The Creators

~Η αποκάλυψη (Κεφάλαιο 2ο)~

"...μα όταν ήρθε να με συναντήσει δεν ήμουν καν έτοιμος." συνεχίζει την ιστορία του ο Ντομινίκ.

"Τι εννοείς έτοιμος;" ρωτάω εγώ.

"Τι να σου πω... ίσως να είχα διαβάσει το συμβόλαιο! Ο πατέρας μου ούτε που σκέφτηκε να με ενημερώσει." υπερασπίζεται με θέρμη τον εαυτό του.

"Δεν θέλω να με φανταστώ σε ανάλογη περίπτωση. " δηλώνω με σιγουριά.

"Μα το θέμα ήταν ότι..."

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή του, όταν οι πόρτες της αίθουσας άνοιξαν γι ακόμα μια φορά και μια ομάδα ατόμων, γύρω στα δέκα άτομα, μπήκαν μέσα στον χώρο. Για κάποιον περίεργο λόγο όλοι σταμάτησαν αυτό που έκαναν και επικεντρώθηκαν σε αυτούς. Για τον ίδιο περίεργο λόγο με διαπέρασε ένα ρίγος. Η μητέρα μού έπιασε διακριτικά το χέρι μου ακριβώς την στιγμή που τα μάτια μου συνάντησαν το έντονο βλέμμα του ατόμου που βρισκόταν στο κέντρο.

" Είναι από την Κοινοπολιτεία της Φωτιάς. Όσο λιγότερα πεις τόσο το καλύτερο." μου ψιθυρίζει διακριτικά.

Για πρώτη φορά απόψε αποφασίζω να ακούσω την συμβουλή της και να μη φέρω αντίρρηση. Έπειτα η ματιά μου επιστρέφει στον νεαρό που όλο και πλησιάζει: τα βήματα του σίγουρα, γεμάτα αυτοπεποίθηση ζυγώνουν με σταθερό ρυθμό. Στο πρόσωπό του χαραγμένο ένα μικρό μειδίαμα , γεγονός που μαρτυρά την αλαζονεία του. Δεν έχει αποτραβήξει την ματιά του από πάνω μου. Ούτε εγώ.

"Ελπίζω να μην αργήσαμε πολύ, αγαπητή Κριστίν..." απευθύνεται στην μητέρα μου μόλις μας πλησιάζει κι όμως συνεχίζει να με κοιτά.

Η χροιά της φωνής του είναι αυτό που με εκπλήσσει. Ενώ όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι ευγενικά, γλυκά και αρμονικά δεμένα μεταξύ τους, η φωνή του είναι βαριά, τραχιά και θα μπορούσα να πω τρομακτική. Και λέω τρομακτική γιατί υπό το άκουσμά της μια ανατριχίλα διαπέρασε την ραχοκοκαλιά μου.

Έπειτα πιάνει όλο ευγένεια το χέρι της μητέρας μου και το φιλά απαλά με τα μάτια του πάντα να παγιδεύουν την ματιά μου. Η μητέρα μου χαμογελά φιλοφρονημένη και του απευθύνει τον λόγο:

"Μην στενοχωριέσαι, Άλρικ. Είστε πάντα ευπρόσδεκτοι, ό,τι ώρα και αν έρθετε. Ο πατέρας σου;"

"Δεν αισθάνεται και πολύ καλά τον τελευταίο καιρό. Σπανίως αποχωρίζεται το κρεβάτι του. Και έτσι είμαι υποχρεωμένος να τον εκπροσωπώ εγώ." της απαντά όσο στρώνει με άνεση τα μανικετόκουμπά του.