Sabah uyandığımda üzerimde eskisine göre tarifsiz bir yorgunluk vardı. Halsiz ve kötü hissediyordum kendimi, nedensizce. Kalkıp giyindim, elimi yüzümü yıkadım ve aynaya baktım. Kendimi tanıyamadığımı düşündüm hoş ortada artık ben kalmamıştım. Sare olma fikri kolay gelmişti. Ama artık bunu ne kadar sürdürebileceğimden emin değildim. Kafamı daha fazla karıştırmak istemediğim için bu düşüncelere bir son verdim ve aşağıya indim. Annem ve babam kahvaltı ediyorlardı. "Günaydın" dedim. Annem yüzüme bile bakmadı. Babam "Günaydın." dedi.
Evden çıktım ve taksi durağına doğru yürümeye başladım. Arabamı çok seviyordum ama henüz tekrar kullanabileceğimden emin değildim. Taksi durağının önünde Egemen'i gördüm. Yanıma geldi ve "Günaydın." dedi. Yüzüne bile bakmadan yan tarafından geçmeye çalıştım ama benden daha hızlı oldu ve bu sefer önümü kesti.
"Bana kızgınsın anlıyorum ama gel oturup konuşalım." dedi. "Sana kızgın değilim. Kızgın olduğum tek bir kişi var oda benim. Şimdi beni rahat bırak." dedim. Onu öpmüştüm ve o hiçbir şey demeden çekip gitmişti.Kolumdan tuttu ve beni bir arabaya doğru çekiştirmeye başladı. Direnmeseydim kolum acımazdı evet ama direndim kolumun morardığından emindim hassas bir cildim vardı. Sürücü koltuğuna oturdu ve yanına oturmam için bana işaret etti. Daha fazla direnmedim ve oturdum. Kimin arabasını almıştı bu çocuk? Onun arabayla işi olmazdı ki. "Bak senin Sare olduğunu biliyorum, o gün Gizem'in adıyla yarışlara katıldığınıda. Çünkü Gizem senden biraz daha iyi ama yeni başlayan birine göre hiçte fena sayılmazsın." dedi. Kendimi bu yüzden onu öptüğüm zaman tepki vermedi diye inandırmak istedim. Ama o zaman beni Gizem sanıyordu. Ve yine içime bir daralma girdi.
Diyemedim ona uzun zaman motora binmedim sencede umutmam normal değil mi diye. Sessizce onu dinlemeye devam ettim. "Sare, bugüne kadar hep Gizem'le ilgilendim. Seni hep görmezden geldim. Ama ben şimdi sana ve bana yani bize bir şans vermek istiyorum." Ne yani senelerdir hoşlandığım çocuk benim aptal ikizim Sare'den mi hoşlanıyor?
"Anlamadım?"
"Hoş kızsın. Gizem şuan nerde ne yapıyor bilmiyorum. Ve herkes beni Gizemle beraberim diye biliyor. Kimseye de arkamdan Gizem Egemen'i terk etti falan dedirtmem insanların gözünde nasıl göründüğüm çok önemli biliyorsun. Bu yüzden sana yarışmayı öğreticem, seninle denicez ve son olarak senden Gizem gibi davranmanı istiyorum. Onun gibi giyinmeni vesayre."
Bu insanların benden rol yapmamı isteme arzusu ne bu kadar? Ailem kardeşin ol der. Sevdiğim çocuk kendin ol der. Çok yıpranmıştım artık. Gerçekten çok yıpranmıştım. Bu yükü daha ne kadar kaldırabiliceğimi kestiremiyordum. Ne var ki bütün gerçekleri Görkem değil de Egemen öğrenseydi ve Görkemin verdiği tepkileri Egemen verseydi o benim yanımda olsaydı herşey daha güzel olabilirdi. Çok ironi değil mi? Günümüzün,hayatımızın güzelliği kendimize değil de bir tek kişinin sözüne, tavırlarına bağlı. Bence bu hayattaki en büyük haksızlıklardan biriydi. O kadar çok sinirliydim ki şuan insanların benim olduğum kişi gibi kabul etmemeleri başka bir kişiye dönüşmem bir yandan ailem bir yandan Egemen başka. Sinir küpüne dönmüştüm resmen.
"Benden böyle bir şey istediğine inanamıyorum. Böyle bir şeyi asla yapmam"
"Yine de erken karar verme derim. Bir düşün bu akşam İnciraltı'nda olucaz yeniden aynı yer. Seni bekliyor olucağım." Dedi ve göz kırptı. Arabadan inmem için öne uzandı ve arabanın kapısını açtı. Seri haraketlerle arabadan indim ve kapıyı hızlı bir şekilde kapattım. Öyle bir hız yaptı ki ışık hızında gitti gibi. Yolda lastiklerinin izini çıkarttı, lastiklerin çıkardığı iğrenç sesten bahsetmiyorum bile. Kendince eğleniyordu evet çok da zevkli fakat böyle bir şey kardeşinin canına mâl olsaydı aynı hazzı alır mıydı ?
