Het kind van de maan

De blauwe gloed

Er kwam een felle lichtstraal met een lichtblauwe gloed uit het bos. De plek waar de straal vandaan kwam had een enorme plas, niet zomaar een plas maar eentje met blauwe smurrie.  Het leek wel op de vieze rijstpap die je kreeg van mevrouw Dinneria, ze werkte als chef-kok in de enige school naast het bos. Maar deze rijstpap had een blauwe kleur , als je goed keek zag je iets waarvan je zou vermoeden dat het luchtbellen waren. De rijstpap begon te bewegen en er kwam iets uit, het leek op een kind, maar hoe kwam dat hier?  Het was een mysterie. Het kind had lang kastanjebruin haar met een paar plukken lichtblauw haar ertussendoor. Het enige wat het arme kind aanhad was een wit kleed, een kleed dat gemaakt bleek te zijn van vodden. Het was een meisje, met boven haar nog steeds dezelfde lichtblauwe gloed, de gloed verlichtte haar. Het meisje veegde haar lange haren uit haar gezicht,  haar gezichtje zien was nu eindelijk mogelijk.  Haar ogen waren gekleurd met het mooiste en felste blauw dat je je maar kan voorstellen, ze had een klein schattig neusje en een zeer bleke huid. Ondanks haar bleke huid was er toch een beetje blos op haar wangen, haar lippen hadden ook een lichtrose kleurtje. Ze stond op maar was nog niet goed in evenwicht houden, haar benen bewogen overal heen behalve naar de richting naar waar ze moesten van het meisje. Toen ze rechtstond kon je merken dat ze een voetbandje aanhad, één van diamant.  De armband had letters, de letters vormden samen de naam 'Eleonore'. Een speciale naam voor een speciaal kind zou men zeggen. Eleonore keek nieuwsgierig rond, het leek wel alsof ze probeerde uit te vinden hoe een houten paal met takken en bladeren zou kunnen noemen. Ze was stil, tot ze opeens een litteken in de vorm van een zon zag. Ze kreeg tranen in haar ogen en begon te snotteren : "Ik zal ervoor zorgen dat ik jullie kan bevrijden, geloof me." was zo ongeveer het enige dat ze kon zeggen. Ze stond recht en wandelde, ze aaide de bomen die ze tegenkwam. Zo verwonderd had ze nog nooit gekeken, ze vond het leuk hoe het gras onder haar voeten kietelde en de vogels vrolijke deuntjes tjilpten.  Er vlogen een paar vlinders rond haar, in het paars en in het blauw. Ze zag een steen met daarop de woorden : "Vurum ditcionare melodka." .   Ze sprak de woorden uit en merkte iets op, de vlinders stonden stil en de wind kon ze niet meer voelen op haar huid. De zachte warme regen stopte met druppelen, alles stond stil.  Alleen zij en de tijd die stilstond, niets of niemand anders bestond nog. Ze maakte gebruik van de situatie en  wandelde verder, vreemd genoeg was het pad dat Eleonore volgde ook het pad met alle toverstenen. Ze vond een dode vrouw, ze aarzelde even maar ging gehurkt over haar zitten om te kijken of ze waardevolle spullen had in haar tas. Ze vond een leeg perkament en een veer, Eleonore ging het gebruiken om alle spreuken op te schrijven. De tijd stond stil dus ze had alle tijd... Maar het bleef haar een raadsel hoe de vrouw was gestorven. Ze keek goed en zag dat haar ogen bijna helemaal wit waren en haar lichaam lichtblauw was, zou Eleonore dit gedaan hebben? Neen, dat kon ze nog niet eens maar wie dan?

POV : De mysterieuze vrouw

"Eleonore, hier ben je eindelijk!" zei ik, niet te luid want als ze erachter kwam dat ik  hier was ging ze me aangeven aan Zorina en dat mocht niet gebeuren. Nooit! Binnenkort zal ze haar gaven ontdekken en moet ik een dekmantel verzinnen,  ze zal les van mij nodig hebben. Samen kunnen we de voorspelling zelf bepalen. Daarna nog het andere kind zoeken en zijn wij met on drie een klein gezin. Dat is mijn grootste wens, ergens bijhoren. Ik zal Zorina vermoorden met behulp van haar dochters en de zon - en maanheerseres worden!  Het is zover, de tijd is nu gekomen om mijn plan uit te voeren.