7 yaşımdan sonrasını hatırlıyorum.Aslında öncesinde de puslu anılarım var ama kayda değer anılar değiller,yazmıyorum.İlköğretime Trabzon Yenimahalle'de bir ilkokulda başladım.Adı lazım değil,zaten kötü bir okuldu.Yaşıtlarıma göre başarılı bir öğrenciydim o zamanlar.Güzel yazı defterine o lanet küçük 'a' harfini el yazısıyla yazıyorduk.Arkadaşlarım daha birinci satırı tamamlarken ben çoktan 3-4 satır fark atmış,gidip çöp başında kalem açma bahanesiyle vakit geçiriyordum.Sadece yazmada değil,okumada olan başarım da takdire değerdi.Annem bana büyük -o zamanlar bana göre büyüktü tabi- bir Cin Ali serisi almıştı,sanırım 10 kitaplık bir seri.Harıl harıl onu okumaya çalışırdım.Tabii bunun faydasını okulda çokça gördüm.Hatta Zekeriya hocam -hocam selamlar- güzel okuduğum için 1.sınıf yılsonu gösterisinde beni sunucu yapmıştı.Papyon,gömlek,rezillik...İki,üç ve dördüncü sınıfa dair pek bişey hatırlamıyorum okulla ilgili.Sokaklarda bisikletin arka tekerleğine şişe sokup holigan motorcular gibi gezerdik sokak sokak.O zamanlar bu büyük bi'şeydi tabi.Hatta dedem bana mantar tabancası almıştı Düzce'den geldiğinde,o zamanlar kimsede yoktu.O tabanca beni direkt olarak grubun lideri haline getirmişti.Elimde mantar tabancam,altımda çakma Harley motorumla okulun önündeki yaya geçidinden bisikletle geçerken sen gel,araba bana çarp.Ben düş.Mahalle ayağa kalk.Aslında hiçbir şeyim yoktu,araba yavaş çarpmıştı ama çarpan adam suçluluk duygusuyla arabadan inince mahalleli bağırdı çağırdı tabi.Ben kalkıp "İyiyim ya bişeyim yok." diyene kadar hırgür devam etti.Ne hikmetse bizimkiler duymamış kazayı, ben de çaktırmadım annem yaygara koparır diye.Bu da böyle bir anımdır...