Taksiye bindim ve sevgili ikizimin okuluna gittim. Kardeşimi seviyordum evet ama artık ondan nefret etmeye başlıyordum. Biraz daha güçlü olsaydı şuan ben burda olmazdım. O da kendi iğrenç sikimsonik hayatını yaşamaya devam ederdi. Tabi sonra onun canını alan ben olduğum aklıma geldiği zaman ondan bırak nefret etmeyi onu sevmeye bile hakkım olmadığını düşünüyordum. Okula geldiğim zaman Egemen benden önce okulda olmuştu. Onu karşımda görmüştüm. Yanıma geldi "kararını etkilemek istemem ama kantine gidip birşeyler içelim mi?" dedi. Anlamıyordum , cidden anlamıyordum. Ben Gizemim bunu herkese bağıra bağıra söylemek istiyorum. İnsanların beni sümüklü ikizim Sare sanmalarını istemiyordum. Uzun zamandır sevdiğim çocuğun Sare'den hoşlanmasını kaldıramıyorum. Zoraki bir şekilde kantine gittim ve kapının tam karşısındaki masaya oturduk. Yarışlarla ilgili konuşurken birden içeriye bir kız girdi. Ben Gizem, normalde hiçbir kıza bu kadar dikkatle bakmamıştım. Saçları siyahtı ve güzeldi, çok güzeldi. Masamıza doğru yürümeye başladı, attığı her adımda kızı daha net görmeye başladım. Gerçekten kusurusuzdu. İlk defa biri için böyle düşünmüştüm. Masamıza geldi ve Egemen'in yanına oturdu. "Merhaba tatlım." Dedi. Ben şaşırmıştım, bön bön kızın yüzüne bakıyordum. "Merhaba Aleyna." dedi. Gözlerini devirip alaycı bir şekilde "sanada merhaba" dedi. "Merhaba dedim." O an ortamda çok fazla merhaba kelimesi geçmiş olucak ki Egemen sıkıldı ve Aleyna'ya dönüp. "Hoşgeldin Aleyna ama bizde tam Sare'yle önemli birşey konuşuyorduk şimdi gitsen olur mu? Sonra ben senin yanına gelirim." dedi. Egemen resmen kızı kovmuştu. Aleyna sinirli bir şekilde bana baktı ve cevap vermeden gitti. Gerçekten çok havalı bir kızdı. Bir dakika ya ben ne saçmalıyorum ben Gizem Özdemir'im. Hiç kimse havalı olma konusunda benimle yarışamaz. Yarışmaya cesaret bile edemez. Egemen'e "o kız kim?" diye sordum ve bana verdiği cevap şuydu "niye merak ediyorsun?" Al işte gelde cevap ver. Gizem olarak mı cevap vericektim? Yoksa Sare mi? Birden ağzımdan "sencede merak etmem gayet normal değil mi?" Diye kaçırıverdim. Egemen alaycı gülümsemesini takındı ve "beni kıskanıyorsun yani buda demek oluyor ki teklifimi kabul ediyorsun." Şaşırmıştım Egemen bu kadar ısrar etmeyen bir çocuktu, soğukkanlıydı, az konuşurdu ve Sare için tam tersi olması nasıl desem onun yerine beni canlı canlı gömmelerine tercih ederdim
. "Hayır Egemen teklifini kabul etmiyorum!" Diye bağırdım ve masadan kalktım. Hızlı adımlarla yürümeye başladım. Arkamdan Egemen geliyordu bunu hissedebiliyordum. Önümdende Aleyna bana doğru yürüyordu. Sanırım bu ikisi arasında kapana kısılmıştım. Bu Aleyna kimdi böyle? Kimdi bana karşı böyle davranıyordu? Ama doğru ben Gizem değilim Sare'yim. Eğer Gizem olsaydım bunu yapamazdı. Aleyna bana yaklaştı ve...
MERHABA GENÇLER BURDA KESMEMİN NEDENİ BİR SONRAKİ BÖLÜMÜ DAHA HEYECANLI OKUMANIZ. BİLDİĞİNİZ GİBİ BİZ BU HİKAYEYİ İKİ KİŞİ YAZIYORUZ. AŞAĞIYA BİZİM İNSTAGRAM LİNKLERİMİZİ BIRAKACAĞIM. AYNI ZAMANDA ALEYNA KARAKTERİNİN DE INSTAGRAM LİNKİNİ BIRAKACAĞIM. GERCEK ADI ALEYNA YUKSEL OLAN ARKADAŞIMIZ HİKAYEMİZDE ALEYNA KARAKTERİNİ CANLANDIRMAYI KABUL ETTİ. ONA BU GÜZEL JESTİNDEN DOLAYI TEŞEKKÜR EDERİZ.
DİLARA => dsilanoglu
TUTKU => tutkuuyesilyurt
VE ALEYNA KARAKTERİNİ CANLANDIRACAK OLAN;
ALEYNA YÜKSEL => aleynaayuksell
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İkili Hayat
Novela Juvenil"Sare sanırım senin gizemini buldum." Gizemini buldum kısmını vurgulayarak söylemişti. Bunu dedikten sonra arkasına dönüp gitmişti... Ya sırrımı öğrendiyse? Ya herkese anlatırsa? O zaman ne yaparım ben? "Benimlede mi ikili oynuyorsun?" "Oynamayı he...
