Het kind van de maan

Trakonha

Vooraf gebeurd : Eleonore en haar broer Prometheus hebben elkaar voor een lange tijd niet meer gezien. Ze vonden elkaar terug in het zogenaamde ''Milithis" .   Ze hadden de missie om Eleonore's toverkrachten binnen de dag terug te bemachtigen. Weldra ze op de goede weg waren trok Eleonore haar broer mee naar de grond, ze zagen een mysterieus iets. 

Nu :  "Wat dit is? Dat zou ik niet weten."  Prometheus keek vol verbijstering naar het wezen. "Zijn jullie iets kwijt misschien?" er kwam een vrouw tevoorschijn. De vrouw had een enorm litteken dat over haar hele gezicht door was uitgestrekt. Eleonore probeerde niet te staren naar de vrouw, omdat ze het gevoel had dat ze anders boos ging worden. Maar Prometheus bleef haar aanstaren, de vrouw stapte naar hem toe : "Wel? Ben je hier iets verloren, of heb je er misschien iets tegen dat ik een litteken heb?" .  Ze greep naar haar dolk en hield hem onder de kin van Prometheus. Eleonore werd razend, maar ze wist niet wat te doen. Ze draaide haar hoofd om en zag bij de tent van de vrouw wat pijlen en een boog liggen. Ze greep ernaar en keek de vrouw woedend aan : "Laat je arm zakken, of ik zal er zelf voor zorgen dat hij zakt!" Eleonore spande de boog op. De vrouw keek haar grijnzend aan : "Is dat een dreigement?" .  Eleonore wist niet wat te zeggen, ze had nog nooit met een boog gewerkt. De vrouw duwde het mes harder aan tegen de keel van Prometheus, en de eerste druppel bloed verscheen. De vrouw bleef maar harder en harder duwen, en Prometheus deed niets. Hij bleef alleen maar levenloos zitten en staren. Eleonore schoot de pijl af. De vrouw was perfect in orde, maar het wezen niet. Eleonore draaide zichzelf op het laatste moment naar het wezen toe en schoot de pijl op hem af. Vreemd genoeg, was er - terwijl de pijl werd afgeschoten- een vlam zichtbaar. Die vlam begon groter en groter te worden, het wezen stond nu in brand. Eleonore zag hoe de vrouw begon te huilen. De vrouw was naar Eleonore aan het roepen : "Je bent een heks! Kijk wat je gedaan hebt! Vreselijk mens!" .   Vreemd genoeg begon Eleonore te glimlachen. "Ik kan terug toveren!" Eleonore ging dichter bij het - nu brandende- wezen staan. " Hij heeft geen pijn. Dat kan je zien aan zijn oren. "  Prometheus glimlachte van oor tot oor. " Dat heeft iemand wijs me ooit geleerd ."  de vrouw keek hem onderzoekend aan . Eleonore liep naar het hooft van het wezen en doofde het vuur met een spreuk. De vrouw knikte naar Eleonore en je kon zweren dat ze even glimlachte. "Ik ben de enige die nu nog zo een 'wezen' in bezit heeft. " ze wandelde naar het wezen en nam het zadel van zijn rug. " Zijn naam is Trakonha , maar dat wist jij al he ? "  de vrouw stapte naar Prometheus en gaf hem een kleine mep op zijn rechterwang. Eleonore keek verbaast en ging nog een paar pijlen schieten in de lucht zodat ze die vervolgens kon vangen . Ze droomde, en terwijl ze naar de wolken keek zag ze dat die niet bewogen. Op het moment dat ze naar haar broer wou gaan on dat te zeggen, begon hij met de vrouw te praten. "Lydia, ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. Trakonha is echt groot geworden ! " ze knuffelden elkaar.  Dat verklaarde al een mysterie : waarom bleef Prometheus Lydia aanstaren toen ze een dolk tegen zijn nek aandrukte?   Prometheus veegde het bloed van zijn nek af en keek Lydia aan met een frons : "Bedankt!" Lydia moest lachen. Eleonore stapte naar Prometheus : "Hier klopt iets niet." Eleonore keek hem aan en wees naar de vrouw : "Ze is niet echt!" Prometheus keek Eleonore aan. "Dat is het juist zusje, ze is WEL echt." Eleonore wees naar de lucht : "Waarom bewegen de wolken dan niet?"