De Styles Drieling

Hoofdstuk * 11

Wey Hey even een mededeling :) ergens in het eerste deel vind je een vetgedrukte zin. Daarvan kun je ergens rechts beneden, -> een foto vinden.

-> xx

-----------------------------------------------------------------

"You gotta get out of here", gebaarde hij met angst op zijn gezicht. "What th...", - "Now", beveelde hij met spoed. Macy klom zacht van het bed terwijl de dokter wat andere verplegers erbij riep. Ze liepen naar Edward en bondden wat snoeren aan zijn polsen, voordat ze het bewegingloze lichaam op tilden en neer lieten vallen op een brancard. "Ed!", ontglipte me. "Harry..." de chirurg die aan de deur stond hield me tegen. "NO, WHAT'S HAPPENING?", brak ik en greep me vast aan de schouders van de man zodat ik niet op de grond donderde. "I'm sorry but i really can't tell you right now", - "but HE'S MY BROTHER!", gilde ik als ik probeerde de chirurg te ontlopen. Ik hoorde Macy achter me snikken, en naar haar mond grijpen. Ze kwam dichterbij en greep mijn schouder, maar haar hand schudde ik er zo weer af. Ik hield mijn ogen niet van de dokter die zijn best deed om me tegen te houden. "LET ME-", schreeuwde ik los in zijn gezicht. Als zijn grip wat losser werd door angst, zag ik de kans en gooide ik zijn armen van me af. Ik schoot voorwaarts als ik Edward's rijdend bed zag wegvaren. Het bloed pompte door mijn oren. Alles wat ik hoorde, hoorde ik dof. Aantal geluiden bereikten mijn oren. Ik hoorde Macy naar mijn naam schreeuwen aan de andere kant van de gang. Ik hoorde de chirurg roepen naar hulp en schreeuwen naar de bewaking. Al de andere mensen die ik voorbijschoot op de gang, sprongen schokkend aan de kant. Er stroomden tranen van mijn wangen. Mijn hart bonsde op het rhytme van mijn benen die om de beurten de grond raakten. Ik trok mijn hoofd omhoog, net als ik Edward maar een paar meters van me af zag.

Maar vier sterke armen grepen naar mijn romp, en trokken me terug. De schok en de emoties deden me in elkaar vallen. Ik hoorde nog steeds geschreeuw, maar het geen dat overheerste, was het mijne. Ik bleef tegen spartelen, en drukte mezelf naar beneden. Ookal wist ik dat de twee mannen sterker waren, ik was te verward om me te beheersen. Ze droegen me door de deur van de gang, maar ik zette mijn voeten strak tegen de deurpost. Ze hadden geen kans meer om me door te duwen. Met nog steeds een dof gehoor, bereikte een geroep van de ene man naar de andere me half. Meteen erna, vloog de vuist van de grootste man rechtstreeks tegen mijn kin. Alles werd zwart. 

- (Macy)

"Ja schat... Ik weet het, ik kom snel weer thuis", probeerde ik Lisa gerust te stellen. Ze bleef maar door ratelen over hoe ze bijna de politie gebeld had. "Tuurlijk meid. Zodra Harry weer bewust is, breng ik hem naar huis en vertrek ik ook zelf", zei ik. "Maar babe dat kan nog wel uren duren, het is al zes uur 's avonds, je weet dat we dan altijd thuis zijn", mompelde ze bezorgd. Ik ademde diep in en uit. "Ik weet het schat...", Langs de andere kant van het toestel hoorde ik een korte maar gespannen zucht. "Excuse me...", een niet lang geleden gehoorde stem kwam dichter bij me staan. "Meid, ik moet ophangen. Geef Nina een kus", - "Doe ik", suste ze net voordat ik het machinetje in elkaar sloeg. "It's Macy", polste ik en gooide mijn benen over elkaar. De dokter noteerde mijn naam op een bordje. "Good, Macy. So you know Harry, right?", begon hij. Een bibbering schoot door me heen. "What about him?", vroeg ik als ik me wat meer naar hem toe draaide. De dokter plofte neer naast me, en veegde wat stof van zijn broek. Hij zuchtte.

"Don't worry, he's just fine", ademde hij uit. Een grote hoeveelheid lucht ontsnapte aan mijn longen, en mijn hart klopte weer. "He's getting himself dressed right now. All he has is just some scratches and blue marks on his skin-", - "Really?!", beaamde ik hem opgewekt. "Not really. When he got hit, his head got hit really hard. It'll hurt for some days, maybe two weeks", vulde hij nog aan. "Well if that's it he's going to be okay", glimlachte ik en greep naar mijn tas. "Wait", hield hij me tegen. Een huivering liep over mijn ruggengraat. "What is it", bracht ik uit zonder adem. "He's in room 24A", grijnsde hij als hij wist dat hij me deed schrikken. Ik rolde mijn ogen, maar liet een klein lachje tonen. "Well thanks", mondde ik.