The Creators

~Η αρχή (Κεφάλαιο 4ο)~

Δεν ακουμπώ σχεδόν καθόλου το μεσημεριανό μου. Το πιάτο είναι σχεδόν άθικτο όπως ακριβώς και το ποτήρι με τον χυμό μου. Η πρώτη που το παρατηρεί αυτό είναι η Ελίζ.

"Ρέι, δεν πεινάς;" με ρωτά.

Τότε όλα τα βλέμματα που προσπαθούσα να αποφύγω στρέφονται πάνω μου. Η μητέρα μου περιεργάζεται το γεμάτο μου πιάτο ,ενώ ο πατέρας μου εστιάζει στο πρόσωπο μου.

"Το στομάχι μου από χθες δεν είναι και πολύ καλά." δικαιολογούμαι αμέσως.

Δεν είναι ψέμα αυτό που λέω. Όντως δεν κατεβαίνει μπουκιά. Το ψέμα έγκειται στον λόγο που δεν έχω όρεξη.

"Θα φωνάξω τον Τζέφρι άμα είναι να σε δει. " δηλώνει η μαμά μου.

Ο Τζέφρι είναι ο γιατρός που επισκέπτεται συχνά το αρχοντικό μας. Είναι κάτι σαν τον οικογενειακό μας γιατρό. Και μόνο στην ιδέα να με τσεκάρει κάποιος που ίσως μπορέσει να διαπιστώσει το πρόβλημά μου με λούζει κρύος ιδρώτας.

"Όχι." απαντώ με σθένος. "Δεν χρειάζεται... μέχρι αύριο θα είμαι καλά."

"Μην φέρεσαι σαν μωρό ,Ρέι. Ένα απλό τσεκάπ είναι. " η μητέρα μου γυρίζει απηυδισμένη τα μάτια της.

"Σου λέω δε χρειάζεται. Δεν είμαι μωρό πλέον. Μια απλή ενόχληση είναι. " σηκώνομαι εκνευρισμένη από το τραπέζι.

"Που πας;" με ρωτά ο πατέρας μου.

"Στην βιβλιοθήκη." απαντώ.

"Τι θα κάνεις εκεί;" ακούγεται η μητέρα μου πικαρισμένη.

"Θέλω να βρω κάτι να διαβάσω για να περάσει η ώρα μου. Κι αυτό πειράζει;" ακούγομαι λίγο πιο απότομη απ' ότι το υπολόγιζα.

Η μητέρα μου συνοφρυώνεται. Αν ένα πράγμα την εκνευρίζει περισσότερο στον κόσμο αυτό είναι η ώρες- ώρες απότομη συμπεριφορά μου. Αυτή την στιγμή όμως ίσως και να είναι η μόνη άμυνα που μπορώ να υψώσω και να αφοσιωθώ απομονωμένη στην έρευνά μου.

Δεν πατάω συχνά το πόδι μου στην βιβλιοθήκη του αρχοντικού. Πιο μικρή ερχόμουν συχνότερα, ειδικά με την Ελίζ. Ψάχναμε παραμύθια. Κάθε βράδυ και από ένα διαφορετικό, νέο παραμύθι. Ήμουν αχόρταγη και βαριόμουν εύκολα τα παλιά. Έπειτα σπανιότερα μόνο όταν οι καθηγητές μου χρειάζονταν κάποιο επιπλέον βιβλίο και η μητέρα μου με έστελνε να το φέρω. Πλέον, που έχω ολοκληρώσει και τις σπουδές μου δεν πατάω σχεδόν καθόλου, οπότε ήταν λογικό που η επιθυμία μου για απομόνωση εδώ παραξένεψε την μαμά μου. Ίσως και να την χαροποίησε γιατί αυτή είναι που πάντα με παροτρύνει να διαβάζω, να ανοίξουν οι πνευματικοί μου ορίζοντες όπως λέει και η ίδια. Μόνο που τώρα δεν ήρθα για να χαλαρώσω. Δεν ήρθα για να ξεχαστώ από τα καθήκοντα που ολοένα και πληθαίνουν. Ήρθα για να δω πως μπορώ να ξεφορτωθώ την κατάρα μου. Πως από Σεληνιστής μπορώ να γίνω ξανά Δημιουργός.