Sessiz Ölüm

Bölüm 4

Kalbim çarpıyordu.. Neyden bilmiyorum ama deli gibi. Gözlerimdeki toplanan yaşlar akmaya başladı.. Gözlerimi ellerimle silince ona baktım. Benim elimi tuttu. Buz gibiydi eli. Bana sadece
Rue yu bulacagım, dedi

Sadece baktım ona her şeyi sormak istiyordum. Boğazım çok kuruydu çıkan ses benim değildi. Elini yanağımda gezdirdi. Aslında uzak durmak istedim ama o tek şansımdı.

onu her yerlerde arıyorduk. Bulamamıştık. Neden?
Bir kenarda durduktan sonra yarın devam ederiz dedi. Ona karşı çıktım ; Rue şu an dışarıda , başına her şey gelmiş olabilir her şey....
Kolumu tuttu sert bir şekilde : bu kadar yeter , dedi.

Elinden kurtuldum ve sen git dedim. Bana garip bir şekilde baktı ve sen bilirsin dedi.

Çantamı aldım ve onun yanından ayrildım. Arka sokaklara girdim. Korkuyordum ama bazı apartmanlara girdim. İlerlerken arkamdan gelen seslere karşın hızla yürüdüm. Anladım ki buralardan çok çabuk gitmeliyim.. Koşmaya başlayacakken iki omuzumu biri tuttu. Sessiz bir çığlık attım. Beni duvara çarptı ve bir kaç adam daha geldi. Bana tekme atmaya başladılar. Bağırmak istiyorum ama tam tersine korkudan ağlıyordum. Kollarımdan tuttular ve beni kaldırdılar. Sonra bir yumrukla yere düştüm. Neden yapıyorlardı ki?
Bana " Bir daha buraya gelme dediler ve beni sürüklediler

Ağlıyordum. Hiç bir şey yapamıyordum işte ben buydum güçsüzün teki ...
Taksiye binerken gözlerim hala yaşlı ve kıpkırmızıydı. Ben onlar için çok zayıftım bir tanesiyle bile baş edemezdim neden beni seçtiler ki ... Yoksa sadece yanlış zamanda yanlış yerdemiydim...

Ağzımdan minik iniltiler kaçarken taksici iyi misin diye sordu
Evet diye geçiştirdim. Durduğunda paramı verip indim. Eve girmek istemiyordum. Ama gidecek bir yerim, kimsem yoktu. Küçük adımlarla ilerledim. Yürürken bacaklarımın, kapıyı açarken kolumun çok acıdığını hissettim. Kapıyı kapattım ve ışıkları yaktım. Korkuyordum, çok korkuyordum : yanlızdım , yaralıydım ve üzgündüm......
Gözlerimden akan yaşları sildiğimde kalbimdeki acılarla ben kalmıştık. Ben bugün ilk defa ölmek istedim: yanlızlığıma karşı , acılarıma karşı ......

Banyo ya girdim ve yaralarımı temizleyip baktım. Yanağımda , karnımda , bacaklarımda ve kolumda morluklar vardı. Bunları gördükce daha çok ağlamak istiyordum ağlıyordum da...
Ben ne yapacaktım? Onu bi daha bulamazdım ve Rue'yu da onun yardımı olmadan bulamazdım..

Elim bir şeye battı. Elimi kaldırdığımda bunun bir cam kırığı olduğunu anladım.
Cam kırığı mı? Bu evde ne arıyorlar? Rue , Rue getirmiş olmasın ? O buraya gelmiş olmasın ....
İlk başta kan var mı diye baktım . Yoktu ; bu iyi bir şey. Sonra evin diğer odalarına bakmaya başladım. Aptal kafam Rue'nun buraya gelme ihtimali çok yüksek. Evet

Bu katta bir şey yoktu üst kata çıkacakken bir tıkırtı duydum. İrkildim ve sesin geldiği yere doğru , mutfağa doğru gittim. Küçük adımlarla ilerledim. Kalbim yerinden çıkacaktı. Çığlık attım. Mutfak daha az önce baktığım yer darmadağındı. Bu evde birileri var ve o Rue olmayabilir dedim kendi kendime. Mutfağa girmedim ve direk üst kata çıktım bütün odalara bakmaya başladım. Banyo dışında hepsine baktım. Banyonun kapısını açtığımda ise bir çığlık attım.