DEREN YILDIZI

0.3

Korkuyorum en güzel hiçlik varoluşunda,kimse yok mu?

Saçlarımı okşayan,umut veren biri yok mu?

Nefesimi karşımda hissedecek biri yok mu?

(Bölüm müziği: Jar of Hearts)

Medya: Deren Kırvan

-------

Evde sessiz bir şekilde koltuğumun başında otururken ellerimin titrediğini farkettim. Tenimden akan terlerin saçımı ıslattığını gözlerimin ise uykusuz kaldığım için yorgunluğumun ardında bıraktığı morlukları düşündüm. Üç gündür evden dışarı çıkmıyor,kapıları hiç açmıyordum. Kendimi adeta bir korkak gibi hissediyordum. Balıktan farkım yoktu. Soğukkanlıydım. Su dışarısına çıkıpta ölmekten korkuyordu o,bense evden çıkmaktan. Derin bir nefes alıp arkama yaslandım yavaşça. Bağdaş oturumdayken gözlerim bahçe kapısına kaydı. Biraz düşündüm. Benden ne istiyordu? Sebebini bilmediğim bir işkence yapıyordu. Kendimi kapana kıstırmama yardım etmiş bir durumdaydı. Belki de bundan keyif duyuyordu. Binlerce düşünce kafamın içerisinde birbirini zincirlemeye çalışırken gözlerim telefonuma kaydı. Almalımıydım elime telefonu? Hayır..hayır mesaj atar beni daha çok korkutur diye düşündüm. Ama belki de beni rahat bırakacağını istersem zorlamazdı. Hangi insan bunca takip, rahatsız edici ve korkutucu mesajlardan sonra bir istemeyle rahat bırakırdı?

Çok saçma.

Bence en iyisi telefona hiç dokunmamalıydım.

Düşün Deren düşün..belki de aileme anlatmalıydım herşeyi. Babam polise gider şikayet ederdi. Başka da bir şey yapmazdı zaten. Anneme söylersem umursamaz hatta yurtdışından yanıma gelmeye bile tenezzül etmezdi.

"Oha be ne güzel aile sahibim." dedim ardından küçük bir sırıtışla. Kızlarını evde tek bırakıp ikisininde birbirinden haberi olmayıp farklı yerlerde çalışan anne,baba. Mükemmel bir kenetlenme içindeyiz. Adeta birbirimizden kopamıyoruz.

Vay be!

●12 yıl önce●

Mutfak kapısının önünde ayıcığımla birlikte dururken "Anne?" dedim şaşkınlıkla.

"Tatlım,sen hala uyumadın mı?" dedi şaşkınlığıma eşlik edip annem. Kırmızı mini bir elbisenin şıklığıyla kapının önünde dikiliyordu.

"Hayır. Sen nereye gidiyorsun?"

"Küçük bir işim var. Birazdan geleceğim. Sen yatağına gidip uyu tamam mı?" dedi kapının kolundan tutup dışarı çıkarken. Peşinden koştum ve elinden tuttum.

"Nereye anne?"

Kafasını usulca bana çevirip "İşim var dedim ya." dedi bıkkınlıkla. Yüzümü astım.

Çenemden tutup "Baban uyuyor,sakın ses çıkartma. Sessizce odana git ve uyu. Sana yarın en sevdiğin bebeklerden alırım tamam mı?" dedi tebessüm ederek. Kafamı olumlu yönde salladım. Annem kapıyı yavaşça çekip kapattı. Babamın olduğu odaya girip kapı aralığından biraz onu izledim.

'Baban uyuyor sakın ses çıkartma.'

Sessizce kendi odama geçtim. Yatağıma girip yorganımı üzerime çektim. Ayıcığımı bir kolumun arasında sıkıca tutup gözlerimi usulca kapattım.

Büyük bir bağırışın kulağıma gelmesiyle yerimden sıçradım. Saat sabah dört,beş gibi olmalıydı. Ayıcığımı yatağın üzerinde bırakıp odamdan hızlıca çıktım. Koşar adımlarla merdiven başından eğilerek annemle babamın kavgasını üzgünce izlemeye başladım.

