Hastane
Agır ilaç kokusu ciğerlerimi ele geçirip boğuyordu
Heryer bembeyaz itici
Beyaz önlüklerinin üstünde kan lekeleri
Kırmızı ve beyazın asil uyumu ...
Danışmayı buldum ve Rue nun nerde olduğunu sordum
Soluk ve yorgun yüzüyle bir şeyler söyledi
"345 numara"
Bir sürü insan
Acı çekiyor ağlıyor
340 341 342 bu kattaki en son oda
Küfür savurdum ve koşmaya başladım
Asansör düğmelerine bastım gelmiyordu şu lanet şey
Merdivenlerden koşa koşa çıkmaya başladım
344 , hadi hadi nerde bu oda
345 numara
Gördüm ve direk kapıya atladım açtım
O yatağın üstünde sararmış yaraları derinleşmiş şekilde uyuyordu
Uyanmasın diye parmak uçlarıma basarak yürüyordum
Yatağının kenarına oturdum
Kızıl saçlarını okşadım
Neden onu orada bıraktım ki
Gözlerimden akan yaşlara engel olmak için elimin tersiyle gözlerimi sildim
Kollarına baktım
Çok derin kesmişti bir kaç tanesine dikiş atmışlar
Elleri cam kırıklarını tutarken yara olmuştu.
Yine aklıma geldi. Hep o sebep olmuştu bunlara eğer izin verseydi onu çoktan yaralar derinleşmeden kurtarabilirdim.
Neyseki iyiydi.
Hemşire içeri girmişti. Hemen konuşmaya başladım
"O iyi mi?" sesim titriyordu. Her şeyin suçlusu benmişim gibi geliyor. Öyle de
Hemşire büyük bir ilgisizlikle"Biraz tedavi görmesi gerekecek"
Masadaki deftere bir şeyler yazarak gitti
Sessizce ve titreyerek
"Rue özür dilerim hepsi benim suçum"
Nasıl bu aptallığı yapmıştım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessiz Ölüm
عاطفية"Gözleri gözlerime kilitlenmişti. Bakışlarımı ondan çekemiyordum. Bir şey beni ona bağlıyordu...
