"ยุนฮยอง วันนี้ขอกลับด้วยได้ไหม"
เจ้าของชื่อเพียงปรายตามองคนถาม ก่อนจะก้มลงสนใจนิตยสารปลุกใจเสือป่าในมือเหมือนเดิม
"ขอกลับด้วยนะ" เด็กหนุ่มร่างสูงพูดซ้ำอีกครั้งพลางยกมือขึ้นตั้งท่าจะดันแว่นและค้นพบว่าปลายนิ้วของตัวเองสัมผัสโดนแค่ปลายจมูก
ถึงอย่างไรคิมจีวอนก็ยังไม่ชินกับคอนแท็กเลนส์เสียที
ยุนฮยองไม่ตอบ เขาขยับเปลี่ยนท่า ยกเท้าพาดเก้าอี้สำนักงานแบบมีล้อตัวเดียวในห้องพยาบาล ส่วนขาอีกข้างวางไขว่ห้าง
"ยุนฮยอง" เสียงห้าวต่ำเอ่ยเรียก จีวอนย้ายตัวเองมานั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นเบื้องหน้าซงปรินส์
ภาพตอนนี้ดูราวกับเจ้าชายและข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์อย่างไรอย่างนั้น
"จะเรียกทำไมมากมาย" คนตัวเล็กกว่าว่าฉุนๆ
"ขอกลับด้วย"
ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองใบหน้าที่แม้ไม่อยากยอมรับนักแต่เมื่อไม่มีแว่นบดบังแล้วมันดูดีเหลือเกิน คิ้วเข้มขมวดมุ่น ท่าทางเหมือนพร้อมจะเหวี่ยงทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลอง
"วันนี้มีงาน ไม่ว่าง"
"งั้นไปส่งที่ทำงาน" ลูกหมาผู้ซื่อสัตย์ยังคงพยายามต่อรอง
"ไม่ได้" ทว่าเจ้าของมันกลับไม่เห็นใจ
ยุนฮยองไม่อยากเสี่ยง สำหรับนักเรียนมัธยมปลายการหางานที่รายได้ดีและไม่ผิดกฎโรงเรียนไม่ใช่เรื่องง่าย เขาไม่อยากเพิ่มสถานะไม่มั่นคงให้ตัวเองด้วยการพาคนที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าชอบเขาที่ตรงไหนไปด้วย
ESTÁS LEYENDO
[iKON] Prince and I [BOBYUN]
Fanficใครๆก็รู้เจ้าชายน่ะทั้งเจ้าชู้ทั้งใจแข็ง แล้วหนุ่มเนิร์ดที่ริจีบปรีนส์จะไม่โดนแกล้งจนน้ำตาตกหรอกเหรอ #ฟิคเจ้าชายของผม