Συμμαθητές

Δευτερο Μερος Σχεδιου: Ψεμματα

΄Ενας δίσκος ηταν τοποθετημένος στο κομοδίνο δίπλα απο το κρεβατι. Και πάνω ενα σημείωμα.
Καλήμερα αγαπη μου. Σου άφησα πρωινο, γιατι ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βγεις πρωινιάτικα έξω.

Καλή όρεξη. Θα έρθω κατα τις 15:30 γιατι πρεπει να κανω κάτι οπωσδήποτε κατι.
                                                                           Φιλάκια xxx
Τελεια! Θα ειμαι μόνη στο σπιτι του! Καταλάβατε την ειρωνία νομίζω, ετσι; Σκέφτομαι να καλέσω τον Μιλτο, αλλα δε νομίζω ότι ειναι και η καλύτερη ιδέα. Όχι μονο το ότι θα τον συναντήσω, αλλα και τον καλέσω και στο σπιτι του Φοίβου. Αποκλείεται! Λες να του πω να πάμε καπου για καφε; Αυτο θα κανω!
"Έλα Μιλτο. Θες να πάμε καμια βόλτα , γιατι βαριέμαι; 11 ειναι ακόμη" ξεστόμισα με μιας
"Καλημέρα και σε σενα! Δεν εχω πρόβλημα. Έρχομαι απο το σπιτι σου και σε παίρνω" είπε χαλαρά
"Δεν ειμαι σπιτι. Ειμαι στου Φοίβου. Θα σου πω διεύθυνση."
"Οκ. Θα σε παρω τηλέφωνο οταν ειμαι έτοιμος! Bye" απάντησε και το κλείσε
Μήπως δεν έπρεπε να του πω που ειμαι; Ξέρω γω. Ακόμα δεν εχει κερδίσει εντελώς την εμπιστοσύνη μου. Έβαλα κατι πρόχειρο και πήρα το κινητό μου. Ο Μιλτος είχε ήδη φτάσει μετά απο μερικά λεπτα, αφου έμαθε για το σπιτι. Κατεβαίνω στην κεντρική είσοδο του σπιτιού και τον βλεπω με ενα τσιγάρο στα χείλη. Μόλις με καταλαβαίνει, πετάει κάτω το τσιγάρο και το σβήνει με δύναμη με το κάτω μερος του παπουτσιού του.
"Γιατι το κανεις αυτο στον εαυτό σου; Κανεις κακό σε σενα." Του ειπα έχοντας τα μάτια μου πάνω στο αποτσίγαρο.
"Αληθεια νοιάζεσαι για μένα; Μετά απο όλο αυτο;" Με ρώτησε ενώ είχε χαμηλώσει το κεφάλι του και έπαιζε νευρικά με τα δάχτυλα του.
"Για τον καθένα θα νοιαζόμουν. Αλλά ναι, σε νοιάζομαι ως μια καλή και σωστή φίλη." Απάντησα ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε γίνει
Ο Μίλτος γέλασε σιγανά και μετά με κοίταξε στα μάτια.
"Αν μπορούσες απλώς να ήσουν δίκη μου... Αλλά όχι... Αυτά τα μάτια άλλος τα ευχαριστιέται..."
"Τα 'χουμε συζητήσει αυτά. Και έχουμε συμφωνήσει κι ολας στο να ξεχάσεις τι νιώθεις για μένα" του είπα κρατώντας του το χέρι
"Πού θα ήθελες να πάμε;" με ρώτησε, αλλάζοντας θέμα
"Λούνα πάρκ;"
"Παρόλο που είπαμε μικρή βόλτα, μ' αρέσει πολυ η ιδέα."
