Συμμαθητές

Κατασκοπια και Τριτο Μερος Σχεδιου: Απολογισμος

Ισιδώρας POV
"Ώστε δε μου λες που θα πάμε" λεω ενω δεν εχω καθόλου καλή διάθεση καθώς ο θυμός δεν λεει να φύγει
"Όχι ακόμα. Απλα θελω ενα ήσυχο μερος για να κουβεντιάσουμε. Σκέψου και ίσως το βρεις" τον ακούω να λεει με τα μάτια καρφωμένα στον δρόμο.
"Καλα, καλα"
Χώνομαι πιο βαθιά στη θέση του συνοδηγού και προσπαθώ να σκεφτώ τον καταλληλότερο τροπο, για να τον ρωτήσω γιατι το κάνει ολο αυτο και τι στο διάολο εχει στο μυαλό του. Ρουφάω μια γουλιά απο τη ζέστη σοκολάτα που μου είχε πάρει ο Μιλτος. Βάζω τα ακουστικα μου και προσπαθώ να χαλαρώσω, ώστε να ειμαι ήρεμη την ωρα της "ανάκρισης" και να μην μου ξεφύγει τίποτα.
"Φτάσαμε!" Αναφωνεί ο Μιλτος και βγαίνει με φορα απο το αυτοκίνητο.
Έρχεται απο την άλλη πλευρά και ανοίγει και την δίκη μου πόρτα.
"Δεν χρειάζεται, χεράκια εχω" λεω με εναν σχεδόν θυμωμένο τόνο. Μάλλον δεν πολυ βοήθησε η μουσική.
"Οκ" λεει και σηκώνει τα χέρια ψηλά τάχα οτι παραιτείται.
"Να λοιπόν, εδώ ήμαστε!" Φωνάζει με ενθουσιασμό
Προχωράμε ανάμεσα απο τα δένδρα και φτάνουμε στον πιθανό προορισμό. Ηταν ενα ξέφωτο με την πιο μαγική θέα που εχω δει. Πολυ cliché, αλλα ηταν αληθεια. (δεν περιγράφω, γιατι μπορείτε απλώς να το δείτε στην εικόνα πάνω)
"Οπως κατάλαβες, ο σκοπός μου δεν ειναι να πάμε μια βόλτα στο δάσος, αλλα να μάθω κάποια πράγματα και να ξεκαθαρίσω κάποια." αρχιζω να λεω. "Γι' αυτο θελω μονο αλήθειες. Και μη νομίζεις οτι θα σε συγχωρεσω ετσι απλα οπως πάντα. Με όλα αυτα που μου χεις πει, δεν γινόταν να μείνω αφελής και καλή." συνεχίζω αποφεύγοντας οπτική επαφή μαζι του
"Κοιτά με λιγο" ακούω και αμέσως σηκώνω το βλέμμα μου, περιμένοντας μια απλή και λογική εξήγηση. "Ενταξει, το παραδέχομαι, ειπα κάποια μικρά ψεματάκια. Τον κοιτάω καλύτερα και σηκώνω το φρύδι μου. "Μεγάλα ψεματάκια. Συγγνώμη, αληθεια. Δε θελω να με συγχωρήσεις και ξέρω οτι δε θα το κανεις. Τουλάχιστον εύκολα. Ομως, θελω να περάσουμε σημερα καλα και μετά οτι θες εσυ. Να μη μιλάμε, να μην κοιτιομαστε. Οτι θες! Οκ;" ρωταει και αμέσως γνέφω καταφατικά. Μπορεί να ειμαι ακόμα θυμωμένη, αλλα ας περάσω καλα και να μην σκέφτομαι αρνητικά. Χαμογελαω άχνα και συνεχιζω να πίνω το ζεςτο ροφημα που κρατάω εδώ και ωρα.
"Τι λες, φεύγουμε;" Λεει βγάζοντας με απο τις σκέψεις μου
"Ναι, ναι..."
"Τι σκεφτομουνα;" ρωτάει καθώς περπατάμε προς το αυτοκίνητο
"Τη γνωριμία μας. Πως έγινε και απο εκει φτάσαμε εδώ." απαντάω
"Μη νομίζεις οτι δεν κατάλαβα οτι η κίνηση που εκανες πάνω μου, ηταν για να ζηλέψει ο Φοιβος. Σε έβλεπα πώς τον κοιτούσες."
"Το παραδέχομαι... Τέλος πάντων. Παρόλο που ηταν πολυ ωραία στο δάσος, δεν γίνεται να ξεχαστούν όλα. Όποτε, ας μείνουμε λιγο μακρυά ο ενας απο τον άλλον και ας δούμε αν μπορούμε να μείνουμε έστω φίλοι. Και να μην εισαι σίγουρος. Το ξες οτι τίποτα δεν ειναι σίγουρο σε τέτοιες περιπτώσεις. Άντε, πάμε!"
Στο αμάξι επικρατούσε η απόλυτη ησυχία. Και η πιο άβολη μπορώ να πω. Που θα παει, δε θα φτάσουμε;

