Ölüm ucu gözükmeyen bir boşluktu benim için fakat sonunu yavaş yavaş görmeye başlamıştım.
Rue, bana ölümü tanıtan sadık dostum...
Karanlık bomboş sokaklarda onunla beraber geçtikten sonra eski bir binaya gelmiştik.Nereye geldiğimizi sorduğumda sadece sessiz olmamı söylemişti.Oysaki bilmiyordum her şeyin en baştan başlayacağını...
Garip bir sessizlik , karanlık yüzler...
Kendilerine ne kadar acı çektiriyorlarsa o kadar iyi hissediyorlar...
Bunu tekrar tekrarlıyorlar...
Karanlık merdivenlerden çıkarken tüylerim ürpermişti .
İçeri girdiğimde ilk onu gördüm. Elindeki sigarayı kurumuş dudaklarına götürüyordu.
Önündeki boş bira şisesine bakıyordu. Sanki bir şeyleri anlamak istermişçesine eline saçlarına daldırıp duruyordu.
"Bir inilti" sesi duydum irkildim ve arkama hızlıca döndüm Rue ,
Kollarını kesiyordu... Gözlerim doldu birden ona koşmaya başlayacaktım ki bağırmamla birlikte soğuk bir el belimi sıkıca kavradı ve beni susturdu. Sessiz bir şekilde kulağıma eğilip " Hey ya o çeneni kapa ya da burdan defol " sesi sertti , acımasız ve duygusuz ...
Gözlerimden yaşlar boşalıyordu ve sessim kısılmıştı "Beni rahat bırak ona yardım etmem lazım o , o ölücek..."
Sert sesiyle " O mutlu görmüor musun şimdi burayı terketme zamanı " dedi ve beni kapıya sürükledi oysaki bilmiyordu bir daha geri geliceğimi...
Kapıdan olabildiğince sessiz çıktım.
"Kanlar"
"Rue'nın iniltileri" aklıma kazındı...
Sessiz , karanlık ve ruhsuz yollar...
Yürüyordum
Köşeyi geçerken onu gördüm "siyah o"
Oraya doğru gitmek istesem de boşverdim.Eve geldim. Yine yalnızdım. Zaten bu ev ne kadar kalabalık olsa da ben hep yalnızdım. Beni anlayan sadece Rue vardı. O da gözümün önünde kendini öldürüyordu...
Odama geçtim
Yastığı yüzüme kapatarak boğulmayı istedim. Her şey beni boğuyordu... Birden istemsizce zihnimde canlandı. Simsiyah bakışları burda ne işin var der gibi bakıyordu. Ve birden bire beni sıkıca sarıp sarmalıyordu. Kafam bulanıyordu arkadaşım ölüyordu ve ben ne düşünüyordum.
İçimden " hadi " dedim git ve onu kurtar o koca çeneni kapat git ve Rue'yu kurtar...
Evden çıktım. Koşuyordum. Rue ' ya yetişmem gerek... "Yaşaması lazım" . O kadar çok koşturuyordum ki nasıl geldiğimi anlayamadım.Kasvetli merdivenleri hızlıca tırmandım. Kapıyı açtım ve içeri girdim.
Bu katta kimse yok. "Kahretsin neredeler ? " diye bağırdım. Etrafa bakındım işte kan izleri...
Kan izleri yukarı çıkıyordu. Hemen koştum 2 , 3 ve son kat işte kan izleri burda bitiyordu...
Terasa yöneldim biri onu terasa çıkarmıştı ya da kendi çıkmıştı.Beynime giren yoğun oksijenle birlikte afalladım. Boğazıma giren yoğun dumanla kendime geldim. Bakışlarım etrafta gezinirken dağınık saçlarını gördüm...
İşte orada durmuş , şehiri seyrediyor , elindeki sigarayı bitirmeye çalışırcasına aralıksız kurumuş dudaklarına götürüyordu...Yalnızdı...
Yalnızsa "Rue' ya ne olmuştu ?"yoksa yoksa hayır gözyaşlarıma engel olmaya çalışırcasına kuvvetli esen rüzgara karşı sessizce ona doğru yürüdüm tam arkasında durdum.
Sigarasını bitirdi.Cebinden bir sigara çıkardı ve sordu " Sigara içer misin ?"
Sessizce yutkundum " Hayır , Rue nerede ?"
"Sanırsam buralarda yenisin"
"Seni ilgilendirmez , bana Rue'nun Rue ' nun nerede olduğunu söyle ." Kekelemiştim
"Keyfi yerindedir , merak etme " diyerek sigarasını yaktı ve bana döndü. Muhtemelen içmişti. Yoğun bir şekilde bira kokuyordu ama sarhoş değildi.
"Sana Rue nerde dedim " bağırmıştım.
"Hey sakin ol. Polisler tarafından dağıtıldıktan sonra şimdi hastanenin konforlu yataklarında yatıyordur."
"Öyleyse sen neden buradasın?"
"Çok soru soruyorsun"
Cevap vermeye gerek duymadım , sustum. Gitmem gerekiyordu. Bacaklarım kilitlenmişti. Hareket edemiyordum fakat bir şeyler beni buraya bağlamıştı. Ondan ayrılamıyordum yüzü , gözleri , duruşu beni ona bağlıyordu. Arkamı döndüm. Adımlarımı zorladım. Birdenbire
" Gidemiyorsun " dedi. Sessiz kaldım demek o da fark etmişti , gidemediğimi ...
Sessizlikten sonra adımlarımı zorladım ve 1. Kata indim. Arkamdan biri geliyordu ya da bana öyle geliyordu. Dışarı çıktım ve derin bi nefes aldım , taksi gerekiyordu ...
"Atla hadi " dedi motoruna geçerken .
"Senle mi ? Hayatta olmaz." dedim.
"Bin şuraya " dedi ve yanıma gelip kolumdan sürüklemeye başladı sessiz ve şaşkınca bana kaskı takışını izledim elleri soğuktu...
Hızlıca gaza bastı , alkollüydü arkasına oturmakla ne kadar iyi yapmıştım bilmiyordum ama ...
Hastanenin önüne geldiğimizde hiçbir şey demeden içeri girdim. Girmemi bekledikten sonra hızlıca uzaklaştı...
Her şey onun suçu olsada o inanılmazdı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessiz Ölüm
Romansa"Gözleri gözlerime kilitlenmişti. Bakışlarımı ondan çekemiyordum. Bir şey beni ona bağlıyordu...
