Ο Τελευταίος Χορός

κεφαλαιο 9

Μερια Χάρη

Δεν μπορουσα να πω τίποτα..
εκεινη ξεσπασε σε λυγμούς! πλησιασα κοντα της και την εκλεισα στην αγκαλια μου...
Ηξερα πως το ειχε ανάγκη.
κρατησε το μπρατσο μου σφιχτά! Εκλεγε...

Οταν πια ηρεμισε λιγο, χωρις να την αφησω απο την αγκαλια μου ξεκινησα εναν διάλογο

- Μαριαλενα πραγματικα συγνωμη! Δεν πιστευα πως...

- Αστο ρε Χάρη! ετσι κι αλλιως δεν φταις εσυ... Απλα εγω χεν μπορω να ξεχάσω!!

αρκετη ωρα μετα η Λενα ηρεμισε και εγω της ελεγα διαφορα για να την κανω να γελασει και να ξεχαστεί!
Και το κατάφερνα! Ετσι πίστευα τουλάχιστον...

Αλλαξαμε θεμα συζήτησης μιλησαμε για την σχολη της, για τα ονειρα της, για το μελλον της... της ελεγα για τα δικα μου αντίστοιχα! Καποια στιγμη ανοιξε καινούρια μπυρα και ηπιε μερικες γουλιές... παλι μειναμε μερικα λεπτα σιωπηλοί!!

Σε καποια φαση με επιασε να την κοιταζω?

- Τι κοιτας? ειπε με ενα γλυκο χαμογελο

- Να απλα χαίρομαι που ενω γνωριζομαστε 2 μερες εσυ με εμπιστεύτηκες και θες να κανουμε παρεα... Δεν το περίμενα

- Και δηλαδή τι περίμενες?

- Να σου πω την αλήθεια περιμενα οτι θα εισαι καμια ξυνη που με ελαφρα πηδηματάκια θα την εκανε απο το πρώτο κιόλας βραδυ.

- Χαχ! Η Αλήθεια ειναι αυτη... αλλα απο την αλλη εβλεπα το ενδιαφέρον σου, και παρατήρησα οτι μαζι περναμε όμορφα και αποφάσισα να αφησω λιγο χρονο για να δω τι γίνεται...

- Φιλους απο τη σχολή δεν έχεις?

- Λιγο πολυ με ολους κραταω επαφη αλλα κολλητη παρεα οχι... Ολοι με θεωρουν απόμακρη και δικιο εχουν, λυπάμαι αλλά έτσι ειμαι...

Κοιταξε το κινητο της.Ηταν 2. Η ωρα περασε γρηγορα με αυτα και με αυτα...

- Και τωρα? τι γίνεται?

- Σχετικα με τι?

- Θελω να πω εμεις τωρα ειμαστε φίλοι?

- Δεν ξερω αν μπορω να το πω φιλια παντος ναι... θα κανουμε μια πολυ καλη παρεα υποθετω...

- Ωραια!

- Γιατι τοση χαρα? Λες και εξαρτιεσαι..

(εξαρτιεμαι) - Ε απλα και εγω πιστευω οτι θα κανουμε πολυ καλη παρεα

--------------------------------------------
Μερια Λενας

Πραγματικα οταν του μιλησα για το Παρελθόν μου ενιωσα να φευγει ενα βαρος...
Δεν φανταζόμουν τετοιο ενδιαφέρον απο εκεινον...
Αργοτερα, οταν πια αλλαξαμε θεμα, το κλιμα εγινε πιο ζεστό! Μετα απο την σημερινή βραδια δεν ηξερα αν πρεπει να τον εμπιστευτώ ολοκληρωτικά αλλωστε τον ξερω μοναχα 3 νυχτες... Ομως κατι μεσα μου, μου ελεγε να το κανω... Ο χρονος θα δείξει!

- Παμε σιγα σιγα? Νιωθω λιγο εξαντλημένη!

- Φυγαμε...

Μερια Χαρη

Την έβλεπα πως δεν ηταν καλα και δεν μιλησα... ουτε εκεινη... Σε ολη την διαδρομη μειναμε σιωπηλοι! Φτασαμε εξω απο την πολυκατοικία της..

- Καληνυχτα Χαρη και σε ευχαριστώ για απόψε!

- Εγω ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες! Ξεκουρασου και τα λεμε!

Εκεινη γυρισε και με εκλεισε στην αγκαλια της λες και μου ελεγε το πιο μεγαλο ευχαριστώ! ειχε ανάγκη απο αγάπη! Και εγω ειχα απειρη για να της δωσω...

Μετα απο 3 δευτερόλεπτα με αφησε ειπε ενα "καληνύχτα" χωρις να με κοιταξει καν, και ανεβηκε τα σκαλιά...
Εχει αλλαξει απέναντι μου και αισθάνομαι οτι μου αφηνει ελεύθερο χωρο... αλλα για να τον διεκδικήσω δεν θα ειναι ευκολο.. Ισως να τα καταφερω, ισως παλι και να χαθουμε για πάντα!! Ο χρονος θα δείξει!

Αυτα σκεφτόμουν μέχρι που εφτασα στο σπιτι μου...