Ο Τελευταίος Χορός

κεφαλαιο 4

Μερια Χάρη

Κοίταξα το κινητό μου. Η ωρα 5:30.
Φορεσα ενα τζιν μια κιτρινη μπλουζα, τα stan smith, πηρα μια ζακετα και ξεκίνησα να πάω προς το λιμανι. Στη σκέψη μου ειχα την Λένα, πίστευα πως ίσως ηταν στο ίδιο σημείο με χθες.

Όταν εφτασα απογοητευτηκα. Η παραλία ηταν άδεια.
Καθησα στην άμμο και χαζευα την θεα.

- Που θα σε βρω ρε Λένα γαμωτο?

Ειπα σχεδόν φωναχτά και τα χέρια μου κάλυψαν το προσωπο μου.

- Πίσω σου!

Άκουσα μια φωνη να λέει. Ξαφνικα γυρισα. Ωω θεέ μου! Ηταν αυτή. Στεκόταν μπροστά μου. Ποσο όμορφη ηταν. Τα μεγαλα πράσινα γεμάτα λύπη ματια της με κάρφωναν.

- Θες παρέα?

Με ρώτησε εκείνη!

- Φυσικά κάτσε!

- Λοιπόν χάρη...

- Λοιπόν Λένα...

- Γιατί με έψαχνες;; άκουσα που ελεγες πως θες να με βρεις...

- Χα! Ναι. Εε απλα εχθες η βόλτα μας ηταν πολύ όμορφη και να φανταστεις δεν ανταλαξαμε ουτε λεξη σχεδόν... Σκεφτόμουν ποσο ωραία θα ηταν να μιλαγαμε κιολας... Χρηαζομουν και λίγη παρέα...