Συμμαθητές

Πρωτη φορα

Ισιδώρας POV
Δευτέρα σημερα! Πφ....γιατι να το περνάω όλο αυτο; Οι γονεις μου είχαν φύγει απο νωρις για επαγγελματικό ταξιδι λεει. Ο αδερφός μου... κλασσικά. Στο κρεβατακι του με το παπλωματάκι του και κοπανιτσα. Ομως εγω όχι. Εγω δε μπορώ να λείψω, να χαλάσουν οι βαθμοί μου. Αχ, να ξυπνήσω και να με 20... Φεύγω σφαίρα για το σχολειο, αφου κανω τα βασικά. Τουλάχιστον έχουμε κενό την πρωτη ωρα. Σκέφτομαι αμέσως τον Φοίβο και τρέχω στο σπιτι του. Μην ξεχνάμε, εκείνος δεν έρχετε πρώτο δίωρο. Χτυπάω επανηλημενα το κουδούνι. Ανοίγει και τον βλεπω με μια βερμούδα μονο και μια κούπα στο χέρι. Εχει ακόμα μισόκλειστα τα μάτια του, ενώ τα μαλλιά του ανακατεμένα. Μόλις με βλέπει, σταματάει το βρισίδι, αφήνει κάτω την κούπα του και με σηκώνει ψηλά.
"Μου λειψες" λεει και χώνει το κεφάλι του στα μαλλιά μου
"Πολυ μελοδραματικό δεν το κανεις;"
"Ειναι, δεν το κανω εγω. Πώς και απο δω;" Ρωτάει και πίνει μια γουλιά απο τον ζεςτο καφε του
"Κενό! Και μιας και δεν είχα κατι καλύτερο να κανω, ειπα να περάσω για να σε δω" απάντησα φιλοντας τον στο τέλος της πρότασης.
"Δηλαδή, γιατι δεν πήγες στον Μιλτο;"
"Γιατι να πάω; Μήπως ζηλεύεις πιο πολυ τωρα τελευταία;"
"Εχω λόγο;" Ρώτησε και κάθησε στον καναπέ περνώντας με αγκαλια.
"Όχι βέβαια! Αλλα εδώ που τα λέμε, δεν κάνει και τοσο διακριτικές κινήσεις" ειπα μουρμουρίζοντας
"Τι εννοείς;" ρώτησε καθώς είχε πεταχτεί απο τη θέση του
"Δε λεω για κατι συγκεκριμένο. Γενικά μιλάω..." Ειπα ψέμματα. Δεν ηθελα να μιλήσω για αυτο. Έχουμε καταντήσει βαρετοί. Μου λεει κατι ερωτικο ο Μιλτος, το λεω στον Φοίβο, εκείνος τα πέρνει, τον σταματάω απο το να και κατι κακό και καταλειγουμε στο να μου λεει να σταματήσω τα πάρε δώσε μαζι του. Έλεος δηλαδή! Όλο αυτο γίνετε
"Ααα... Θες να φας κατι;" Ρωτάει προσπερνώντας το θεμα
"Ειμαι ενταξει γιαγιά" απαντάω και τον φιλάω στο μάγουλο
"Και γιαγιά τωρα; Εχω γίνει μπαμπάς σου και γιαγιά σου. Σε λιγο θα μεταμορφωθώ και στη μάνα σου."
"Δεν ειναι ανάγκη. Τέλος πάντων. Πρεπει να φυγω τωρα. Θα χάσω τη δεύτερη ωρα." Λεω και σηκώνομαι απο πάνω του
"Μείνε λίγο εδώ" απαντάει κλαψουρίζοντας
"Δε μπορώ ρε. Αλλα σου υποςχομαι ότι θα ρθω μετά. Σ' αγαπαω αγαπη μου" ειπα και έφυγα απο τη πόρτα
Έτρεχα για να φτάσω. Ευτυχώς έχουμε Φυσική και θα χαλαρώσω λιγο. Ο καθηγητής, ειναι ενας γεράκος εκει που δεν πέρνει γραμμή τι γίνεται στην τάξη. Και ετσι ξεμπερδεύουμε εύκολα απο αυτο το μάθημα.
Μετά απο ώρες, χτυπησε το κουδούνι.
"Επιτέλους! Τέλος και για σημερα." Ψυθίρισα στον εαυτό μου
Έτρεξα στο προαύλιο και ειδα διπλα απο την μεγάλη καγκελόπορτα του σχολείου, τον Φοίβο να περιμένει κάποιον. Δηλαδή, μάλλον εμένα
"Που 'σε όμορφη;" Είπε και μου δώσε ενα φιλι.
