DEREN YILDIZI

0.6

Bu bölümü sizin için biraz uzun yazdım. Beğenmeniz dileğiyle...
Aşağıda başlayan yazıyı lütfen geçmeyin. Hikayeyle çok büyük bir bağlantısı olacak çünkü.

Medya: Yankı Tan

(Bölüm müziği:He is We)

--------

"Gözlerinden beni sevdiğini anımsatan sözleri göremediğim..

Dudaklarından dökülen her bir yalan harfi kafamdan silemediğim..

Kokuna hasret kaldığım biricik annem,
Sen rahatça nefes alırken ben küçücük dünyamda yeterli oksijen sağlayamıyorum. Kafam karmakarışık.

Sen yoksun,babam yokluğunu hissettirecek kadar uzak benden. Ev karanlık bir sessizliğin içinde huzur arıyor..kötü bir lanet etrafımı sardı ve bundan kurtulamıyorum. Tutunacak bir el bulamıyorum.

Duvarlar artık ağlayabildiğim,derdimi anlatabildiğim tek yer oldu. O kadar yalnızım ki kendimi dul bir yaşlı kadından farksız kılıyordum. San ki hiç ailem olmamış çığlıklarımı ve yalvarışlarımı sadece ben duyuyordum. Öyle değil miydi zaten? Sen ve babam en son ne zaman birbirine aşk gözüyle bakıp gülüşünü ona sergilemiştin?

Hiçbir zaman. Çünkü babamı hiç sevmemiştin. Bunu göremeyecek kadar salak değildim. Ona aşk ya da eş gözüyle bakmıyordun. Zorunda kalınmış yapılan bir hata olarak bakıyordun. Babam baştan hataysa ben karnında,beni hissettiğin günden itabaren senin için yanlıştım. Bunu hissetmemi sağlayacak o kadar yakaladığım gözlerin var ki sayılamayacak kadar çok bir o kadar da beni paramparça edecek kör bakışlardı. Ama sana olan sevgimden hiç kuşku duymadım. Sense beni hergün tarttın. Ben senin için her gün azaldım. Küçükken o kadar salakmışım ki yalandan güldüğünde yanağında çıkan gamzene, mutlulukla bakan gözlerine inanmıştım. Hepsi birer yalandan ibaretmiş.

Aslında dünya bir oyundan ibaret. Çünkü sevdiklerini kaybediyorsun geri döndüklerinde ise eskisi gibi sevecek hissin kalmıyor. Uzaklaşıyorsun,unutmaya çalışıyorsun ama hep aklında kalacağını biliyorsun.

Oyun da öyle. Oyunda hep mağlup oluyorsun fakat büyüyorsun. Oyunu yenecek kadar akıllanıyorsun. Fakat oyunu kurallarına kadar hatırlarken neden oynayacak hissim kalmıyor?

Çünkü o zamanlar çocuktum. Ve dünyanın umrumda olmadığını düşünerek oyunların hayatımın başlıcası olduğunu düşünürdüm.

Ama artık yavaş yavaş büyüyordum. Sensiz olan bir yaşama doğru adım adım ilerliyordum. Evin kapısından o çıkışın hala gözlerimin önümdeydi.

Beni geride bıraktığın halde seni o kadar çok bekledim ki anne..
Sen beni görmek için bir saniyeni bile ayırmadın. Kalbini benimle paylaşmadın. Bense bütün kalbimi sana vermeye hazırdım. Kokuna,saçlarıma dokunmana, gözlerime doyasıya bakmana o kadar hasret kalmıştım ki artık senin olmadığın hiçbir şeyden zevk alamıyordum. Hiçbiri senin kadar huzur verici ve mutluluk dolu olamazdı.

Çünkü sen benim annemdin.

Bense senin dokuz ay karnında,tekmelerimle seni mutlu ettiğim,ultrasonda ilk beni gördüğünde gözlerinde ki ışık,doğarken ise hayatının en güzel düşüncelerini ve en acı vericisini de yaşamanı isteyen bir kızdım.

Şimdi mi ne oldu?

Sen yoksun anne. Hayat yok. Dünya benden habersiz bir şekilde dönüyor. Sen belki beni unutursun ama ben senle saniyesine kadar yaşadığım her anın beynimden silinmesine izin vermeyeceğim.

Anneler günün kutlu olsun anne.!
Seni tüm kalbiyle son nefesine kadar sevecek kızın,

Deren."