Het kind van de maan

Het kasteel van Cordum

POV Eleonore

  Ik voelde een tinteling door mijn armen, neus en gezicht gaan. Ik had het direct ook vele warmer, toen ik mijn ogen opendeed zag ik alles super helder. Ik keek naar mijn armen en schrok van wat ik zag. Mijn armen waren geen armen meer, ze waren veranderd in twee grote grijze vleugels. Ik wou schreeuwen maar er kwam alleen maar een dierlijk gekrijs uit. "Wat gebeurd er met me?" vroeg ik me af. Ik wandelde en viel om, toen ik keek naar wat er met me gebeurt was zag ik dat mijn huid een andere kleur begon te krijgen. Langzaam werden mijn bleke benen bruine oranje poten. Mijn neus werd oranje en krom. Binnen de drie seconden vloeide er een hittegolf over mijn huid. Ik kon alles beter zien en horen. Ik probeerde nog eens mijn "wandelkans" te wagen en stapte, deze keer lukte het! Ik zag mezelf in het spiegelbeeld van een plas water. Het enige wat ik kon zeggen was: "Ooh, ooh!".  Ik schrok van het geluid en besefte dat ik een uil was. Zou ik nu slimmer zijn? Of dom omdat ik nog maar een uilskuiken ben, want ik ben toch maar pas "geboren"? Ik begrijp de mensen niet, ik bedoel is een uil nu slim of dom? In ieder geval, ik begon te wandelen en mijn vleugels begonnen te bewegen. De grond onder mij werd steeds kleiner en kleiner, op een bepaald moment rook ik iets dat me wel aanstond. Ik zou niet direct kunnen gezegd hebben wat het was,maar ik dook er toch naartoe. Mijn prooi was binnen! In een paar happen was de muis al op,wat deed die lekkernij me deugd zeg! Binnen de minuut was ik alweer in de lucht, ik hou van dit gevoel! Die tintelingen in je vleugels en de wind die langs jouw raast! Je bent sneller dan alles in je omgeving en kunt  superver zien.  Nooit wou ik deze spreuk nog kwijt, ik zou zelfs uil willen blijven voor mijn hele leven als ik mocht kiezen! Ik begon opeens een raar gevoel in mijn keel te krijgen en landde op de eerste plek die ik zag zonder er nog maar heen te kijken. Ik hoestte alsof ik elk moment zou kunnen overgeven en wachtte tot het voorbij was. Uiteindelijk hoestte ik iets uit. Een haarbal! Natuurlijk, een uil eet en de botjes komen dan in een haarbal. Hoe kon ik dat nu vergeten, en dan nog denken dat ik nu slimmer was ook! "Eleonore meid, nu moet je je even concentreren!". Ik keek rond om te kijken waar ik was en zag dat ik op de top van een gebouw stond. Ik keek beter en zag dat het een oud kasteel was. Ik vloog naar het binnenplein en zag alleen maar skeletten en vreemde pakjes met overal het zelfde teken op, volgens mij was het een kroon met het hoofd van een vleermuis of zoiets. Ik was van plan de binnenkant van het kasteel even te bezoeken en ging aan de ingang staan. De poort was misschien wel van goud maar straalde een gouden lichteffect op mij neer. Ik ben al blij dat de poort openstaat en me toegang geeft tot de binnenkant van het kasteel. Eenmaal binnen zag ik niets anders dan gangen en andere kamers. Ik had zin in iets avontuurlijks! Uiteindelijk kwam ik uit op een héél grote zaal met een kroonluchter gemaakt van kristal en puur goud. Ik ging nu stappen want als ik zou vliegen zou ik de details kunnen missen en dat wou ik voor geen haar! Ik was zo druk bezig met rondkijken dat ik niet besefte dat ik als vervolg daarop tegen de met kristal bezette troon zou botsen. Ik keek met grote verbazing naar de troon en was bang of er nog wel een dood skelet op zou zitten maar ik zag niets! Zelfs geen klein stofje. Ik ging op de troon zitten en zei de verwisselinsspreuk opnieuw op. Ik had mijn prachtige blauwe kleed nog aan. Tevreden keek ik naar de kroonluchter, ik zag dat er in het goud iets gegraveerd stond: "Lang leve Cordon!".  Ik mompelde de woorden en  de troon begon helemaal te trillen. Ik probeerde af de stoel te springen maar het lukte me niet! Wat gebeurt er met mij?