Burada kimseler yok. Yokluğun öyle kalabalık ki, değmeyin kederime. Seni yazmak da ağır geliyor artık. Durmadan ucu kırılıyor kalemin. Herkes tükendi, ben tükendim, ve kalemler. Gerçi konu sensin. Kalemler tükense bile, kelamlar tükenir mi hiç?
Şimdi gelsen, ''Nerede kaldın'' demeye gücü yetmeyecek dilimin. O yüzden gel. Kapı açık. Çayım yok ama, gönül koyarım sana.
Haydi gel,
Bir kaç duble daha seveyim seni. Dudak payından, dibine kadar.
Sarhoş olalım biraz.
S.T/Hayata Vuslat Kala.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYAT'A VUSLAT KALA 2
PoetryHAYAT'A VUSLAT KALA, Şiir Kitabının devamıdır "Bu şehir neler gördü, bir tek seninle beni yanyana göremedi" Selim Tuncay