"Εσυ γιατι δεν ήρθες;" Τον ρώτησα βγαίνοντας απο το σχολειο.
"Βαρεμάρα μωρε. Επίσης, ηρθα να σε παρω να πάμε καπου οι δυο μας. Αυριο φεύγω και για λίγες μέρες, δε θα μπορέσω να σε δω. Όποτε μη σπαταλάμε χρονο και πάμε να περαςουμε τη μερα μαζι" Είπε γρηγορα
"Όπα, οπα κάτσε. Πού θα πας, πόσο θα κάτσεις, γιατι θα πας εκει και γιατι δε μου το είπες νωρίτερα;" ρωτηςα στην ίδια ταχύτητα
"Θα πάω Αθήνα, για 4 μέρες περίπου, πρεπει να πάω να δω τον παππού μου και επίσης σημερα το εμαθα όποτε δε μου άφησε περιθώρια να στο πω ή να ετοιμαστώ"
"Γιατι γαμω; Μόλις τα φτιάξαμε και θελω να περνάω χρονο μαζι σου."
"Μήπως γίνεσαι λιιιιγο εγωίστρια;"
"Με λες εγωίστρια, επειδή θελω να ειμαι μαζι σου;" Ρωτησα μεσ' τα νεύρα
"Καλα, καλα σορρυ. Δε θελω να μαλώσουμε. Ειδικά τωρα που φεύγω. Άντε πάμε;"
"Θες Starbucks;" Με ρώτησε μετά απο ωρα
"Ναι" απαντησα αφηρημένη.
Ένιωθα κάποιον να μας ακολουθεί. Περίεργο να το αισθάνομαι, αλλα το αισθάνομαι. Ειμαι σίγουρη, ότι κάποιος ειναι απο πισω μας. Φτάνουμε στο μαγαζί και παραγγέλνουμε.
"Γιατι εισαι ετσι;" Μου λεει ο Φοιβος
"Τίποτα, απλά δε νιώθω πολυ καλα. Νιώθω μια αδιαθεσία" λεω παλι ψέμματα
"Δεν θα ειναι κατι. Μπορεί να απλα να έχεις κρύωσει"
"Πιθανότατα"
Μόλις τελειώνουμε, πληρώνει και πάμε σπιτι του. Με τραβάει στο δωματιο του και αρχίζει να με ξεντυνει.
"Σε θελω." Λεει αισθησιακά
"Μα..." Προσπαθώ να πω αλλα με σταματάει
"Δε θελω να σε πιέσω. Σε ρωτάω, εσυ εισαι έτοιμη; θες να προχωρήσουμε;" Με κοιτάει βαθιά στα μάτια.
Πώς να πεις όχι σε τέτοιον άνθρωπο;
"Ει-ειμαι" απαντάω διστακτικά
"Μα δεν νομίζω να εισαι και τοσο"
"Απλα, δε θελω να σε απογοητεύσω"
"Μα το ξες ότι δεν εχω εμπειρία. Πώς να με απογοητεύσεις;
"Κάνοντας κατι λάθος. Εννοώ, αν χωρίσουμε; Τι θα γίνει;"
"Εισαι πολυ χαζούλα. Στο λεω ότι αποκλείεται να χωρίσουμε." είπε φιλοντας με στο λαιμό
"Τοτε, σου επιβεβαιώνω ότι ειμαι πιο έτοιμη απο ποτέ!" Λεω αποφασιστικά
"Οκ! Έρχομαι σε λιγο." λεει και φεύγει τρέχοντας προς το μπάνιο
Έρχεται και με πιάνει απο τη μέση. Τυλίγω τα χέρια μου στο λαιμό του και τον φιλάω.
"Αν αναρωτιέσαι τι έκανα μεσα... " είπε και σταματηςε για να μου δείξει ενα κουτάκι με προφυλακτικά
"Δεν αναρωτιόμουν, αλλα σε περίμενα ανυπόμονη"
"Πονηρουλα μου" είπε και χαμογελασε πονηρά
Με έσπρωξε απαλά στο κρεβατι και ήρθε απο πάνω μου.
"Απο 'δω και πέρα, θα εισαι μονο δίκη μου" μου ψυθηρισε στο αυτί και χαμογέλασα αυθόρμητα.
