KAYBETTİK.

kim öğretecek,mutlu olmayı?

Bir insanın hayatı boyunca kaçamayacağı şey nedir?
Kaderi mi?..
Hayır, birinin hayatı boyunca kaçıp kurtulamayacağı tek şey şey kendisidir.
Ama aynı zamanda çok gariptir, bulabileceği en son şeyde yine kendisidir...

Kim olduğumu bilmiyorum, hatırlayamıyorum..
İçimde binlerce ben var, bir sürü soru ve bir sürü acı var.
İçlerinde kaybediyorum gerçek beni. Bulamadıkça artıyor acılarda sorularda...
Kendi kendimin elini bırakmışım da düşmüşüm gibi her şey.
Kendimi hiç bulabildim mi onu da bilmiyorum.
Kendimi kaybetmeden öncesini de hatırlamıyorum, çok mutsuzluk geçti üzerinden. Adım, kaybolmuş kara bir defterin arasında kalmış sanki.
Anlayamıyorum kendimi, fark edemiyorum varlığımı..
Korkuyorum, çok korkuyorum kendimi bir daha toparlayamamaktan.
Sanki ruhumun en son noktasına kadar ufalanmış, kırılmışımda sofra bezinin üzerinde, pencereden savurmuş darmadağın etmişler beni.
Arıyorum, her parçamı teker teker.
Ama bulamıyorum, hepsi her parçam kendimi bulamamanın kör kuyularında kaybolmuş şimdi.
Bulamadığım her parça başımı yastığa koyduğumda vücuduma batıyor, ciğerime batıyor.. Kendimsizlikten nefes alamıyor gibi oluyorum.
Her gece mutluluğa kapıyorum gözlerimi.
Her sabah yalnızlığıma uyanıyorum tekrar, tekrar, tekrar.
Kendim bile terk etmiş beni, yalnız olmamanın imkânı var mı?
Gün boyu attığım o yalan kahkahalar sanki etimden kopmuş gibi acıtıyor içimi.
Ben insanları sevmeyi beceremiyorum.
Onların sevgisi, mutluluğu, sahte olmayan tatlı gülüşleri teker teker saplanıyor kalbime. Yaşıyorum ama yaşamayı beceremiyorum sanki.
Sürekli huzursuzum kendim yokken.
Sanki ruhum kaynadı buhar olup uçtuda bedenim tencerenin dibinde kaldı yandı. Kazımayı unuttular olacakki her ateşte baştanbaşa bir kere daha yanıyor.
Bütün o rahatsız edici koku yanık yüreğimden geliyor.

Ben, ben bilmiyorum... Hiç yaşayamıyorum kendimi. En çokta bundan korkuyorum. Şimdi siz söyleyin, kendini bilmeyen kendini sevmeyen birine kim öğretecek mutlu olmayı?

m.y.