Het kind van de maan

Het pad van Myrith

Eleonore had al 32 spreuken, dus ze was ook al 32 stenen tegengekomen. De stenen zagen eruit als die van een film over schotse middeleeuwen. We waren nochtans in het jaar '3068' .  Het was eeuwen geleden dat er nog zo van die stenen gevonden waren, en nu stonden ze er in handbereik.  Ondanks dat de  "verplaatsing" van het kind Eleonore nog maar pas had plaatsgevonden wist ze ongelooflijk veel! Evenveel of zelfs meer dan een mens van zestien zou weten, ze was zo speciaal en toch zo gewoon...   Maar wat de meeste mensen die haar tegenkwamen op pad vonden dat ze raar en beangstigend was. Dat kwam waarschijnlijk door haar bleke huid die samen met haar "voddenkleed" samensmolt als een geest of zoiets. Ze moest snel nieuwe kleren aan en zou die vinden, of toveren?  Ze sprak de woorden uit alsof ze gewoon Nederlands waren nou ja... Als ze dat zelfs al héél goed kon. "Clarotium niwethicum aleosta!" weer een felle lichtstraal verscheen.  Ze had een prachtige blauwe jurk aan, een van zijde met lichtblauwe tinten die overgingen naar donkerblauw van laagje tot laagje zijde en gouden randen langs de mouwen die zuiverder waren dan het kristal van Moerthia.  Dat kristal zou zich ergens bevinden waar alleen de drie voorbestemde kinderen ze zal kunnen lostoveren met behulp van hoop, het sterkste gevoel dat er ooit kan bestaan.  Ze kwam steeds minder en minder mensen tegen op haar pad en meer en meer bloemen. Wat haar maar vreemd leek omdat de bloemen mensen zouden moeten lokken in de plaats van wegjagen. "Kind toch , kom mee met mij en je zal veilig zijn. Daar moet je niet heengaan, het is er gevaarlijk." Eleonore geloofde er niets van en betoverde haar : ze zal nooit meer iemand helpen en duister zijn. De vrouw gehoorzaamde alleen maar aan Eleonore vanaf nu, dit moment. "Ga weg en zorg dat je tegen dat ik terug ben 500 gouden munten kunt geven aan mij." Eleonore liep verder, alsof er niets gebeurt was. "Oh en wacht! Wat is uw naam als ik vragen mag?" "Mijn naam is Mirandelle." antwoordde de oude mysterieuze vrouw. Eleonore liep verder en zag een reusachtige houten brug. Er verscheen rook en in die rook was er iets vreemds te zien, een vrouw met... Het leken wel horens ofzo. De vrouw was vreemd maar zei : "Wie dit pad oversteekt zal nooit meer terugkeren, ook niet als je magie in je hebt. Ik kan jullie wel verzekeren dat het moedig is, en daarvoor geef ik jullie één tip : kijk goed uit want voor je het weet verschijnt datgene waarvoor je het meeste angst voor hebt en het zal erger zijn dan je ooit had kunnen dromen. Succes verder daag!" De rook verdween en Eleonore stond er met tranen in haar ogen. "Je kunt het Eleonore, je kunt het! " ze vertelde dit wel duizend keer en nadat ze overtuigd was door haarzelf  sprong ze over een kleine helling op de brug.  Na al zeker vierenveertig stappen kwam ze uit op een plek met een bordje op het bordje stond geschreven : "Je bevindt je op het pad van Myrith."  Op een gegeven moment begon ze weer door te stappen : "Ik doe het voor jou, jij en jij alleen zal geëerd worden!" Eleonore sprong in de lucht riep de volgende woorden : "Raoem varecto duriumste!" en veranderde in een prachtig dier .