"เมื่อคืนหายหัวไปไหนมา ติดต่อไม่ได้สักคนทั้งแกทั้งมินโฮ""ไปค้างบ้านเพื่อนมาครับ...พ่อ"
"เพื่อนคนไหน"
ประโยคกระชากเสียงดุดันอย่างคนเดือดดาลหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวลงจากชานพักบันไดชชั้นหนึ่งของจีวอน เด็กหนุ่มยืนนิ่ง ไม่แน่ใจนักว่าแค่หูแว่ว คิดมากไปเอง หรือเป็นเรื่องจริง
อพาร์ทเมนท์หลังนี้เสียงก้อง โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในช่องบันไดแล้วแทบจะได้ยินความเคลื่อนไหวจากทุกชั้น
เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่ง เด็กหนุ่มคิดว่าเขาอาจหูแว่วไปเอง
"หรือไอ้เด็กบ้าติดเกมสองตัวนั่น!"
กระทั่งเสียงตวาดดังขึ้นอีกครั้ง
จีวอนสะดุ้งเฮือก แทบจะก้าวข้ามทีละสองขั้นบันไดเพื่อวิ่งกลับขึ้นไปด้านบน เขาไม่รู้ว่าใครทะเลาะกัน แต่สมองกลับคิดไปในทางเลวร้ายที่สุดแล้วเรียบร้อย
ขออย่าให้เป็นยุนฮยองเลย
"แล้วพ่อมายุ่งอะไรด้วย อย่างน้อยพวกมันก็ไม่ได้ทำใครเดือดร้อ—"
แน่นอน พระเจ้าไม่เคยทำตามคำขอของจีวอนเสียที เสียงทุ้มที่เพิ่งเงียบไปเป็นข้อพิสูจน์ได้อย่างดี
"ถ้าไม่ใช่พวกมัน ไหนตอบฉันมาซิยุนฮยอง แกไปอ้าขาให้ไอ้ตัวไหนเอามันถึงได้ยอมเป็นเพื่อนกับแก มันรู้รึเปล่าวะว่าแกได้กับพ่อตัวเองตั้งแต่อยู่ม.ต้น!"
จีวอนหยุดยืนที่มุมบันได ก้มลงหอบเบาๆ ถ้อยคำดูถูกหยาบคายบาดหูเขาไม่น้อย เพราะเขาเองคือผู้ชายคนนั้น แม้ในความเป็นจริงยุนฮยองจะไม่ได้ทำอย่างที่ถูกกล่าวหาก็ตาม
YOU ARE READING
[iKON] Prince and I [BOBYUN]
Fanfictionใครๆก็รู้เจ้าชายน่ะทั้งเจ้าชู้ทั้งใจแข็ง แล้วหนุ่มเนิร์ดที่ริจีบปรีนส์จะไม่โดนแกล้งจนน้ำตาตกหรอกเหรอ #ฟิคเจ้าชายของผม