De Styles Drieling

Hoofdstuk * 3

MARCEL'S POV

Harry en Bart zaten Call of duty te spelen, Ed zat boven op zijn elektrische gitaar, en ik zat mezelf te verzinken in een prachtig boek. Mijn jongste broer en Bart zaten zich prima te vermaken, met een half opgevreten pizza aan hun zij moest ik vandaag niet eens koken.

Ik moest al een paar keer terugdenken aan wat ik vandaag gezegd had, en realiseerde me dat ik Ed de hele avond niet meer gezien had. Hij moest wel in shock zijn, van mijn uitbarsting. Of gewoon nog altijd pissed van mijn ongehoorzame woorden.

Ik sloot mijn boek en besloot eens een ronde te doen door het huis. Ik trok mezelf uit mijn zitzak en liep naar de twee jongens die kinderachtig zaten te roepen over wie er zou winnen. "Klootzak! Ik win!" riep Harry terwijl hij Bart een duwtje gaf, die bijna zijn glas bier omgooide. Hij begon uitdagend te lachen en veegde zijn mond af met de bovenkant van zijn pols.

"Is alles oke hier" vroeg ik terwijl ik tegen de deurpost aanleunde, mijn armen gekruist. Terwijl hun gelach zachtjes wegrotte, keken ze me verrast aan. - Ze hadden waarschijnlijk niet door dat ik er stond. "Ja hoor," glimlachte Harry. Er flitsten vrolijke glinstertjes door zijn dolgelukkige oogjes. Ik glimlachte terug, "Goed. Bart heb je nog een glas bier nodig?" vroeg ik vriendelijk, terwijl ik ongeduldig het afval dat ze achterlieten van de tafel opruimde. "Ik heb nog, bedankt Marc :)" glimlachte hij knikkend.

Ik knikte terug en liep de living uit, een stuk pizza mee grissend. "Asshole! Wat doe je nu!?" lachte Bart als Harry mee begon te grinniken. Hun spel was zo te zien terug gestart, en ze waren weer gepassioneerd aan het spelen.

Ik liep de gang in en sloot de glazen deur die de living afgrensde. Met een bord waar een stuk pizza op lag liep ik de trap op, die luide geluiden maakte. De gitaar waar Ed op speelde was niet mijn stijl, maar de jongen had wel talent. Hij speelde liedjes als Teenage Dirtbag: Zo'n luide meezingers en goede gitaarliedjes. Toen hij 12 was kreeg hij een gitaar van moeder, op die leeftijd waardeerde hij hem niet. Maar sinds de dag dat moeder stierf, spendeerde hij er elke minuut mee die hij naast school en vrienden vrij had.

Ik deed de deur open, wetend dat hij me toch niet zou opmerken. De vijf laatste noten van Teenage Dirtbag speelde hij met zijn eigen noten. - Hij voegde er golven aan toe, veel meer akkoorden en ongelooflijke klanken. - Ik kreeg er haast rillingen van. "Ongelooflijk" zuchtte ik vol bewondering wanneer de laatste noot uitstierf. Hij draaide zich geschrokken om. De schok in zijn gezicht veranderde al snel in pure irritatie. "Wat moet je lul" murmelde hij terwijl hij zijn gitaar van zijn nek haalde en in zijn koffer stopte. "Wow gast, rustig..." ik deinsde even zachtjes achteruit om hem teken te geven dat ik geen gevaar was. Hij keek me geïrriteerd aan terwijl hij de stekker uit zijn box trok.

Het bleef een lang moment stil. Ik liep zwijgend naar Ed toe die me subtiel negeerde en zijn iPod oortjes instak. Ik plaatste het bord naast hem op zijn bed, toen hij me verbaasd aankeek.

"Oh 's middags was je woedend op me, en nu doe je opeens aardig" zei hij nog altijd even geïrriteerd, maar met een beetje meer gevoel in zijn stem. Ik knikte en streek het deken glad voordat ik erop ging zitten. "Kijk. Het spijt me, het was echt niet m'n bedoeling. Ik weet hoe moeilijk het is voor je, dat vader wegging. Maar dat moet je echt niet uitwerken op mij en je broer... En soms ben je de draad zo hard kwijt, dat je echt een..." ik eindigde mijn zin toen ik het juiste woord niet kon uitspreken. "Een idioot? Een lul? Een klootzak? Ja hoor ik heb je niet-zo-deftige kant gezien, je hoeft je niet meer te verbergen voor me" hij maakte mijn zin af. Ik knikte. "Normaal moet ik je nu opbeuren en zeggen dat je dat niet bent, maar inderdaad jongen - dat ben je" ik klopte hem op de schouder toen hij me boos aanstaarde. De frustratie in zijn ogen veranderde al snel in teleurstelling en schaamte. Hij zuchtte, terwijl hij de oortjes uit zijn oren liet vallen.

"En Ed, ik ben nog altijd de nerdy me, je kunt me nog altijd bespotten. Het was gewoon een soort uitbarsting vandaag. Je weet, je kunt me vergelijken met de actieve vulkaan in...-" "Indderdaad gast, ik wil je nerdy praatjes niet horen" hij onderbrak mijn zin en klopte me op mijn rug toen hij terug opstond en zijn iPod terug legde. Ik keek hem geïrriteerd aan. "Die had ik wel verdiend" zuchtte ik toen Ed in een gescheurde zetel neer plofte. Hij slikte gulzig het stuk pizza door en liet erna een vettige boer. Ik trok een vies gezicht en schoof een paar centimeters verder.
Ed grinnikte even, toen hij het bord naast hem op de grond zette. "Dus" zuchtte hij.

"Je speelt echt goed gitaar" beaamde ik hem. Hij keek me even verrast aan; "w-wat?" stotterde hij toen zijn interesse in dit gesprek zich ontwikkelde. "Ik zei, je speelt echt goed gitaar" hij grinnikte even. "Ja lach me maar uit, Das bullshit." antwoorde hij verlegen, en niet zelfzeker. "Hé gast ik meen het!" lachte ik. "Geloof me, je kunt echt goed om met dat instrument!" vervolgde ik. Hij gaf me geen antwoord, hij begon alleen te prullen met één van zijn leren armbanden.

"Zie ik daar een verlegen glimlach?" glimlachte ik toen ik Ed ongemakkelijk naar de muur zag staren. Hij keek me spottend aan, maar schoot al snel in de lach.

Na een klein moment stilte, toen Ed's glimlach stilaan verdween, begon hij terug. "bedankt man, je weet echt niet hoeveel het voor me betekent..." zei hij dankbaar. Ik knikte. "Ik weet het wel" beantwoorde ik hem. Hij keek me weer verrast, maar ook verbaasd aan. "Wat dan?" fluisterde hij.
"Het is je enige verband met moeder" legde ik hem uit. Hij wendde zijn blik af en keek verdrietig naar zijn kleine polstattoo waar "Mom" in mooie letters gekerfd stond. Hij zweeg, terwijl zijn vingers waarderend over de drie letters streken.

"Nu, slaapwel Ed. Je kunt nog naar beneden komen als je wilt, Harry en Bart spelen waarschijnlijk de hele nacht door. - Het is vrijdag" zuchtte ik terwijl ik terugliep naar de deuropening. Ed knikte.
Ik liep net zijn kamer uit, de donkere gang in, toen zijn stem me tegenhield.

"Bedankt" fluisterde hij, net luid genoeg zodat ik het kon horen.

"Ik ben je broer, Ed. Ik ben er voor je" glimlachte ik terug, zonder hem aan te kijken.