SCHIZOPHRENIA

2.

~16 χρονιά πρίν~

14/4/1999

"Zayn! Φεύγω,σε λίγο έρχεται η babysitter!"
Άκουσα την μητέρα μου να λέει έξω από την πόρτα του δωματίου μου

"Μχμ"
Είπα σιγά και μπήκα στην αγκαλιά του μεγάλου μου αρκούδου που είχα στην γωνία του δωματίου μου. Ήμουν πάντα ντροπαλό, και... περίεργο παιδί. Μάλλον για αυτό είμαι έτσι τώρα, ίσος αν είχα κάποιον φίλο δεν θα είχε γίνει τίποτα. Τέλος πάντων, εκείνη την μέρα η babysitter δεν ήρθε. Δεν ήταν η πρώτη φορά, συνήθως πήγανε βόλτα με της φίλες της και ερχόταν λίγο πρίν έρθει η μαμά μου για να πάρει τα λεφτά, αλλά εκείνη την μέρα δεν γύρισε ούτε η μαμά. Αργά το βράδυ ήρθε η Jill, η babysitter και μου είπε ότι η μαμά μου πέθανε σε τροχαίο. Δεν θυμάμαι λεπτομέριες έχουν περάσει και 16 χρονιά από τότε, αλλά θυμάμαι ότι το μόνο που έκανα ήταν να αγκαλιάσω πιο σφιχτά τον αρκουδο μου να χώσω το κεφάλι μου στο μάγουλο του και να κλάψω...όλο το βράδυ, δεν σηκώθηκα από εκεί. Ήμουν μόνος στο σκοτάδι. Ο μόνος άνθρωπος που είχα και είχα εμπιστοσύνη είχε χαθεί. Ο πατέρας μου νεκρός εδώ και χρόνια, τώρα έχασα και την μητέρα μου. Ήμουν πλέον επίσημα...μόνος... ή μήπως όχι.

Την επόμενη μέρα ήρθε μια κύρια από ένα ίδρυμα, με πήρε και με πήγε στο ορφανοτροφείο (Εφόσον ήμουν 7 χρόνον και δεν είχα κάποιον άλλον συγγενή) ευχόμουν να έφευγα από εκεί από το πρώτο λεπτό, κάθισα όλη την πρώτη μέρα στο καινούριο μου πλέον δωμάτιο δεν βγήκα λεπτό είχα πάρει και τον αρκουδο μου μαζί για παρέα. Εκείνη την νύχτα, εκείνη την νύχτα άρχισαν όλα, την πρώτη νύχτα μου στο ίδρυμα, μόνος πλέον, ήταν το τελειωτικό χτύπημα.

Καθόμουν μόνος και προσπαθούσα να κρατήσω τον εαυτό μου από το να κλάψει, όταν ξαφνικά άκουσα μια φωνή δεν θυμάμαι τι μου έλεγε αλλά θυμάμαι ότι ήταν απότομη και βίαια φωνή να μου λέει διάφορα ... η φωνή όσο πήγανε ακουγόταν και πιο δυνατή και σιγά σιγά, η φωνή έγιναν φωνές και η φωνές άρχισαν να με ελέγχουν, ότι έλεγαν, για εμένα ήταν διαταγή και δεν μπορούσα να αρνηθώ, και μετά από έναν μήνα άρχισα να βλέπω και οφθαλμαπάτες, σκιές , να ακούω βήματα και το πρόβλημα ήταν...πώς , μόνο εγώ τα άκουγα και τα έβλεπα. Πέρασαν 10 χρονιά και από 7 , έγινα 17 . Καθόμουν στην τραπεζαρία με τα άλλα παιδιά, όλοι τρώγανε εκτός από εμένα, είχα 5 μέρες που δεν έτρωγα

"Έχει δηλητήριο !"

"Μην το φας, θέλουν να σε ξεφορτωθούν"

"Μόνο εμείς νοιαζόμαστε Zayn"

Έλεγαν συνέχεια οι φωνές. Και μετά από ποσά χρόνια η κοινωνική λειτουργός κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλα και έφερε ψυχολόγο . Μου έκανε κάποιες ερωτήσεις και εγώ τις απάντησαν. Μετά με έδιωξε και πήρε την κοινωνική λειτουργό για να μιλήσουν ιδιαίτερος, φυσικά και εγώ πήγα να κρυφακουσω. "Σχιζοφρένεια" ήταν το μόνο που άκουσα και το μόνο που με ένοιαζε . Η φωνές στο κεφάλι μου τρελάθηκαν μου έλεγαν να το σκάσω όσο ήταν καιρός. Πήγα να φύγω, αλλά τότε βγήκε η ψυχολόγος και με πήρε μαζί της στο αμάξι της.
"Μην ανησυχείς μικρέ όλα θα πάνε καλά... με φαρμακευτική αγωγή θα γίνει μια χαρά"

Στην αρχή χάρηκα που είπε ότι θα γίνω καλά, αλλά η φωνες είχαν άλλη γνώμη

"Λέει ψέματα! "

"Γιατί να νοιαστεί για εσένα;"

"Γιατί να βοηθήσει;"

"Θα σε απομόνωση σε ένα δωμάτιο όπως κάνουν σε άλλους τρελούς σαν και εσένα"

"Φύγε Ζαyn είσαι μεγάλος πλέον"

"Θα τα καταφέρεις μόνος σου"
Σταμάτησε το αμάξι μπροστά σε ένα μεγάλο κτίριο και μου έκανε νόημα να κατέβω "Πάμε μικρέ" μου είπε και πήγε να κατέβη

"Σκότωσε την !"

Ένιωσα να τρελαίνομαι...λες και η φωνές πήραν τον ελέγχω του στόματος μου

"ΟΧΙ !"

Της φώναξα και την έπιασα από λαιμό, την έσφιξα με τόση δύναμη που δεν ήξερα ότι είχα. Την έσφιξα μέχρι που σταμάτησε να κουνιέται, σταμάτησε να ανασάνει, σταμάτησα να νιώθω τους σφυγμούς στον λαιμό της απομακρυνθηκα γρήγορα απο το πτώμα της. "Τ-τι έκανα;" ρώτησα τον εαυτό μου και η ψυχές άρχισαν να γελάνε.

"Φύγε τώρα!"

"Πριν σε βρούνε χαχαχα"

Κατέβηκα γρήγορα από το αυτοκίνητό και έτρεξα όσο πιο μακριά μπορούσα, μέχρι που έπεσα πάνω σε έναν κύριο. Χωρίς να το θέλω άρχισα να φωνάζω
"Την σκότωσα, ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣΑ!!!"

Ο κύριος με κοίταξε πανικόβλητος και μπερδεμένος

"Τ-τι; ποιά; γιατί;"είπε φοβισμένος και με διακεκομμενη φωνή.

Γονάτισα κάτω και άρχισα να κλαίω
"Γιατί μου το είπαν"