[iKON] Prince and I [BOBYUN]

00 : เจ้าชายกับเนิร์ด

                ดวงอาทิตย์กำลังจะตกดิน แสงสีส้มฉาบไปทั่วบริเวณ อาบไล้ช่องทางเดินแคบๆด้านหลังอาคารเรียนของชั้นมัธยมปลายปีที่สามซึ่งเชื่อมต่อกับทางระบายน้ำ กลิ่นดินปนกับกลิ่นของเสียจางๆไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศน่าเดินเล่นเลยสักนิด และซงยุนฮยองยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องปฏิบัติตามคำขอแสนไร้สาระของหนุ่มเนิร์ดแว่นหนาเพื่อนร่วมชั้นปีคนนั้นด้วย

ร่างโปร่งยีผมที่ตกปรกหน้าผากของตัวเองอย่างหงุดหงิด ลูกแก้วสีดำทั้งคู่กำลังขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด กระทั่งใบหน้าติดจะหวานที่มักมีรอยยิ้มการค้าประดับอยู่เสมอก็ยังงอง้ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่มองไปยังเด็กหนุ่มร่างสูงในชุดนักเรียนเรียบร้อยหัวจรดเท้าที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นด้วยท่าทางราวกับอยากมุดลงดินเต็มทีมาพักใหญ่

"มีอะไรก็รีบพูดมาสักที คิมจีวอน" เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังกลับขุ่นมัวหนำซ้ำยังแฝงกระแสความไม่พอใจไว้เต็มเปี่ยม เดาเอาว่าอีกไม่กี่วินาที หากหนุ่มเนิร์ดตรงหน้ายังไม่ขยับปากพูดอะไรที่ถูกที่ควรคงได้มีคนระเบิดลงจริงๆแน่

ยุนฮยองเป็นเจ้าชาย เขาขี้เล่น อารมณ์ดีตามประสาผู้ชายเจ้าชู้ แต่พอเป็นเรื่องของคิมจีวอนแล้ว อย่าว่าแต่ท่าทางเงอะงะน่ารำคาญนั่นเลย แค่เห็นหน้าเขาก็แทบจะหลุดปากด่าอยู่แล้ว จากปรินส์ผู้ทรงเสน่ห์ของสาวๆกลับกลายเป็นเจ้าชายน้อยขี้เหวี่ยงเสียอย่างนั้น และแม้เจ้าตัวจะรู้ว่ามันไม่ดี แต่ก็เลิกไม่ได้สักที เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไป

จีวอนยังไม่ยอมละสายตาจากพื้น นอกจากอาการอึกอักที่มากขึ้นกว่าเดิมแล้วก็ยังไม่มีอะไรเพิ่มเติม

"คิมจีวอน ฉันให้เวลานายสามวิ"

สุดท้ายคนรอก็ยื่นคำขาด นัยน์ตาคมวาววับหาเรื่องในขณะที่ปากคันยิบอยากด่าใจจะขาดอยู่รอมร่อ

"หนึ่ง"

จีวอนรีบเงยหน้าขึ้นมอง แว่นกรอบโตสีดำที่บังไปกว่าครึ่งหล่นลงมาอยู่ตรงปลายจมูกจนเด็กหนุ่มต้องรีบลุกลี้ลุกลนมันดันกลับเข้าที่ ตาตี่ๆเบิกขึ้นจากเดิมเล็กน้อยตามระดับความตระหนกเหมือนกระต่าย

"สอง"

จีวอนหันมองซ้ายขวาล่อกแล่ก รู้สึกมือไม้เกะกะไปหมด

"ส—"

"ฉันชอบนาย!"

ยุนฮยองเบิกตากว้างมองใบหน้าแดงแปร๊ดของคนพูด เกือบจะเผลอกัดลิ้นตัวเองอยู่แล้ว และถ้าหากเป็นไปได้ เขาจะไม่เปิดโอกาสให้จีวอนได้สารภาพมันออกมาแน่นอน

ฉิบหายแล้วไหมล่ะ ซงยุนฮยอง!