My sweet JIMIN [ ฟิคขนมจีมิน ]

SWEET 17

หัวสมองขาวโพลนไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรแบบนี้.. ทำให้อยากเจอคนๆนึงเอามากๆ

ใครสักคนที่อบอุ่น

ใครสักคนที่ไม่เคยจากไปไหน

ยังอยู่ที่เดิม..

รอคอยวันที่เราอ่อนแอ

พร้อมจะโอบกอด

ให้กำลังใจอยู่เสมอๆ

...

อยากเจอเค้าเป็นที่สุด

----------------------------------------------

[ ฮัลโหล มีอะไรรึเปล่า ]

"กูไม่ไหวหว่ะมึง..."

[ กูก็ว่าอยู่แล้ว เย็นนี้กูจะรีบกลับละกันนะ ]

"อืม.. รีบๆนะ"

ตื๊ด!

เสียงตัดสายจากเพื่อนรักอย่างแทฮยอง

ตอนนี้จีมินคงเหลือที่พึ่งสุดท้ายแล้วหละ..

..

หวังว่าพี่ยุนกิจะช่วยให้ดีขึ้นนะ

ไม่รอช้าร่างเล็กก็รีบก้าวออกจากสำนักงาน
จะตกงานก็ช่างแม่งละไง ยังไงก็จะเป็นคนไปเองนี่หว่า

เมื่อจีมินมาถึงร้านยาของยุนกิก็พุ่งตรงเข้าไปแบบไม่ลังเล อดทนต่อไปไม่ได้แล้ว

"อ่าวว่าไง มีอะไรรึเปล่า"

"ฮึก.."

"ร้องไห้ออกมาเถอะ แล้วค่อยๆเล่าให้ฉันฟัง"
น้ำตาที่คลอเบ้าตอนนี้ไหลออกมาเป็นทางยาวคนผิวขาวเดินอ้อมออกมาจากเต้าเตอร์พร้อมมาสวมกอด คนๆนี้ต้องแบกความรู้สึกแย่ๆแบบนี้มากเท่าไหร่นะ

"ไม่เป็นไรนะจีมิน พี่อยู่นี่แล้ว"
ยุนกิพูดพร้อมใช้มือหนาลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆเพื่อเป็นการปลอบ

พี่ยุนกินี่อบอุ่นเสมอเลยเนอะ..

ไม่เหมือนใครบางคน

"กลับคอนโดนายมั้ย ฉันพาไปส่งเอง"
คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับ

----------------------------------------------

"ไหนเล่ามาสิ เกิดอะไรขึ้น"
ยุนกิพาจีมินมานั่งตรงเตียงก่อนที่จะพยายามถามเรื่องต่างๆ อ่า..เจ้าเด็กคนนี้ต้องเจ็บไปอีกนานเท่าไหร่กัน