Μεριά Χάρη
Καθησαμε αρκετή ωρα. Όση ώρα καθόμασταν δίπλα διπλα ήθελα απλα να την κοιτάζω. Και ας μην λεμε τιποτα. Θα μου αρκούσε! Κοίταξα το κινητό μου. Η ωρα ήταν 2 και είχε αρχίσει η ψυχρα...
Εκείνη φορούσε ενα μαυρο παντελόνι και μια μπλε μπλούζα κοντη. Την κοίταξα με τα την άκρη του ματιού μου. Έτρεμε...
Μεριά Λένας
Αρχισε η ψύχρα! Η αλήθεια είναι πως κρύωνα λίγο, σταύρωσα τα χέρια μου, δεν ήθελα να του πω να φύγουμε γιατί ήθελα να κάτσω μαζί του!
Γύρισε προς το μέρος μου και με ενα πονηρό χαμόγελο είπε
- Επ, μικρή κρυωνεις?
- Χαχ όχι! Είπα γελοντας
- Ναι είμαι σίγουρος, ελα εδώ...
( omg τι θα κανει;)
Τύλιξε τους ωμους μου με την μαύρη ζακέτα που κρατούσε!
- δεν ηταν αναγκη!
- Ή θα κρατησεις την ζακέτα μου ή θα πρεπει σιγά σιγά να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού. Μη μου κρυωνεις κιολας... Χαχ!
- Θα κρατήσω την ζακέτα σου
- Το ξερα!!
Καθησαμε για λίγο σιωπηλοί.
Εκείνος συνέχιζε να παιζει με το κινητό του και εγώ έκλεισαν το σωμα μου ακόμα πιο πολύ μέσα στη ζακέτα του! Μύριζε τόσο όμορφα!
- χαχ ηταν που δεν κρυωνες!
- Φαίνεται ε;
- Μπα καθόλου! Θες να γυρίσουμε? Φαίνεσαι κουρασμένη!
- Θα μπορουσα να κάτσω και άλλο αλλά πρεπει να γυρίσω! Εσύ θες? Δεν κουραστικές;
YOU ARE READING
Ο Τελευταίος Χορός
Teen FictionΤι παράξενη κοπελα? Σκευτηκε με το που αντίκρισε τα ματια της. Μια γνωριμία, ένας έρωτας ένας μοιραίος χορός... Μια σπίθα αγάπης αναμεσα σε εναν νεο και μια παράξενη κοπελα.. Θα εξελιχθεί σε πυρκαγιά ή θα σβήσει για παντα;
