[iKON] Prince and I [BOBYUN]

02 : เจ้าชายขี้แกล้ง

                เสียงส้นรองเท้าผ้าใบกระทบพื้นดังก้องสะท้อนไปตามระเบียงทางเดินที่เงียบสงบ เด็กหนุ่มร่างสูงยกมือปิดปากพลางหาวหวอด นัยน์ตาคมมองเมินผ่านห้องเรียนซึ่งขนาบข้างซ้ายขวาและกำลังอยู่ระหว่างการเรียนการสอนภาคบ่ายอย่างไม่ใส่ใจ

การออกมาเดินเตร่แบบนี้กลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาไปเสียแล้ว

ยุนฮยองหยุดยืนหน้าบานเลื่อนไม้สีขาว ชั่งใจพักหนึ่ง จะเข้าห้องทั้งที่เริ่มคาบสุดท้ายมาได้ครึ่งชั่วโมงแล้วก็ดูน่าเกลียด แต่จะไม่เข้าเลยก็นึกเสียดายค่าเทอม

สุดท้ายมือเรียวก็ดันประตูให้เปิดออก

เสียงแหบแห้งยานคางของคุณครูวัยใกล้เกษียณประจำวิชาประวัติศาสตร์ดังลอดเข้าหู ก่อนจะชะงักไปกลางคันเมื่อสายตาเบื้องหลังแว่นกรอบหนาทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าค้นพบความเคลื่อนไหวอันไม่ถูกไม่ควร

เด็กหนุ่มร่างโปร่งในชุดนักเรียนไม่เรียบร้อยที่เข้ามาทางประตูหลังห้องแล้วเดินผ่านไปยังโต๊ะตัวสุดท้ายริมหน้าต่าง ก่อนจะลากเก้าอี้ออกมาดังครืด จากนั้นหย่อนตัวลงนั่ง หยิบสมุดขึ้นมากางราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"คราวหลังอย่าเข้าห้องสายอีกล่ะ" ชายชราว่า ไม่ได้เฝ้ารอให้เจ้าตัวร้ายรับคำ พูดจบเขาก็สอนต่อเหมือนเดิม

ไม่ใช่แค่ยุนฮยองที่ชินชากับการเข้าเรียนบ้างไม่เข้าเรียนบ้าง คุณครูที่สอนปีสามส่วนมากก็เช่นกัน

วิชาประวัติศาสตร์เป็นไปอย่างน่าเบื่อหน่ายตามคาด ถึงอย่างนั้นซงปรินส์ก็ยังจดเนื้อหาเท่าที่เหลือลงสมุดอยู่ดี เขารู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่คนขยันเท่าไหร่ ออกจะเสเพลเกเรมากๆด้วยซ้ำ แต่เพราะโชคดีเป็นคนอ่านหนังสือเก่ง ชีวิตมัธยมปลายถึงผ่านมาได้ตลอดรอดฝั่งจนถึงปัจจุบัน