De Styles Drieling

Hoofdstuk * 2

MARCEL'S POV:

"Harry!" riep ik om hem teken te geven dat ik er al was. De bel was net gegaan en de taxi stond al klaar om ons terug op te pikken. Harry liep rustig naar me toe, wat ik niet tollereerde. 

"Hé, waar is die enthousiasme van je? Je had vandaag toch een kunst-presentatie?" ik gaf hem een schouderklopje als hij naast me stond. Zwijgend trok hij zijn hoofd recht, me teleurgesteld aankijkend. Ik zag zijn ogen blinken van de tranen die zachtjes op speldden. Ik gaf hem een verwarde, maar warme blik om hem teken te geven dat hij het me moest uitleggen. "Ik heb gefaald." fluisterde Harry, nog steeds in shock en diepe teleurstelling. Hij liet me ondertussen het papier zien waar zijn uitslagen opstonden, in een felrode kleur. "W-a-t?" stotterde ik, ik kon het haast niet geloven, Wat een bullshit! Harry was de beste kunstenaar die ik ken, - dat zeg ik misschien omdat hij mijn broer is, maar hij heeft echt talent - en ze gaven hem een 5?

De tranen in zijn ogen bleven zich maar opvullen, tot er een flauwtje van zijn wang rolde. Hij zweeg, dramatisch. "Ik ga morgen met je leraar praten, dit is absurd." zei ik, terwijl ik mijn jongere broer over zijn haren streek. "Mafkees aan't huilen... Nee ik denk toch dat ik liever terug naar nablijven ga, of nee vermoord me liever met een kettingzaag ofso." Ed arriveerde en kon het echt niet laten om Harry te bespotten. "Ed alsjeblieft, niet nu" naar mijn deftige imago probeerde ik me koest te houden, maar de bril en strik verborgen heel wat anders - woede. 

"Oh wanneer dan wel? Als hij wegvliegt op een eenhoorn naar roze-glitterland? Dan is het al te laat hoor, want als hij daar geraakt poept hij nog regenbogen" 
- "Ed ik smeek je..." 
- "Ik heb toch gelijk? Straks draagt hij nog een roos swetsuit met blauwe hartjes. Nou ja, dat is toch nog altijd niet zo onnozel als jouw outfit." 
- "ED SHUT UP"

barstte ik uit, ik was het zat. Dat was ik altijd al geweest, maar nu was het genoeg. Zijn gezicht verstijfde, en dat van Harry kleurde groen. "Excuseer me, jongens. Maar Ed is een fucking lul en moet zijn mond leren houden." ik draaide mijn gezicht naar Harry, die geschokt stond te staren naar mijn woede. "En heb jij nog iets te zeggen, asshole?" Daarna keek ik naar Ed, of hij nog dacht om commentaar te geven, maar zijn lippen stonden op elkaar.
"Goed." vervolgde ik. Ik zei tegen Harry dat hij in de auto mocht gaan zitten. Hij knikte, en sprong meteen naast Bart. Ik staarde Ed nog even aan, om hem duidelijk te maken dat dit niet niks betekende. Na een korte stilte, volgde ik Harry en kroop op de achterbank van de kleine auto. "Oké, we're off" knikte Bart als Ed zich ook gevestigd had, naast me op de achterbank.

"Bart! Wil je blijven eten?" glimlachte Harry. Bart was net een nieuwe vader voor hem, sinds pa ons verliet. Hij was er het meest emotioneel kapot van. Hij huilde nachten, -dagen lang.
Ed was meer 'gecrasht' op karakter, vroeger was hij ook zo een deftige jongen, als ik ...
Maar ik was vooral ontzettend boos op pa, omdat hij het vroeger niet doorhad dat hij ons zou moeten verlaten. "Ik weet het niet Harry, ik..." - "Please!" Bart had zijn zin nog niet eens af kunnen maken, toen Harry zijn subtiele puppy-oogjes opzette, en Bart's mouw vastgreep. Ik begreep waarom Harry wou dat Bart kwam, hij wou gezelschap van iemand. - Want hij wist dat ik en Ed alleen maar ongemakkelijk en zwijgend voor de tv zouden zitten, na wat er gebeurd was. Daarom hielp ik hem Bart over te halen. "Ja, Bart. Kom gerust, we gaan iets verrukkelijks klaarmaken" probeerde ik mijn deftig imago terug op te bouwen. Harry gaf me snel een dankbare blik, en keek Bart dan weer aan met puppyoogjes - deze keer iets minder subtiel. 
"Nou, hahaha. Alleen als..." toen Bart terug begon kreeg Harry een verwarde flits in zijn ogen. "wat?!" beaamde hij. "Als ik speler 1 mag zijn op Black Ops 2 gast! hahaha" lachte Bart, toen Harry spontaan mee begon te lachen. Ik liet ook een glimlach zien, typisch die gasten. Maar Ed zat nog altijd zonder gevoel uit het raam te staren. Harry en Bart konden niet stoppen met lachen, toen ze vervolgden met mannen-grappen te maken.