"Τελεια!" Φώναξα σαν το χαζοχαρούμενο
"Και για πες, τι κάνατε στο σπιτι του Φοίβου;" Με ρώτησε με νόημα
"Τίποτα. Δεν ειναι αυτο που σκέφτεσαι. Απλώς κοιμήθηκα εκει"
Έδειξε ανακουφισμένος. Αναρωτιέμαι γιατι. Παλι ειρωνία
"Ξέρει για τη συνάντηση μας;" ρώτησε γεμάτος αγωνία
"Όχι. Γιατι, δεν ήθελες να μάθει;"
"Δεν θα ηταν και πολυ καλο αυτο"
"Φοβάσαι τον Φοιβο; Μην σε πειραζει τον συγκρατώ" ειπα ενώ γελούσα
"Ειναι ενα προσωπικό θεμα... Και θα ηταν καλύτερο να μη γελάς"
Αμέσως σοβάρεψα
"Τι έγινε;"
"Ειναι παλιά ιστορία. Θα στην πω ομως. Να... Παλιότερα, με τον Φοίβο είμασταν φίλοι. Είμασταν μικρά παιδάκια τοτε. Και μια μερα, ετςι του ήρθε, και αρχισε να με χτυπάει και να με κοροϊδεύει. Αυτο συνεχίστηκε για αρκετό καιρό. Μετά απο μέρες, είχε στο πλευρό του και τους υπόλοιπους συμμαθητές μας. Ηθελε να δείχνει δυνατός. Δεν έμαθα ποτέ τον λόγο. Γιατι νομίζεις ότι εχει όλο αυτο μίσος για μένα και γω για κεινον;"
"Σορρυ, νόμιζα ότι..." Απολογήθηκα
"Δε φταις εσυ. Και σορρυ που στο χαλάω, αλλα πρεπει να γυρίσω σπιτι. Δεν νιώθω και πολυ καλα. Thanks, πάντως που με άκουσες.' Είπε και χαμογελασε σε μένα
"Χαίρομαι να ακούω τα προβλήματα των ανθρώπων. Άλλος ενας λόγος που θελω να γίνω ψυχολόγος"
"Αληθεια; Ψυχολόγος; ΤΕΛΕΙΟ!!! Και εγω το ίδιο θελω να σπουδάσω." Απάντησε με ενθουσιασμό στην φωνή του
"Πάμε τωρα;" Ρώτησα και τον επανέφερα
Έγνεψε θετικά και γυρίσαμε. Εγω πήγα στο σπιτι του Φοίβου. Ηθελα να τον ρωτήσω αν ειναι αληθεια. Δεν τον πολυ πιστευω τον Μιλτο. Δεν εχω ικανό τον Φοίβο να κάνει κατι τέτοιο. Μπορεί να το παίζει πάντα bad boy, αλλα μαζι μου, γίνεται τρυφερός και γλυκός. Οπως πραγματικά ειναι δηλαδή. Και αποκλείεται να μου πει ψέμματα.
Μιλτος' POV
Έπρεπε να το κανω. Έπρεπε να πω ψέμματα, ακόμα και σε εκείνη. Υπερβολικό το ψέμα, αλλα δεν μπορώ να κανω αλλιώς. Αν δεν γίνει δίκη μου, δε ξέρω και γω τι θα του συμβεί. Δεν ξέρω αν το πίστεψε, αλλα σίγουρα θα τον ρωτήσει για το θεμα. Αυτο θελω! Να καταλάβει ο Φοιβος, ότι δεν τον πιστεύει και δεν τον εμπιστεύεται.
Φοιβος' POV
Ηταν 3 πια και αποφάσισα να γυρίσω. Εντάξει δε μπορώ να κάθομαι τόση ωρα σε ενα σπιτι με την γιαγιά μου και να αντέξω και περισσότερη. Την αγαπω, αλλα... Εντάξει, ειναι βαρετό. Ελπίζω η Ισιδωρα να μην μου εχει κρατήσει μούτρα. Και ειδικά, να μην εχει φύγει. Θελω μόλις μπω, να την παρω αγκαλια και να την φιλήσω. Μου έλειψε. Απο το βραδυ έχουμε να μιλήσουμε. Πρωτη φορα που το παθαίνω αυτο. Τρελός για κάποια.  Τα σκεφτόμουν αυτά, ενώ περπατούσα στο δρόμο προς το σπιτι. Αποφάσισα να περπατήσω μεσα απο το δάσος. Ηταν υπέροχα. Λατρεύω την φύση, αλλα δε μπορώ να αποκοπω και τελείως απο τον πολιτισμό. Μπήκα στο σπιτι και δεν την ειδα. Μια απο λιγο, ξάπλωσα στον καναπέ και περίμενα ανυπόμονος. Άρχισα να φοβάμαι μετά απο 10'. Ξαφνικά άκουσα το κουδούνι. Έτρεξα στην πόρτα και άνοιξα αμέσως. Την ειδα να στέκεται εκει και να περιμένει.
