Run

Epiloog

We waren naar de politie gegaan. Ondanks dat ze hadden gezegd dat H.B.R.  legaal bezig was, hadden ze het  tegendeel ook bekend. Het was legaal, zolang er niemand van de kinderen gewond zou raken. Dit is wel gebeurd. Alleen het feit dat Dylan mijn broertje was, doet al pijn genoeg. De gedachte dat hij nu niet meer leeft door een stom experiment is erger. De politie vond het bewijs dat we hadden genoeg en pakte de mensen van H.B.R. op. Iedereen besloot om bij elkaar te blijven in de boomhut. Armbanddragers waren we inmiddels niet meer. Nadat ze onze handen tegen die deur hadden aangehouden, waren ze afvallen. Het is beter zo. Zonder de armbanden. Tegenwoordig zien de meeste nachten er zo uit:

Mijn vader komt op me aflopen. 'Je hebt me verraden.' Zegt hij met een vreselijke stem. Ik wil tegen hem zeggen hoeveel pijn hij me heeft gedaan, maar mijn mond beweegt niet. Hij loopt verder naar me toe en zijn handen schroeven zich om mijn keel. 

Schreeuwend schiet ik overeind. Daan rent mijn kamer binnen. 'Jasmijn! Alles okay?' Vraagt hij bezorgt. 'Ja. Het was gewoon een nachtmerrie. Ga maar weer slapen.' Hij geeft me een knuffel en loopt weer mijn kamer uit. Gerustgesteld van ik weer in slaap.

Dan was ik weer gerustgesteld. We hadden het goed met z'n allen. Eva, Jolijn, Mia, Max, Aria, Daan en ik. We waren beste vrienden geworden en hadden de grootste lol. 

'Eva! Die krijg je terug!' Jolijn springt op en rent achter Eva aan met een water pistool. Gillend rent Eva weg. We zijn bij het meer waar ik een tijdje geleden ook met Daan was. Ik zit op een handdoek op het strandje. Lachend kijk ik naar Eva en Jolijn. Ik laat mijn blik naar rechts glijden en zie Mia en Max in innige omhelzing staan. Ik ben blij dat alles goedgekomen is tussen die twee. Aria is een zandkasteel aan het bouwen. Dan laat ik mijn blik glijden naar Daan. Hij ligt naast me op een handdoek en zijn ogen zijn dicht. Hij slaapt. Langzaam begint er een idee te vormen in mijn hoofd. Ik pak een van de emmers van Aria en vul hem met water. Ik loop weer terug naar Daan. Hij slaapt nog steeds. Niet lang meer. Glimlachend kieper ik de emmer water boven zijn hoofd leeg. Hij geeft een schreeuw en springt verschrikt op. Ik kan mijn lachen niet inhouden als ik zijn gezicht zie en ik proest het uit. 'Hier krijg je spijt van Jasmijn.' Zegt hij plagend. Hij komt op me af en ik ren weg. Maar hij is sneller. Hij tilt me over zijn schouder en loopt in de richting van het water. Ik bonk met mijn vuisten op zijn rug. 'Laat me gaan!' Zeg ik lachend. 'Okay.' En met een grote boog belandt ik in het water. Ik duik naar beneden en pak Daans been om hem onderuit te trekken. Hij valt en ik moet lachen. We gaan weer staan en we staan ongeveer tot aan onze middel in het water. Ik leg mijn voorhoofd tegen de zijne aan. Ik wil zoveel tegen hem zeggen, maar er zijn geen woorden voor. Ik wil hem vertellen hoe blij ik met hem ben en hoe gelukkig, maar ik weet niet hoe. Zodra Daans lippen de mijne raken, weet ik dat ik het net hoef te zeggen. Hij weet het al. En het is goed zo. Ik ben gelukkig, hier met Daan en mijn vrienden. Ik ben gelukkig, blij, verliefd en eindelijk weer veilig.

Of toch niet?....

A/N

Okay, Hier is het dan. Het laatste deel van mijn boek. Waarschijnlijk ga ik het nog wel herschrijven. Als iemand tips heeft voor wanneer ik het ga herschrijven hoor ik het graag! Iedereen die mijn boek leest: Bedankt! Omdat ik de 1,5K heb gehaald, moet ik van BlackAngelWhiteangel bomen gaan knuffelen XD, ik krijg er gelukkig wel chocola voor ;)

Dus ja. Ik zeg het niet vaak genoeg, bedankt iedereen!!!!

QOTD: Wat vonden jullie van het boek en hebben jullie nog tips voor wanneer ik het ga herschrijven?

Veel liefs,

Anne-fleur