Abducted

Κεφάλαιο 1

Γειά σας! Είμαι η Χαρά και αυτή είναι η πρώτη μου ιστορία. I hope you like it. <3

"Μαμά, άντε! Πρέπει να ξεκινήσουμε." της φώναξα καθώς περίμενα δίπλα από το αμάξι.

"Έρχομαι 'Ειμι, έρχομαι!"

"Έλα ρε μαμά! Θα χάσω το τρένο. Πρέπει να φύγουμε!"

Βγαίνει έξω από το σπίτι , κλειδώνει την εξώπορτα και έρχεται προς το αμάξι.

"Το ξέρω! Πάμε."

Αφήνω τις δύο βαλίτσες μου στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και πηγαίνω στην μπροστινή θέση, δίπλα από την μαμά μου.

Ξεκινάει το αμάξι και απλά καθόμαστε καθώς ακούμε μουσική που φυσικά διάλεξα εγώ γιατί δεν έχει και το καλύτερο γούστο. Ήμουν λίγο έκπληκτη που δεν μου έδωσε καμιά απο τις γνωστές της 'συμβουλές'.

"Αγάπη μου, το ξέρω οτι στο έχω πει πολλές φορές αλλά θέλω να είμαι σίγουρη ότι είσαι έτοιμη."

"Μαμά, όχι πάλι! Το εχουμε συζητήσει 5 φορές!" είπα με παράπονο.

"Το ξέρω. Απλά Θέλω να βεβαιωθώ οτι θα είσαι εντάξει. Δεν θα είμαι κοντά σου να σε βοηθήσω όταν με χρειαστείς!"

"Το ξερω... " Στεναχωριέμαι που θα πάω τόσο μακρυά της.

"Οπότε , να το ξαναπούμε μια τελευταία φορά?"

"Εντάξει . Ας το ξαναπούμε!"

"Οκευ. Είσαι σίγουρη οτι πήρες όλα τα απαραίτητα μαζί σου?"

"Δεν είδες τις δύο βαλίτσες μου? Φυσικά και τα πήρα όλα μαμά!"

"Εντάξει. Οπότε, τι θα κάνεις μόλις φτάσεις εκεί?"

"Θα πάω κατευθείαν στο δωμάτιό μου να τακτοποιήσω τα πράγματά μου."

"Μετά από αυτό?"

"Μετά θα πάω να εξερευνήσω λίγο την πόλη και να ψάξω να βρώ καμιά part-time job για να έχω μερικά έξτρα χρήματα."

"Ακριβώς! Τώρα .. τι είπαμε για τα χρήματα?"

"Είπαμε οτι εσύ θα μου στέλνεις όσα μπορείς κάθε μήνα και εγώ θα μαζεύω τα χρήματα που θα βγάλω, σε περίπτωση που χρειαστώ παραπάνω από όσα θα μου δωσεις." Λεω βαριεστημένα.

"Τέλεια! Είμαι τόσο περήφανη για εσένα! Στ'αλήθεια ελπίζω όλα να πάνε καλά στο μουσικό πανεπιστήμιο."

"Και εγώ! Αν και είμαι λίγο αγχωμένη για το όλο 'καινουρια πολη, καινουριοι φιλοι' πράγμα."

"Ωω γλυκιά μου, μην είσαι! Θα περάσεις υπέροχα! Τα φοιτητικ-"

"Τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα! Το ξέρω μαμά. Μου τα έχεις ξαναπεί!" Την διακόπτω προσπαθώντας να την πειράξω.

"Χαχα. Το ξέρω. Αλλά είναι αλήθεια. Και μην ανησυχείς για τα λεφτά. Το ξερω οτι περάσαμε μερικούς δύσκολους μήνες αλλά αυτό είναι στο παρελθόν. Το έχουμε ξεπεράσει. Οπότε μην ανησυχείς!"

"Εντάξει μαμά! Σε αγαπάω πάρα πολύ! Και πραγματικά εκτιμώ αυτό που κάνεις για εμένα. Όλα όσα έχεις κάνει για εμένα! Είσαι η καλύτερη!"

"Αχ γλυκιά μου, τα αξίζεις όλα. Και εγώ σε αγαπάω πάρα πολύ! Ωω κοίτα. Φτάσαμε!"

Βγαίνω έξω από το αμάξι και παίρνω τις βαλίτσες μου. Είναι πραγματικά βαριές, οπότε ζητάω βοήθεια από την μαμά μου. Όταν μπαίνουμε στον σταθμό του τρένου υπήρχαν πάνω από χίλια άτομα που περίμεναν.

Οι σκέψεις μου, για το πόσο μεγάλο και περίεργο ήταν εφόσον δεν είχα ξαναπάει, διακόπτηκαν απο ένα άντρα που φώναζε για μια ομάδα μαθητών που θα πάνε στο μουσικό πανεπιστήμιο.

Όταν κατάλαβα οτι είμαι και εγώ μέσα σε αυτή την ομάδα, χαιρετάω και αγκαλιάζω την μαμά μου για πέντε λεπτά. Και οι δύο δεν θέλαμε να αφήσουμε η μία την άλλη. Είναι οτι πιο σημαντικό εχω στην ζωή μου και είμαι οτι πιο σημαντικό έχει στην δικιά της.

Όταν επιτέλους αφήσαμε η μία την άλλη, άρχισα να τρέχω ώστε να τούς φτάσω. Όταν έφτασα εκεί, υπήρχαν πόσα παιδιά μαζεμένα και ένας άντρας με ένα κατάλογο, που υποθέτω είναι ο υπεύθυνος, άρχιζε να φωνάζει ένα ένα τα ονόματά μας για να σιγουρευτεί οτι όλοι είσασταν εκεί.

Αφου έλεγξε όλα τα ονόματα, ανεβήκαμε πάνω στο τρένο. Εγώ φυσικά πήγα όσο πιο μακριά απο τους υπόλοιπους μαθητές μπορουσα, αφού δεν είμαι γνωστή και για τις κοινωνικές μου επιδεξιότητες. Κάθησα σε μια θέση και απλά άκουγα μουσική...

Το πρώτο μου κεφάλαιο στην πρώτη μου ιστορία ! Είμαι πολύ ενθουσιασμένη! Ελπίζω να σας άρεσε.

Spoiler Alert!!
Η ιστορια θα εχει και τους One Direction: Harry, Liam, Louis, Niall.
Ψηφίστε αν σας άρεσε. 😍😘