The Creators

~Η συνάντηση (Κεφάλαιο 3ο)~

Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο προορισμός μου, ούτε αίσθηση του χρόνου οπότε τρέχω στα τυφλά δεν ξέρω για πόση ώρα. Μόνο μια σκέψη κυριεύει το μυαλό και αυτή είναι πως είμαι καταδικασμένη να πεθάνω εδώ , μόνη μου μέσα σε αυτό το αχανές δάσος.

Τα πνευμόνια μου τσούζουν ,τα μάτια μου είναι θολά από τα δάκρυα και τα πέλματα μου πληγωμένα, όμως δεν σταματώ ούτε για μια στιγμή. Το πυκνό φύλλωμα των δέντρων καλύπτει τον ουρανό κι έτσι αισθάνομαι έστω και μέσα στον πανικό μου προστατευμένη από τον μεγάλο κίνδυνο που κρύβει.

Και τότε, ύστερα από δε ξέρω κι εγώ πόση ώρα που διέσχιζα σαν σίφουνας το ολοσκότεινο δάσος , αισθάνομαι κάτι να τρέχει παράλληλα με εμένα. Μόλις διακρίνω το πρώτο απότομο θρόισμα των φύλλων δίπλα μου τα βήματά μου παγώνουν. Δεν είμαι μόνη μου εδώ έξω. Υπάρχει και κάτι άλλο.

Προσπαθώ να ξαναβρώ την ανάσα μου όσο παρατηρώ τις κινήσεις των θάμνων και των φυλλωσιών , επιχειρώντας να καταλάβω από που προέρχεται αυτή η απότομη αναταραχή. Διακριτικά τιθασεύω τον αέρα σε μια απόπειρά μου να αποκλείσω το ενδεχόμενο πως αυτός ευθύνεται γι αυτή την απότομη κίνηση , κι όμως παρόλο που για λίγο σταματώ την ροή του ανέμου, η κίνηση συνεχίζει να υπάρχει. Και τότε καταλαβαίνω για πρώτη φορά τι εννοούσαν όλοι όταν μιλούσαν με τρόμο για το Απαγορευμένο Δάσος.

Ένα πελώριο πλάσμα , κάτι ανάμεσα από αρκούδα και λιοντάρι ξεπετάγεται μπροστά μου. Το ύψος του είναι ίσο με το ύψος των δέντρων γύρω μου. Οπισθοχωρώ βιαστικά μέσα στον πανικό μου προσπαθώντας να το εξετάσω όλο με τα μάτια μου από πάνω ως κάτω. Στέκεται μπροστά μου βαριανασαίνοντας, χωρίς να κάνει την οποιαδήποτε κίνηση. Το λευκό του τρίχωμα ανασηκώνεται ξανά και ξανά σε κάθε του ανάσα ενώ τα μεγάλα μάτια του δεν κοιτάν πουθενά αλλού πέρα από εμένα. Ξέρω πως άμα αποφασίσει να μου επιτεθεί είμαι χαμένη, αφού γι αυτό δεν είμαι τίποτα πέρα από μια χαψιά. Ο λαιμός μου είναι στεγνός και τα δεν αισθάνομαι τα πόδια μου από τον φόβο.

Μηχανικά, συσσωρεύω μάζες αέρα στα δύο μου χέρια έτοιμη να αμυνθώ με όποιον τρόπο μπορώ. Ένα γρύλισμα του αρκεί για να επιβεβαιώσω το ότι είμαι το θήραμα. Και ακριβώς την στιγμή που ανοίγει το πελώριο στόμα του για να βρυχηθεί ακόμα δυνατότερα, κατευθύνω με δύναμη την μάζα αέρα προς το πλάσμα αυτό. Έτσι ,απροετοίμαστο πέφτει πίσω . Ξέρω πως δεν θα είναι πεσμένο στο έδαφος για πολύ. Ο έλεγχος του αέρα ήταν ανέκαθεν αμυντική ικανότητα και όχι επιθετική και αυτός είναι ένας λόγος που έχουν αναθέσει την διοίκηση της Πολιτείας στην Κοινοπολιτεία του Ανέμου, ακόμα και αν δεν το παραδέχονται. Για τα άλλα τρία στοιχεία είναι πολύ πιο εύκολο να ανατρέψουν την ισορροπία των πραγμάτων αν το επιθυμήσουν και θα μπορούσαν να οδηγηθούν σε δεσποτική συμπεριφορά άμα διοικούσαν την Πολιτεία.