De Styles Drieling

Hoofdstuk * 7

Een gespannen stilte dwaalde over de tafel als de draaiende beweging van de fles stilaan uitstierf. Iedereen vestigde hun trillende blikken op de hals van de doorzichtige fles, waar het rode bandje van de Cola nog rondzat. Bijna bewegingloos lag het glazen object op tafel, net zoals de mensen die er rond zaten. Ik drukte mijn ogen toe. Het was ondertussen al gebeurd, en ik kon de fles niet terugdraaien, maar ik was te bang om te kijken. Ik hoorde iemand diep inademen. "Doe je ogen open, mietje" klaagde Ed. Ik schudde mijn hoofd, maar kon mijn broer niet tegenspreken. Met mijn hart in mijn keel bonzend, dwong ik mijn wimpers van elkaar af, en kreeg zicht op de tafel. De fles lag schuin naar links, en lag lichtjes op en neer te wiebelen. Mijn ogen dwaalden van de hals, en tekende een weg naar waar die wees. Ik liet mijn hoofd een beetje opstijven, en ving een glimp op van lichtblonde lokken. 

"Shit."

Marcel zat verdedigend te kijken naar het meisje dat hem verwarde en onschuldige tekens zat te sturen. Edward liet een uitdagende kreet uit. "HAHA OW, PIJNLIJK" proestte hij. "KOMOP HARRY" hij gaf me een duw tegen mijn schouder. Ik keek hem smekend aan, maar een protesterende stem liet mijn gezich van hem afdwalen. "Neen" protesteerde Marcel. Hij sprong op met zijn borst vooruit. "Regels zijn rege-" -"Neen Ed, we stoppen met spelen en gaan naar huis. Het is laat" Marcel schudde zijn hoofd en griste de hand van het blonde meisje mee. Macy en Nina zaten bewegingloos naar elkaar te staren uit verwarring. "Misschien was dit toch niet zo een goed idee, Ed" probeerde Macy. Maar haar stem liet hem koel. "Regels zijn regels zei ik" riep Edward. "We zijn het spel begonnen en we eindigen het ook!", zijn geschreeuw stoof op in het café. Marcel draaide zich met een ruk om en duwde zijn meisje de andere richting uit. "DIE REGELS MAKEN ME GEEN REET"

Hij sprong tegen Edward, hun borstkassen raakten elkaar. Macy wierp me een angstige blik toe, en Nina zat gekronkeld tegen haar arm. 'Kalm,Het komt goed' playbackte ik als ik rustgevende tekens stuurde met mijn handen. "Jongens alsjebl-" - "BLIJF ERUIT HARRY, DIT IS NIKS VOOR JOU" riep Marcel met de kracht die ik nog nooit in hem gezien had. Ik schokte naar achter. De frustratie brandde in zijn ogen, en lucht stoomde uit zijn neusgaten net voor hij zich weer omdraaidde en zijn broer bedreigde. Ik gooide mijn hand voor mijn mond uit angst. Macy en Nina stonden ondertussen het bange meisje gerust te stellen. Lisa stond met haar hand voor haar mond en zat af te dwalen. Ik vraag me af of ze zelfs besefte wat er gebeurde, ze zag er te geschokt uit.

"REGELS ZIJN REGELS MARCEL, DIE WE VOOR HET SPEL AFGESPROKEN HEBBEN" schreeuwde Edward, wiens irritatie ook getransformeerd was in woede. "NEE, JIJ HEBT ZE AFGESPROKEN. NIET IK. JE WEET DAT IK DIT NIET WIL" riep Marcel terug, en duwde met opzet de fles van de tafel. Die rolde en raakte de grond, waarna hij in een paar glazen stukjes ontplofte. "OH EN WAAROM DAN NIET, BEN JE DAN OOK ZO EEN LOSER?" Edward kreeg geen antwoord. Marcel staarde met brandende ogen, en diepe ademhaling voor zich uit. "JE BENT EEN LUL" schreeuwde Edward nog eens. "DE LAAGSTE PERSOON DIE IK OOIT GEKEND HEB" voegde hij er aan toe, en met elk woord tikte hij op Marcel's borst waardoor hij bijna achteroverviel. Ik om-armde de meisjes die wanhopig en geschokt stonden te kijken. Hun ademhalingen maakten me nerveus, maar voor geen geld was het de juiste keuze om tussen de vechtende jongens te stappen. Marcel's vuisten bolden zicht, en de spieren op zijn benen spanden zich op. 