"Ευτυχώς που γύρισες, γιατι αλλιώς θα εμένα απ' έξω." Μου είπε μπενωντας μεσα
"Εισαι τρελή; Γιατι δεν με πήρες ουτε ενα τηλέφωνο; Έστω ενα μηνυμα! Ξες ποσό ανησύχησα;" Αναφώνησα και την πήρα αγκαλια.
"Σορρυ. Αλλα δεν ήξερα τι δουλειά έιχες. Μπορεί να μην έπρεπε να σε ενοχλησω"
"Για σενα, πάντα εχω χρόνο, μωρό μου. Και μην ανυσηχεις, στη γιαγιά μου πήγα. Μπορούσες να με ενημερώσεις ότι θα πήγαινες βόλτα και να ήξερα ότι θα ελειπες. Που πηγές για να χουμε καλο ρώτημα;" είπα ενώ είχα ανοίξει την τηλεοραση και χάζευα.
"Στο λούνα πάρκ"
"Μόνη σου;" Την ρώτησα ξέροντας ότι αποκλείεται να πηγαινε μόνη. Εχω υποψίες για το με ποιον πήγε, αλλα δε θελω ουτε να το σκέφτομαι
"Με τον... Μιλτο" Μουρμούρισε, αλλα εγω δεν ειμαι κουφός
"Καλα, δεν πειραζει. Αρκεί να μην σου έκανε τίποτα." Ειπα φανερά θυμωμένος
"Δεν μου έκανε τίποτα. Απλώς, κατι μου είπε, που με ανησύχησε πολυ." Απάντησε ανήσυχα
"Τι ακριβώς σου είπε παλι;"
"Τον έχεις χτυπήσει ποτέ; Εννοώ παλιότερα. Οταν εισασταν μικροί"
"Σοβαρα σου είπε τέτοιο ψέμα; Και εσυ τον πίστεψες; ΙΣΙΔΩΡΑ ΕΛΕΟΣ!!!! Πιστεύεις αυτον; Και ότι άλλη μαλακεια λεει;" Φώναξα αγριεμένος
"Σε ρώτησα, επειδή δεν ήξερα αν λεει αληθεια. Και σορρυ. Ξέρω, ότι δε θα το κάνες ποτέ αυτο. Αλλα, φοβάμαι μην πάθεις κατι. Αν υπάρχει προϊστορία μεταξύ σας, πρεπει να λύσετε τα θέματα σας" είπε ενώ μου χάιδευε τα μαλλιά.
"Και εγω σορρυ. Αλλα να ξες ότι εγω δε θα το κανα ποτέ αυτο! Α, και ίσως θα ηταν καλύτερα να σταματήσετε τωρα να κάνετε παρέα. Δε στο λεω για μένα, αλλα για το καλο σου. Ακούγομαι σαν γονιός το ξέρω, αλλα σ' αγαπω? δεν θελω να σε χάσω απο εναν..." Με πρόλαβε ομως
"Μην τον βρίζεις άλλο και πάμε στα δικά μας" είπε και χαμογελασε πονηρά
"Μ' αρέσεις ετσι" ψυθίρισα αισθησιακά στο αυτί της.
Ήρθε πάνω μου και με φιλησε στο λαιμό.
"Εμένα μ' αρέσεις οπως και να 'χει" μου ψυθίρισε και εκείνη.
Την φίλησα και μου χαμογελασε, αφου έπεσε στην αγκαλια μου