Συμμαθητές

Η Κακη Μερα Απο Το Πρωι Φαινεται

Ο σπαστικός ήχος του ξυπνητηριού μου, μου τρυπάει κυριολεκτικά τα αφτια. Αναστενάζω και σηκώνομαι για να ετοιμαστώ. Ρίχνω λιγο νερό στο προσωπο μου, μπας και ξυπνήσω. Κατεβαίνω αθόρυβα τις σκάλες, νομίζοντας ότι κανεις δεν ειναι ξύπνιος. Οταν μπήκα στην κουζίνα, ομως, αντίκρισα την οικογένεια μου.
Μπαμπάς: Γιατι τοσο αργά;
Ισιδώρα: Τι αργά ρε μπαμπά; Ακόμα 7:00 ειναι!
Μπ: Κοιτά λιγο καλύτερα το ρολόι.
Κοιτάω το κινητό μου. 7:50!!! Μα πώς;
Ις: Μα εγω έβαλα ξυπνητήρι στις 7:00, αλλα δεν ξέρω τι....
Σταματάω και "καρφώνω" το βλέμμα μου στον μικρό μου αδερφό.
Ις: Εσυ!
Μάριος: Μια μικρή πλακίτσα έκανα και εγω!
Ις: Εχε χάρη που δεν εχω πολυ χρόνο, αλλιώς...
Εκείνος μου βγάζει γλώσσα και εγω φεύγω νευριασμένη και αγχωμένη. Έπρεπε σε 10' να τα κανω όλα! Αυτό το διαβολάκι φταίει για όλα! Απο τοτε που γεννήθηκε, όλο μπελάδες φέρνει. Πηγαίνω τρέχοντας στο δωματιο μου, ντύνομαι και ετοιμάζω την τσάντα. Βουρτσίζω δόντια, χτενίζω τα μαλλιά μου και κατεβαίνω γρηγορα κάτω. Αρπάζω τα κλειδιά για να φύγω.
Μαμά: Καλα να περάσεις!
Χεραιταω και περπατάω με γρήγορο ρυθμό προς την κατεύθυνση του σχολείου. Πώς γίνετε η πρωτη μερα στο σχολειο να ειναι ωραία; Και ειδικά για μένα. Χωρίς φίλους, με καθόλου διάθεση και με τη βαρεμάρα να βαράει κόκκινο, δε μπορείς να περάσεις καλα. Απο τοτε που άλλαξα σχολειο λόγω της μετακόμισης, όλοι με κοροϊδεύουν. Κανένας μα κανενας δε με πλησιάζει. Οταν, επιτέλους, έφτασα στο προαύλιο, χτύπησε το κουδούνι. Ενα μεγάλο βάρος έφυγε απο μεσα μου. Κοιτούσα τριγύρω απο περιέργεια, οταν ξαφνικά, το μάτι μου "έπεσε" σε ενα αγόρι. Είχε γυρισμένη την πλάτη του. Τον κοιτούσα επίμονα μήπως και καταλάβω. Γύρισε το σωμα του και αμέσως θυμήθηκα. Φοίβου: Ψηλός, ξανθά, κοντά μαλλιά, κάστανα μάτια και γαλλική μύτη. Παίζει μπάσκετ, ποδόσφαιρο και πόλο. Αγαπημένο μάθημα: η Γυμναστική (πρωτοφανές). Σε όλα τα υπόλοιπα, ΣΚΡΑΠΑΣ! Τον είχα ερωτευτεί απο την πρωτη στιγμή που τον ειδα, αλλα εκείνος δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον. Προσπάθησα να τον πλησιάσω ως φίλη, αλλα απέτυχα. Τα εχει με τη μεγαλύτερη ψωνάρα του σχολείου, την Ειρήνη. Πιο αντιπαθητική, δε γίνετε!