"Koray konuşmama beni dinlemene izin ver!" diye annem yalvarırcasına ellerini babamın üzerinde tutup sakinleştirmeye çalışıyordu. Babam ellerini ittirip,sinirle ona arkasını dönüp ayağını sertçe yere vurdu.

"Sen ne yaptığını zannediyorsun?" diye bağıran babam,bir hışımla anneme döndü. Yanında duran masadan bardak alıp yere fırlattı. Vazoyu duvara fırlattığında bir adım geri gittim. Annem kulaklarını kapatıp bir an önce sakinleşmesini diliyordu.

Kollarından tutup "Sen kendini ne zannediyorsun? Bana neden yapıyorsun bunu?!" diye çığırmaya devam ederken babam dudaklarını sertçe birbirine bastırdı. Merdivenlerden hızlıca indim. Ve onlarla aynı hizada durdum. Ama beni hala farketmemişlerdi ve iş çığrından aşıyordu. Kötü şeyler olacaktı.

Annem kollarını ondan çekip "Senin gibi beyni yaşlı adamın yanında durmaktan bıktım. Peşinden koştuğumda beni biryerlere götürüp sadece yüzüme para saçmandan bıktım. Kendini düşünüp onca kişinin arasında beni rezil etmenden bıktım!
Adam değilsin sen!" demesiyle ortalık sessizliğe büründü. Babam elini hızlıca kaldırıp anneme tokat atmasıyla yüzü bana döndü. Gözleri kıpkırmızı olmuş bir ifadeyle gözlerinden yaş akarken acıyla bana baktı.

Babam da bana döndüğünde kaşlarımı anlamsızca indirdim.
"Sizden nefret ediyorum!" dediğinde annem dudaklarımı büzüp odama doğru hızlıca koşmaya başladım. Odama girdiğimde kapımı kilitleyip yatağıma ilerledim. Ayıcığıma sarılıp sessizce ağlamaya başlarken babam kapıma vurmaya başladı.

"Deren kızım kapıyı açar mısın?" diye soru yönelttiğinde sesimi çıkarmadım.

"Mutlu musun Büşra?! Senin yüzünden her şey! Git evimden! Defol!" diye babam bağırdığında annem yalvarmaya devam ediyordu. Kapıya doğru koşup kilidi açtım. Kapı aralığında merdivenlerden onları izledim. Babam zorla annemi dışarı çıkartıyordu. Kapıyı açıp annemi dışarı fırlattı.

"Koray yapma!" diye içeriye girmeye çalışırken annem,babam onu tekrar dışarıya itti ve kapıyı kapattı. Merdivenlere yöneldiğinde beni görmesiyle hızlıca bana doğru yaklaştı. Ağlamaya devam edip babama sıkıca sarıldım.

"Korkma kızım tamam mı?"deyip saçımı yavaşca okşadı.

••••••••

'Korkma kızım tamam mı?'

Korkuyordum. Küçüklüğümden beri esrigemediğim korkum hala devam ediyordu. Bu sefer saçımı okşayan biri yoktu. Sadece ben ve sessizlik vardı. Büyük bir boşluk huzurumu tamamen yerle bir etmişti. Yalnızdım.
Neden ben diye düşünecek kadar kendimi yorgun hissediyordum. Yorgunluktan öte ölü bir insandan farksızdım. Bu dünyaya katkım yokken neden hala yaşıyordum ki?
Telefonumdan bildirim sesi geldiğinde dalmış olan gözlerim tedirgince telefona kaydı. Derin bir nefes alıp telefonumu elime aldım. Mesajlara girip gözlerimi sıkıca açıp açıp kapadım.

"Deren sence de fazla düşünmedin mi? Evden çıkmazsan evine de girerim. Girmek için güvenliğini atlatmam gerekiyor. Güvenlik amcan için bir kurşun ayırmıştım. Senin için sıkıntı olmaz değil mi?"

-------

Okuyan herkese bol sevgiler ve kalplerle dolu teşekkürler yolluyorum. Seviliyorsunuz :) 💃