Het kind van de maan

Het portaal van Milithis

Wat er vooraf is gebeurd: Eleonore zat op een troon in het kasteel van Cordum. Ze sprak de woorden : "Lang leven Cordum!" uit en de troon begon te trillen. Ze deed pogingen tot ontsnapping maar het lukte haar niet. Ze wist zichzelf geen raad en vroeg zich af wat er zou gebeuren. (Hieronder het vervolg)

POV verteller:

Er kwam iets tevoorschijn waarvan je zou moeten weten dat het magie was, neen deze keer verscheen er geen lichtflits maar wel iets anders, het leek wel op een zwarte wolk. Eleonore werd meegezogen door de stofwolk en verdween langzaamaan. Het enige wat op de troon bleef liggen was poeder, héél lichtblauw poeder.

In de onderwereld:

Eleonore kwam ergens terecht, het was er koud en er was geen persoon te bespeuren. Daarnaast was het er ook nog donker, je zou nog beweren dat je schimmen kon zien. Er verscheen uit het niets een man die naar haar toe kwam. Hij wist haar te vertellen: "Je bevindt je in de onderwereld van de maan, eigendom van Milithis.". Eleonore keek hem onderzoekend aan, hij had een vreemd gezicht en zag er eng uit. Het kon haar op dat moment niet echt veel schelen waar ze was dus luisterde ze niet naar de uitgebreide uitleg die hij aan het vertellen was. Wat haar degelijk wél kon schelen is wààrom ze hier was en wat ze moest doen, ze keek rond in de hoop een aanwijzing te vinden. Ze kon nergens iets zien en begon nerveus te worden van de man die al 10 minuten aan het doordrammen was over de plek waar ze zich bevond. Uiteindelijk lette ze op en hoorde de man zijn stem verheffen : "Gij zult 4 proeven ondernemen en zult beoordeeld worden door 5 mannen die zullen toekijken hoe gij u proeven zult ondergaan. Onthoud deze woorden goed want u zult ze hoogst waarschijnlijk nodig hebben in de toekomst!" Eleonore stond te popelen, ze was benieuwd naar de 'proeven' die ze moest afleggen. Ze kon nog net de man horen die de laatste woorden sprak toen ze meegezogen werd in een donkere gang : "Waar de maan en zon samenkomen zullen ze verenigd worden met aarde en water!"

Aan het einde van de bijna eindeloze gang was er een kamer die verlicht was met het vuur van de fakkels die hingen aan de prachtige muren die versierd waren met gouden krullen en bloemen die zo wit waren als de wolken aan de hemel ( Als het mooi weer is natuurlijk.) . In de kamer stond er een spiegel met alle schoonheidsspullen die je je maar kon inbeelden : nagellak, mascara, oogschaduw, eyeliner,... Daarnaast een hologram met haar oude planeet Symathra. Eleonore probeerde de planeet aan te raken in de hoop dat dit gewoon een droom was. Toen ze haar arm uitstak viel die meteen door de hologram heen naar beneden. Ze besefte weer wat voor chaotisch leven ze had. Ze begon te mompelen: "Ik kan het, ik zal jullie redden." . Ze keek rond en bleef stilstaan. Ze keek rond en zag nog iets. Dat gene dat ze zag was een perkament aan de muur bij de deur. Het enige dat ze al kon lezen in het oude schrift was : "Vervloekt" Het enige woord waar Eleonore nu nog schrik van had. Het enige waar ze nu nog zin in had was rusten, véél rusten. Ze ging in de zetel zitten voor de tafel met make-up. Toen ze naar boven keek zag ze zichzelf in de spiegel, ze wreef in haar ogen om te kijken of dit werkelijk waar was. De vrouw die naast haar zat (Korelia) zag er nu net uit als Eleonore eruit zag. "Wat is er met mij gebeurd?" Eleonore keek bedroefd naar Korelia.