Abducted

Κεφάλαιο 9

Η Ann πρέπει να τα έχει παίξει μέχρι τώρα γιατί με κοιτάει με ένα μπερδεμένο / απορημένο ύφος προσπαθώντας να καταλάβει τι μόλις έγινε.
Εγώ σηκώνομαι για να πάω στο απέναντι τραπέζι, όπου το αγόρι με τα σγουρά μαλλιά με περίμενε.

"Εμ, θα σου εξηγήσω αργότερα!" Της είπα βιαστικά πριν φύγω. Πήγε να πει κάτι αλλά έφυγα και δεν πρόλαβε.

Προχωράω αργά μέχρι το απέναντι τραπέζι. Τι να θέλει άραγε? Είμαι λίγο περίεργη να μάθω. Φοβάμαι όμως κιόλας. Λογικά θα μου ζητήσει συγγνώμη. Δεν ξέρω. Είναι περίεργος άνθρωπος. Δεν μπορείς να τον καταλάβεις!

Πηγαίνω εκεί και κάθομαι στην απέναντι απο αυτόν καρέκλα. Απλά κοιταζόμαστε για κάνα πεντάλεπτο μονο, μέχρι που αποφασίζω να ξεκινήσω εγώ την συζήτηση.

"Οπότε... τι ήθελες να συζητήσουμε?" Λέω εγώ και εκείνος άρχισε να θυμώνει ελαφρά. Τι του έχω κάνει και είναι τόσο βλάκας?

"Περιμένω να μου ζητήσεις συγγνώμη για την κλωτσιά που έφαγα εχθές και για την μπουνιά που μου έριξε το αγόρι σου." Είπε θυμωμένος σκεπτόμενος μάλλον τι έγινε εχθές.

"Χαχαχαχαχαχα! Ωραίο αστείο! Και δεν είναι το αγόρι μου!" Γελάω υστερικά με αυτό που μόλις είπε.

"Που το βρίσκεις το αστείο?" Ρωτάει και γίνεται ολοένα και πιο θυμωμένος.

"Οτι θα σου ζητήσω συγγνώμη κιόλας μαλάκα. Με είπες τσουλάκι και δεν με άφηνες να φύγω. Οτι έπαθες σου άξιζε!" Του λεω εξοργισμένη. Μα έχει πρόβλημα? Εκείνος έπρεπε να μου ζητάει συγγνώμη. Όχι εγω εκείνον!

Φαίνεται να νευριάζει και πριν προλάβει να πει τίποτα ξαναμίλησα.

"Είσαι πολύ ηλίθιος αν νομίζεις οτι θα σου ζητήσω συγγνώμη. Δεν σου έχω κάνει τίποτα απολύτως και εσύ συμπεριφέρεσαι σαν ηλίθιος. Θα σου το πω πρώτη και τελευταία φορά. Δεν θέλω να σε ξέρω, δεν θέλω να σε γνωρίσω και σίγουρα δεν χαίρομαι που είμαι στο ίδιο πανεπιστήμιο με εσένα αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Οπότε βαλ'το καλά στο μυαλό σου και αποδέξου οτι θα με ξαναδείς. Και όταν γίνει αυτό, μην μου μιλήσεις και μην με πλησιάσεις! Κατάλαβες?"

Φωνάζω και όλοι κοιτάνε εμένα. Είμαι τοσο θυμωμένη που ουτε καν με νοιάζει.

Εκείνος στην αρχή ξαφνιάστηκε αλλά μετά χαμογέλασε όπως κάνει πάντα. Το έκανε αυτό για να με εκνευρίσει και τα κατάφερε. Εγώ ποτέ δεν ήμουν ετσι. Έχω γίνει ρεζίλι και εκείνος κάθετε και με κοιτάει γελώντας. Σηκώνομαι και πηγαίνω στην θέση μου. Νιωθω τα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά μου. Πήρα την τσάντα μου, άφησα λεφτά και είπα την Ann να φύγουμε τώρα.

Αυτή αν και μπερδεμένη έκανε οτι της ζήτησα και σηκώθηκε για να φύγουμε. Αφού είχαμε φύγει 4-5 τετράγωνα μακρυά απο το μαγαζί , της εξήγησα ολα οσα έγιναν πριν λίγο και εχθές με αυτόν.

"Και δεν τον ξες?" Ρωτάει η Ann μπερδεμένη και θυμωμένη με όσα της είπα. Εγω κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και της λέω :

"Οχι! Δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ! Ούτε το όνομα του δεν ξέρω . Απλά στο πάρτυ οταν πήγα να φύγω, με σταμάτησε , με έβρισε και εγώ τον χτύπησα επειδή δεν με άφηνε!"

"Εσύ έκανες την μελανια στο πρόσωπο του?" Με ρωτάει λες και της φαίνεται απίστευτο οτι εγώ θα έκανα κατι τέτοιο.

"Βασικά ... ο Niall νευρίασε και τον βάρεσε μετά αφού έφυγα κλαίγοντας" Λέω και γελάω .

"Αλήθεια?" Λέει και αυτή με ένα ξαφνιασμένο ύφος έτοιμη να γελάσει.

"Ναι." Λέω εγώ και γελάμε και οι δύο σαν υστερικές.

"Του άξιζε!" Λέει η Ann και εγώ συμφωνώ μαζί της.

Στον δρόμο για το σπίτι συζητούσαμε διάφορα, οπως για την μουσική, πως ήταν οι ζωές μας παλιά, τους παλιούς μας φίλους κλπ. Αρχίζω και συμπαθώ πάρα πολύ την Ann. Νομίζω οτι θα γίνουμε πάρα πολύ καλές φίλες. Ίσως και κολλητές! Χαίρομαι πάντως που την γνώρισα. Είναι η μόνη που μπορώ να εμπιστευτώ και να μιλήσω ελεύθερα.

Φτάσαμε σπίτι και έτσι οπως ανεβαίναμε στον όροφο μας, είδα κάποιον που δεν περίμενα πότε να δω να κάθεται στην εξώπορτα μας...

Χίλια συγγνώμη που δεν έγραψα τόσο καιρό. Είμαι αδικαιολόγητη. Όλο έλεγα θα το κάνω και πάντα γινόταν κάτι και δεν έγραφα.

Πως σας φάνηκε? Μικρό.. το ξέρω. Το επόμενο θα είναι μεγαλύτερο.

Ποιός είναι άραγε ο μυστηριώδης επισκέπτης των κοριτσιών?

Μέχρι την επόμενη φορά!

Love
H.