Adopted a kitten

Hoofdstuk 14

POV Zayn

We zijn een hele boel tijd verder. Ik heb geen idee hoeveel tijd want ik zit een zwarte put. Hij is nog dieper dan toen we nog niet wisten waar Niall was. Ik voel me zo verschrikkelijk dat ik bijna niet mijn bed uit kom. Ik luister naar muziek. Niet onze eigen muziek want daar mis in Niall zijn stem al in. Harry komt mijn kamer binnen en gaat bij mij in bed liggen. Sinds die nacht nadat we Niall hadden "gevonden" hebben we elke nacht samen geslapen. Niet omdat we wat voor elkaar voelden maar voor troost.

'Zayn ik vind dat we wel gewoon moeten gaan. Omdat ons management vind dat we moeten wachten betekent niet dat we oneindig blijven wachten tot ze eindelijk in de buurt komen.' We mochten van ons management niet naar het circus toe omdat ze niet wisten hoeveel Niall voor ons betekent. Ik denk erover na. 'Maar dan gaan we alleen zonder bewaking?' vraag ik. 'We kunnen het in iedergeval overleggen met Liam en Louis.' Ik denk dat Louis er niet zo veel moeite mee heeft want die mist Niall verschrikkelijk erg. Liam wordt een ander verhaal. Hij is de laatste tijd zo bazig. Alles moet zoals het management het wilt.

Harry sleept mij weer uit bed. 'Kom mee Zayn. Je kan niet je hele leven op bed blijven liggen.'

'Ja dat kan wel.' grom ik maar toch laat ik mezelf mee slepen.

Harry sleept ook Louis en Liam de kamer in en zet ons allemaal naast elkaar op de bank. 'We gaan een verandering doorvoeren in dit huis.' Deelt Harry mee terwijl hij voor ons gaat staan. 'Sinds Niall weg is zijn we allemaal een beetje verloren geraakt. We moeten Niall terug vinden voordat het helemaal doorslaat en we niet meer weten hoe het anders moet. Niall heeft ons nodig. Hij zit nu misschien wel opgesloten in een kooi. Of hij wordt voor de leeuwen gegooid weten wij veel. Het circus is nu in Nederland wat relatief dichtbij Engeland ligt dus we gaan erheen. Nee Liam niks er tegen in brengen. We gaan met de boot naar Nederland toe waar ik een hotel heb geboekt voor een week. Hier gaan wij opzoek naar Niall. We weten vrij specifiek waar hij zit. Pak jullie koffers morgenochtend gaan we Niall ophalen.'

Ik ben onder de indruk van de speech van Harry. Ik sta gelijk op en ga naar boven toe waar ik mijn spullen begin in te pakken. Ook zoek ik kleding voor Niall bij elkaar. Als mijn koffer klaar is leg ik hem vast in de gang zodat ik het niet in alle enthousiasme vergeet. Ik loop naar de kamer van Harry en klop op zijn deur. Hij ligt op zijn bed en ik ga naast hem liggen. Zo vallen we samen in slaap.

De volgende morgen staan we vroeg op en rijden met de auto naar de boot die ons naar Nederland en naar Niall gaat brengen. Ik ben vrolijker dan ooit. Mijn mobiel ligt samen met de mobieltjes van de andere jongens helemaal onder in de koffer ergens en uit. We willen niet gestoord worden op onze missie.

Als de boot eindelijk wegvaart voelt het als een bevrijding. Engeland was zo beklemmend. Ik ga samen met de jongens voorop de boot staan en begin Little Things te zingen. Samen met de jongens zingen we al onze woede eruit. Daarna nog een keer en nog een keer tot ik keelpijn krijg. En eindelijk heb ik het gevoel dat ik iets goeds doe.

POV Niall

Op de radio hoor ik het liedje voorbij komen dat me steeds vaker achtervolgd. 'Britt, welk liedje is dit?' vraag ik. Ja ik kan ondertussen normaal praten wat ontzettend handig is. 'Dit is Little Things van One Direction.'

'Ken ik deze jongens? Ik heb het gevoel dat ik dit liedje vaker heb gehoord.' Britt pakt een meidenblad erbij en wijst ze aan. 'Dit zijn Harry, Liam, Louis en Zayn.' mijn adem stokt in mijn keel als ik Zayn zijn naam hoor. Die naam heb ik al heel lang niet meer gehoord. Als ik naar het plaatje kijk herken ik steeds meer van de jongens. 'Heb je misschien nog een plaatje van hun?'

'Ja hier heb ik een poster van ze.'

'Ik herken ze maar ik weet niet waarvan.'

'Ze zijn best wel heel erg beroemd dus misschien ken je ze daarvan. Ik laat wel wat andere liedjes van ze horen.' De rest van de middag luisteren we samen naar de liedjes. Ik ken ze niet maar ik herken de stemmen wel. Ik probeer me wat te herinneren maar misschien gaat dat beter als een kat. 'Ik verander even in een kat om te kijken of ik me dan beter dingen kan herinneren.' vertel ik aan Britt voordat ik verander.

Al kat ben ik sneller en behendiger. Ik kan beter klimmen en horen maar ik voel me prettiger als mens. Hoeveel voordelen een kat zijn kan hebben. Je wordt altijd gezien als een onderdaan en niet zo als een mens hetzelfde. Ik denk terug en kom voor de tijd dat ik bij Britt was. Het grootste deel van de tijd is zwart tot ik nog verder terug ga en ineens de jongens van vanmiddag zie. Ik ben nog een kitten en zij zijn enorm groot. We rennen rond en maken lol. Daarvoor weet ik niks meer.

Ik verander weer terug naar een mens. 'Weet je wat meer.' vraagt Britt gelijk voordat ik de kans heb om kleding aan te trekken. 'Ik kom ze wel tegen in mijn herinneringen maar ik was toen nog een kitten en nooit veranderd.'

'Aww jij als een kitten moet er echt enorm schattig uit hebben gezien.'

'Ja vast.' zeg ik een beetje bot. 'We moeten nog optreden. Kom je mee?'

Ik ben erg gespannen. Er is iets mis met mij maar ik weet niet wat. Britt voelt dat er iets mis is maar zegt er niks van. Waarschijnlijk is ze boos op mij omdat ik zo bot reageerde.

Na de show verander ik gelijk weer in een kat. Ik wil vannacht een nachtje buiten zijn.

Zodra ik weg loop van het terrein komen er een paar jongens naar mij toegerend. Ik denk dat ze niet doorhebben dat ik hier loop maar dan komen ze ineens achter mij aan. Ik ren zo snel als ik kan weg, maar wordt toch opgepakt door een paar handen. Ze nemen mij mee en ik spartel maar ik ontkom niet aan ze.

Ik wordt in de achterbak van een auto gestopt en de auto rijdt weg met mij erin.