ตอนที่ 7 ความสบายใจ
"เว่ยโจวเกอ พี่คิดว่าหวงจิ่งอวี๋เขาเป็นไง?" อยู่ๆเฉินเหวิ่นก็ถามทันทีตอนที่จิ่งอวี๋ไปเข้าห้องน้ำ
"หืมมมมม? เขาก็ดีนะ"
"จริงหรอครับ?" เฉินเหวิ่นเม้มปาก เสียงพูดเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบ
"ผมว่าเขาค่อนข้างน่ากลัว"
"ห๊ะ?"
"จริงๆ ก็พี่เขาไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม ถึงผมจะเคยเจอพี่เขามาก่อน แต่ตอนนี้เหมือนเจอกับคนแปลกหน้ายังไงไม่รู้ ผมยังไม่เข้าใจเลยนะว่าทำไมเจ้ไข่ถึงเลือกพี่เขาเป็นกู้ไห่ ด้วยท่าทางแบบนั้นผมไม่คิดว่าพี่เขาจะเล่นเป็นกู้ไห่ได้"
"เหวินเหวิ่น!" เฟิงซงมองอย่างตกตะลึงที่ได้ยินแบบนั้น "ทำไมพูดแบบนั้น!"
เฉินเหวิ่นถลึงตาใส่เฟิงซง "อะไร!? นายก็รู้สึกเหมือนกันหนิ ใช่ไหม!? พูดออกมาดิ ฉันรู้ว่านายก็กลัวพี่เขาเหมือนกัน"
เฟิงซงยินบิดตัวไปมาอย่างอึดอัดใจแต่ก็ไม่คิดที่จะพูดความในใจออกมาเกี่ยวกับจิ่งอวี๋
"จิ่งอวี๋เกอไม่ได้น่ากลัวจริงๆหรอ" เฉินเหวิ่นหันมาถามผม อย่างกับไม่เชื่อที่ผมพูดออกไป
ผมถอนหายใจ "อืม ตอนแรกๆเขาก็ดูเย็นชาแล้วก็จะดูจะแยกตัวออกไปนะ ฉันก็ประหม่าอยู่บ้างนะในตอนแรก นั่นก็เป็นสาเหตุว่าทำไมตอนถ่ายรูปช่วงแรกๆมันถึงได้ออกมาแย่ แต่หลังจากที่พวกเรารู้จักกันบ้างแล้ว เขาก็เป็นผู้ชายที่ใจดีอยู่นะ จิ่งอวี๋ช่วยฉันถ่ายรูปให้ผ่านภายในครั้งเดียว" ผมตอบอย่างยิ้มๆ
"ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันมั่นใจว่าพวกเราต้องเป็นเพื่อนกันได้แน่นอน"
เฉินเหวิ่นยังคงไม่แน่ใจอยู่
"หยุดเลย" เฟิงซงพูดขัดเฉินเหวิ่นเมื่อเห็นว่าเฉินเหวิ่นจะพูดอะไรบางอย่าง
"เว่ยโจวเกอก็บอกไปแล้วว่าจิ่งอวี๋เกอไม่ได้น่ากลัว นายก็เห็นหนิว่าพี่เขาก็พูดเล่นกับเว่ยโจวเกอดูอบอุ่นดี พวกเราต้องใช้เวลาทำความรู้จักกับจิ่งอวี๋เกออยู่
YOU ARE READING
Love that Bloom (Thai trans.)
Fanfictionแฟนฟิคเรื่องนี้ได้รับอนุญาตจากเจ้าของเรื่องให้สามารถแปลเป็นภาษาไทย This fan fiction is allowed by the author to translate in Thai already. ไม่อนุญาตให้นำออกไปใช้ในเชิงพาณิชย์ ผู้แปล ไม่ใช่นักแปลเมืออาชีพ ดังนั้น คำพูดอาจจะไม่สวยหรู แต่พยายามที่จะขุด...
