Het kind van de maan

Prometheus

Hatrus verliet de kamer en algauw verscheen er een lichtblauwe deur. Eleonore ging een kijkje nemen. Ze had twijfels. Moest ze naar binnen gaan of zou ze hier blijven, in de witte kamer waar zonet haar hart was uitgetrokken en teruggeplaast. "Ik moet verder, ik moet mijn familie nog één keer zien." . Eleonore wandelde door de mysterieuze deur. Toen ze daar binnenkwam kon ze haar ogen niet geloven. "Prometheus! Wat doe jij hier? Ik dacht dat je..." . Eleonore kon haar ogen niet geloven en kreeg tranen in haar ogen van geluk. Prometheus keek naar haar, hij deed niets. Hij wachtte af tot ze 'uiteindelijk' zou stoppen. Eleonore keek op naar prometheus, hij glimlachte naar haar. Maar Eleonore werd er niet blijer van... Hij keek na zijn glimlach al direct weg naar boven. "Prometheus, wat is er? Waarom kijk je zo sip?" hij keek naar Eleonore en glimlachte weer, maar nu was het geen levensloze glimlach die direct daarna veranderde in een neutraal gezicht. Je kon zelfs nog beweren dat zijn ogen even sprankelden. Het leek alsof hij vanuit de duisternis was rechtgetrokken naar een veel te witte kamer, hij was opgelucht dat hij er weg was. "Jij bent ook niets veranderd he? Altijd nieuwsgierig zijn." Eleonore moest ook lachen "zegt de broer die altijd wilt weten waar ik ben of wat ik doe." ze gaven elkaar een knuffel. Ze waren zo blij dat ze elkaar weer zagen... Tot Prometheus Eleonore haar hand vastgreep : "Je gaat nooit meer alleen blijven. Ik zal voor je zorgen Eleonore." .  "En mama en papa? Waar zijn ze? Ik ben benieuwd naar de verhalen die ze ons zullen vertellen, papa die weeral het avondeten in brand steekt. Of mama die weeral *Mohander over een klant heeft gemorst." ze moest lachen. "Die herinneringen zijn zalig, en ik wil ze niet meer kwijt, wat denk jij Prometheus?... Prometheus? " Eleonore keek rond, toen ze goed keek zag ze hem wat verder op een steen zitten. "Wat is er?" "mam en pap... Ze zijn..." Eleonore kon haar oren niet geloven. Ze hoopte dat dit misschien weeral een grapje was van hem, maar zo klonk het niet. Zo zag het er niet meer uit.  Ze zakte door haar knieën, ze was ten einde raad. Toen ze iets strelend op haar hoofd voelde keek ze naar hem, Prometheus. "Hoe? " toen Eleonore rond keek om te zoeken naar een troost, zag ze het. De grijze rotsen waren weg en het witte plafond boven hun ook. "Waar zijn we?" Prometheus keek trots "We zijn in het donkere woud waar jij je toverkracht terug kan vinden. We hebben niet meer dan een dag dus we zullen ons moeten haasten."  .           Ze begonnen te wandelen, Eleonore begon steeds trager en trager te lopen. "Hoe wist je dat ik mijn toverkracht kwijt was?" ze keek hem aan, alsof hij een oplichter was. "Toen ik op wandel was om *prath te gaan halen, kwam er een soort van kraai naar me toe. Hij keek recht in mijn ogen en begon tegen me te praten. Het enige dat ik me kan herinneren is dat hij Lang leve Cordum zei, en toen was ik weg. Toen ik daarna in de ruimte achter de deur zat, vond ik een blad met alles over jouw opgeschreven. Een soort van dagboek in een samenvatting. Ik las alles wat er gebeurd was sinds dat je hier was, en vlak daarna kwam jij binnen. Ik was zo gelukkig, je weet toch dat..." Eleonore duwde Prometheus op de grond en deed teken dat hij stil moest zijn. "Ssst, niet bewegen en niets zeggen." . Prometheus keek op en zijn gezicht zat vol met verbijstering,     " Wat is dit?" .

De woorden met sterretjes:                                                                                                                                      Mohander = Koffie die er paars uitziet met luchtbelletjes.

Prath = Brood dat er groen uitziet. Wanneer je het in je mond steekt, smelt het.