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Ξύπνησα στην αγκαλια του Φοίβου. Είμασταν σκεπασμένοι μονο με ενα λεπτό σεντόνι και ομως ηταν τελεια. Ενώ έξω είχε παγωνιά, ένιωθα ζεστασιά μαζι του. Ήμουν στην αγκαλια του και αυτός ειναι ο λόγος που αισθανόμουν ετσι. Μόλις εκείνος κατάλαβε ότι ξύπνησα, έτριψε τα μάτια του και χασμουρήθηκε. Με κοίταξε γλυκα και με φιλησε τρυφερά
"Γιατι με κοιτάς ετσι;" Τον ρωτηςα χαμογελαστή
"Οπως σου ειπα το βραδυ, εισαι δίκη μου και μονο δίκη μου. Όποτε γιατι να μην κοιτάω την ΟΛΟΔΙΚΗ ΜΟΥ αγαπη; Εισαι το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο"
"Το ζω μαι αυτο. Αλλα εχω και αλλα χαρίσματα" ειπα τινάζοντας τα μαλλιά μου
"Το ξέρω. Τα ειδα χθες"
"Μετά εμένα λες πονηρή κύριε Φοιβο" ειπα και σηκώθηκα ενώ είχα φορέσει τα εσώρουχα μου.
"Θα αργήσεις στο σχολειο αν συνεχίσεις με τέτοιους ρυθμούς. Ξέρω, δε θες να με αποχωρήσεις, αλλα ενταξει μωρε. Μην χάνεις και σχολειο" μου είπε και με αγκάλιασε
"Εγω ανατρίχιασα και μόλις το κατάλαβε αρχισε να γελάει.
"Ψωνάρα" του πέταξα και πήδηξα πάνω στην πλάτη του. Εκείνος με άφησε στο κρεβατι και με φιλησε γλυκα στο λαιμό καθώς κατέβαινε.
"Εεεε!" Τον σταμάτησα καθώς προσπαθούσα να ξεφύγω για να ντυθώ
"Κοιτά, δεν ειναι ότι δε θελω, αλλα θα αργήσω" ειπα και άρπαξα τα ρουχα μου
Ντύθηκα και πήγα στο σαλόνι για να φορέσω τα παπούτσια μου και να παρω τη τσάντα. Ευτυχώς είχα όλα τα βιβλία μεσα. Μετά απο λιγο ήρθε ο Φοιβος, φορώντας μονο το μποξεράκι του. Τον κοιτούσα αποσβολωμένη
"Μην κοιτάς ετσι, καρφώνεστε" με έβγαλε απο την απόλυτη παγωμάρα
Με πλησίασε, με έπιασε απο τα χέρια και με έφερε ακόμα πιο κοντα του. Η ανάσα του χτυπούσε το προσωπο μου.
"Το ξες ότι πέρασα τελεια το βραδυ;" Μου είπε και με φιλησε στη μύτη
"Και γω. Με αφήνεις ομως; Σορρυ, αλλα πρεπει να πάω. Έχεις να ετοιμαστείς και εσυ." Λεω λαχανιασμένη ακόμα
"Πω ρε βλάκα, το ξεχασα. Thanks που μου το θύμησες" είπε και ξύνηςε η φατςα του.
"Έλα ρε.  Δε θα καταλάβεις πως θα περάσουν οι μέρες"
"Το πιστεύεις αληθεια αυτο;" Ρώτησε
"Όχι, αλλα κάνε θετικές σκέψεις. Σκέψου, θα μιλάμε στο τηλέφωνο, στο Skype, με μηνύματα. Και σκέψου επίσης, ότι ειναι μονο τέσσερις μέρες. Ουτε ενας μήνας, ουτε ενας χρόνος. Θα αντέξουμε." Ειπα φιλο της τον σε όλο του τι προσωπο.
"Πώς να σε αφήσω να φύγεις μετά απο αυτο;" Μου είπε με puppy face
"Μωρό μου, πρεπει αληθεια να φυγω. Δε θα αντέξω και άλλο αυτο το βασανιστήριο." Ειπα και τον αγκάλιασα σφικτά
"Σ' αγαπαω παρα πολυ"
"Και γω" με φιλησε κολλώντας με στον τοίχο.
"Αντίο" είπαμε ταυτόχρονα και γελάσαμε
"Φαντάσου να έφευγες για πάντα. Τι θα κάναμε τοτε;" Ρωτηςα
"Θα πέθαινα μακριά σου" μου είπε και με απελευθέρωσε
"Μη λες τέτοια"
"Καλα. Αλλα να ξες μόλις επιστρέψω, το Σάββατο, θα περάσουμε ολο το Σ/Κ μαζι. Οκ;" Ρώτησε περιμένοντας απαντηση
"Οκ!" Απάντησα και τον φίλησα πεταχτά.
Άνοιξα την πόρτα και του έδωσα ενα φιλι στον αέρα. Εκείνος έκανε ότι το πιάσε και το "ακούμπησε" στα χείλη του. Γέλαςα και μπήκα γρηγορα στο ασανσέρ. Καταντάμε σαν χαζά παιδάκια μερικές φορές.