Φοιβος POV
Ακολουθώ το αμάξι του. Ξέρω δεν ειναι σωστό, αλλα πρεπει. Και με το οτι δεν ειναι σωστό, εννοώ δεν ειναι σωςτο να παρακολουθώ την Ισιδωρα. Και μονο την Ισιδώρα. Για τον άλλο τον μαλακά ειναι το καταλληλότερο. Δε μπορώ να πω, άκουσα όλη την κουβέντα, με λεπτομέρειες, και δεν εμφανιςτηκα να του αστραψω καμια και να παει απο κει που 'ρθε. Ρεκόρ! Μα πως μπορεί να τον πιστεύει. Εννοώ ηταν ολοφάνερο, οτι ολο αυτο ηταν υποκρισία. Τουλάχιστον υπάρχει η ελπίδα οτι θα σταματήσουν για πάντα τα πάρε-δώσε. Η Ισιδώρα μπορεί, αλλα ο Μιλτος με τίποτα. Θα πολεμήσει για να κερδίσει και δεν εχω καμια αμφιβολία γι' αυτο.
Το αυτοκίνητο παρκάρει μπροστά απο το σπιτι της. Εγω παρκάρω πιο κάτω, για να περάσω απαρατήρητος. Πλησιάζω κοντα τους και αρχίζω να ακούω
"Λοιπόν, θα σκεφτώ πολυ σοβαρα το θεμα, αλλα πρώτα πρεπει να μου υποσχεθείς, οτι δε θα κανεις τίποτα στον Φοίβο" την ακούω να του λεει
"Υπόσχομαι!"
Τωρα τον πιστέψαμε. Σειμειώστε την ειρωνία, παρακαλω
"Κοιτά, δε θελω να το παίξουμε, σαν κανα ζευγαράκι που χωρίζει και η κοπέλα σκέφτεται σοβαρα αν θα ειναι ποτέ ξανα μαζι. Εννοώ ειμαστε απλα φίλοι και ήδη το κάνουμε πολυ δραματικό."
Εκείνος γελάει σιγανά.
"Καλα...καληνύχτα" λεει με ενα τάχα στεναχωρημένο βλέμμα. Μαλακά! Απορώ πως κρατιέμαι εδώ και δε του ορμάω.
Η Ισιδώρα μπαίνει μεσα και εκείνος φεύγει με ενα σατανικό, μπορώ να πω, βλέμμα στο προσωπο του. Αυτός κατι ετοιμάζει και θα προσπαθήσω να το βρω πάσι θυσία. Τρέχω προς το αυτοκίνητο μου, για να τον αποφύγω. Εκείνος μπαίνει μεσα και στρίβει προς την αντίθετη μεριά. Ουφ! Α, ρε Ισιδώρα. Καρδιές καις

Ισιδώρας POV
Αρπάζω το κινητό και πληκτρολογώ τον αριθμό του Φοίβου. Το σηκώνει και ακούω την φωνή που μου χει λείψει τοσο πολυ.
"Μωρό μου; Τι γίνεται;"
"Τίποτα μωρε. Εσυ; Κατι συνταρακτικό;" Ρωτάει. 
"Συνάντησα... τον Μιλτο και... μιλήσαμε λιγο..." λεω διστακτικά