"HEB JE NOG IETS TE ZEGGEN, IDIOOT?" schreeuwde Edward en stak zijn armen op uit uitdaging.

Hij kreeg geen antwoord. De oudste broer stond bewegingloos voor zich uit te staren, maar met de frustratie in zijn ogen borrelend, die ik nog nooit meegemaakt had. Ik zag zijn vuisten zich opspannen, en weer ontspannen. En dat herhaalde zich. "Dat dacht ik al" beëindigde Edward en draaide zich om naar de bar die vlak achter hem stond. Ondertussen had het hele café zich al rondom ons verzameld, maar alsof dat iets uitmaakte. Marcel's schouders stoven op met elke ademhaling, met elke hartslag spanden zijn vuisten zich op om daarna weer lost te laten, en wenkbrouwen trokken zich in elkaar bij elk woord dat Edward erbij voegde. 

Ik lette vooral op de vuisten. Die gingen open, en toe, en weer open, dan weer toe. Maar op een bepaald moment grepen de vuisten zo hard toe, dat ik er even van schokte. Hij tilde ze op en zette een farse stap de richting uit van mijn andere broer die aan de bar zat met zijn rug naar de oudste. Marcel's woede was geen seconde verminderd, en dat zag ik. Hij tikte op Edward's schouder, die nonchalant opkeek. "Ik heb misschien niks te zeggen", blies Marcel. "Maar wel iets te doen." als de punt zich in die frase gezet had, gooide Marcel's rechtervuist zich op Edward's neus. De klop was zo hard, dat de hele zaal een kreet van schok uitliet. Ed's hoofd viel naarachter en botste tegen de stenen bar, waarna zijn lijf daalde en op de grond zakte. Hij greep naar zijn neus. "WAT HEB JE GEDAAN JIJ, KLOOTZAK" schreeuwde Edward, en liet een kreet uit van pijn. "Dat was voor al die keren dat je m'n bril afpakte" blies Marcel. Edward zat op zijn knieën, met zijn vingers rond zijn bloedende neus gewikkeld. Ik moest de tranen achter mijn ogen bedwingen, met veel kracht die bijna opgebruikt was. Ik schokte toen ik zag dat Marcel's nek aderen zich weer opspanden. Meteen erna schoot zijn linkervuist uit positie en gaf een dreun op Edward's voorhoofd. De harde klap gaf een echo. Edward vloog naar achteren, en botste tegen de hoge stoelen van de bar aan. "Die was voor al die keren dat je me lul, klootzak, idioot, mietje, of wat dan ook, noemde" polstte Marcel en zette een stap voorwaarts. "MARCEL, AHH" Edward schreeuwde uit pijn, en probeerde het bloed dat uit zijn neus en voorhoofd stromen te stoppen, maar met weinig succes. "Marcel! STOP!" schreeuwde ik, maar het deed hem niks. De meisjes probeerden, maar ook hun wanhopige stemmen liet hij gewoon voorbij schieten. 

Marcel torende hoog boven de smekende broer uit. Edward had angst in zijn ogen getekend. En uit hetzelfde gevoelen zag ik zijn lip trillen. De oudste broer showde geen genade, en bleef bewegingsloos voor hem staan. Marcel's spieren spanden zich weer op; "MARCEL, ALSJEBLIEFT" smeekte Edward, maar dat stopte hem niet. Marcel smeet zijn voet rechtsreeks tussen de ribben van het slachtoffer, die hopeloos een gil uitliet. Edward's tranen stroomden langs zijn wangen uit pijn, op zijn voorhoofd stonden schrammen getekend, en zijn lip had blauwe plekken opgelopen. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen, en met patrouilles dwarrelden ze langs mijn kin. "MARCEL STOP HET!" schreeuwde Macy met een trilling in haar stem. Ook de meisjes stonden uit angst te huilen, maar hen stoppen kon ik niet. 

"Deze was voor al die keren dat je me belachelijk maakte tegenover mijn vrienden, meisjes, en de hele school" Marcel's bloed pompte zich door zijn aderen. "En deze" begon hij, net voordat zijn beenspieren uitpolsten. "MARCEL-" Edward liet een laatste schreeuw uit, juist voordat Marcel's been de rug van de hopeloze jongen raakte. Hij bleef bewegingloos liggen. "was voor men meisje" blies Marcel. Ik slikte. 

Het beweginloze lichaam van Edward lag op de grond. Mijn adem pompte zich uit mijn longen, ik kon niet meer ademen. Mijn ogen stonden wijd open, en mijn hart sprong uit mijn keel. 

Wat was er net gebeurd.