Het kind van de maan

De proeven van Milithis

Vooraf gebeurd : Eleonore kwam terecht in een vreemde kamer waarin zich een vreemde vrouw, en een hologram van haar planeet, een spiegel met alle make-up spullen die bestonden en als laatste hing er een perkament aan de muur bij de deur. De vrouw die in de kamer stond stond op het punt om Eleonore te vertellen over de kamer en wat er zo speciaal aan was.

Nu:
Eleonore zat op de stoel te luisteren naar Korelia (de vrouw in de kamer). "Deze kamer is gemaakt om te kijken of je het waard bent om de vier proeven van Milithis te kunnen uitvoeren. Dit is eigenlijk al de eerste proef, wat je nu in deze spiegel ziet ben jij, je ziet er verkrompen uit door de magische uitstraling die deze planeet heeft. Zodra je deze proef hebt afgelegd op de juiste wijze zal je beschermt worden voor die magie. Als je faalt zal je zo blijven voor je hele leven lang." de vrouw stond recht en zei nog een laatste zin voor ze verdween : "Waar de maan en zon samenkomen, zullen ze verenigd worden met aarde en water." Eleonore mompelde in zichzelf: "Waarom zegt iedereen dat toch?" Ze keek nog is om haar heen en zag nog een ander perkament dat er eerst nog niet was naast het perkament aan de muur hangen en stapte er onzeker naar toe. Toen ze het andere perkament opendeed kon ze wel huilen van geluk. Hierop stond de vertalling van de tekst ze had gelijk over dat ene woord : 'Vervloekt' . Haar handen begonnen te beven vanaf hat moment dat ze de vertaling zag. Alles stond uitgelegd op dit blad, elke letter,elk woord, elke zin beschreef wat ze moest doen in deze kamer. Ze las zichzelf deze woorden luid voor :  " Je bent nu in de kamer van Korelia, één van de juryleden die je zal beoordelen. Jouw eerste proef is niet moeilijk, kies een hoek. Kies ervoor om naar de hologram te gaan met de planeet Symathra. Naar onderzoek de planeet waar jij afkomstig van was. Of kies ervoor om je toverkrachten te houden. En tenslotte kan je ook nog voor de make-up kiezen. Die zal je vast nodig hebben wanneer je deze kamer bent binnengewandeld. In ieder geval,moge Milithis u veel succes wensen ." Eleonore dacht meteen aan de make-up. Ze stormde naar de tafel om te kijken wat voor spullen het allemaal waren, zoiets zag ze nog nooit. Het enige dat ze gebruikten op Symathra was een blauwe bes voor de lippen wat op te vullen. Dat was het dan ook, maar dit was letterlijk een mirakel voor haar. "Waauw! Wat een mooie spullen hebben ze hier toch allemaal! Het is geweldig!" Eleonore wouw net de lichtroze lippenstift pakken tot ze het besefte. Ze zou haar familie in de steek moeten laten voor dit, haar eigen gezicht. Niet alleen haar familie, maar ook haar medemensen op Symathra, haar koningin en haar godin. "Ik kan het gewoonweg niet inbeelden hoe het moet zijn voor hun, mijn ouders. Wat voor kind zou ik voor hen geweest zijn?"  Ze liep naar de hologram en stak haar hand nog eens uit. Haar hand viel naar beneden door de hologram, er weerklonk een stem. De stem kwam haar bekend voor, wie was het nu ook alweer?  "Kies nu, of het zal je je leven kosten. Raak datgene aan dat je wilt behouden. Je gezicht, je planeet of je toverkracht? Kies, nu!" de stem klonk dringend en bezorgd. "Korelia? Help mij uit deze nachtmerrie alsjeblieft!" Eleonore vroeg Korelia bezorgd om zichzelf naar hulp. "Kies je hebt 20 seconden! Laat het je niet betreuren." Korelia klonk ongerust. Eleonore had nog geen idee wat ze moest kiezen, ze probeerde snel haar toverspreuk : "Vurum ditcionare melodka." het lukte niet. Het vuur van de toortsen bleef bewegen als een danseres met een mooie lange losse jurk. De tijd stond niet stil dus ze moest nu kiezen. Haar toverkracht, gezicht of haar mooie planeet Symathra? Alles ging zo snel dat ze er geen besef van had dat ze haar hand nog eens uitstak naar de hologram om hem nog één keer aan te kunnen raken. Voor ze het wist voelde het alsof er een last van haar schouders afvloog. "Ik ben mijn toverkracht kwijt..." Eleonore zakte op de grond van verdriet. Ze kon onmogelijk kiezen, ze had er geen tijd voor gekregen, het was oneerlijk. Plots verschoof er een muur die licht doorliet dat ze niet kon verdragen, het was te wit. Eleonore viel neer op de grond en zag alleen nog maar dat veel te witte licht.