Secrets-HP//ON HOLD\\

015: Yay Homework... Not

Helena DeRose

"Helena, kom je nog mee of niet?" Finn kijkt me aan. Ik zucht diep- doe ik de laatste tijd wel vaker. Begrijpen mensen niet dat ik ook een leven heb, of eigenlijk, had. Sinds het nieuws is uitgekomen dat ik samen met die blonde fret het Toverschool Toernooi moet gaan doen, heb ik geen privacy meer gehad. En wat doe je dan? Precies, jezelf opsluiten in een kamer. In mijn geval, mijn slaapkamer. Finn, Holden en Hunter proberen me al de hele tijd eruit te krijgen. Uiteindelijk werd ik er gek van en ging ik naar beneden. Tip: Luister nooit naar je vrienden. Vooral niet de schattige. Het is allemaal een val. Finn probeert me nu over te halen om mee te gaan naar buiten- No way in hell. Mij krijg je de komende vierduizend jaar niet meer naar buiten. "Nee Finn, ik ben ontzettend blij hierbinnen," zeg ik tegen hem. "Maar we hadden toch afgesproken om samen huiswerk te maken?" Zegt hij met een pruillipje. Waarom moet ik uitgerekend zo'n schattige vriend hebben? Stomme pruillipjes, stomme puppy-oogjes... Het is jammer genoeg wel waar dat we hadden afgesproken om elke donderdag samen huiswerk te maken... "Okey dan, maar als het te erg word, ga ik weer naar binnen!" Finn licht helemaal op van blijheid. "Echt?!" Ik knik vermoeid. "Yay!" En ik word meegesleurd naar buiten... Fijn hoor, huiswerk...

"En Helena, hoe was het om in je slaapkamer te wonen? Veel spinnen gezien?" Zegt Lorena zodra ik aankom. O, fijn, nog een persoon. "Helena! Je leeft nog!" zegt Holden tegelijk als er een jongen met bruin haar vol tegen mij aan crasht. "Ook hallo Hunter," zeg ik, terwijl ik bijna omvergegooid wordt door een zekere meneer Dunn. Hij zegt wat, maar ik versta alleen maar en gedempt gemompel. Wanneer hij eindelijk loslaat, kan ik weer normaal ademhalen. Het is dan dat ik een kleine jongen naast Holden zie. "Wie is dat?" Vraag ik behoedzaam. "Dit is Cain, iemand van het derde jaar. Hij is tot nu toe samen met Finn de enige openbare homo op Zweinstein," zegt Holden trots. Cain knikt verlegen. "Hij was hier samen met zijn beste vriendin, Day. Alleen Day haar ouders hebben haar van Zweinstein afgehaald.." Cain zijn ogen worden een beetje vochtig als hij het hoort. "Hij is ook de ex van Michael, maar die beweerde dat allemaal 'een prank was', ziek, als je het mij vraagt." Er rolt nu een traan over de wangen van Cain. Voordat ik ook maar iets kan doen, komt er een (nogal gespierde en grote) jongen aan, die Cain meteen in een knuffel trekt. Waar the hell kwam die vandaan? Ik kijk fronsend naar Holden, die zijn schouders optrekt. "Eh, ik wil niet onbeleefd zijn, maar wie ben jij en waar kwam je zo snel vandaan?" Vraag ik de gespierde jongen. Het valt me nu op dat hij ook een tattoo heeft. En nog een. Okey, tegen wie lieg ik, zijn hele arm zit onder. De jongen glimlacht lichtjes. "Ik ben Gabriel, de grote broer van Day. " Verklaart niet waarom hij opeens als Superman (hij heeft wel een normaler kapsel) aan kwam stormen omdat de beste vriend van zijn zusje aan het huilen was. "En hoe ik weet dat Cain aan het huilen was is omdat ik toch al naar hem op zoek was, en ik had hem net gezien bij jullie. Ik begreep dat hij liever bij jullie zou zijn dan bij mij, wat ik begrijp. Alleen toen ik hem zag huilen kwam mijn moederinstinct naar buiten ofzo," zegt hij, grinnikend bij het laatste stukje. Hij gaat met zijn rug tegen de boom zitten en trekt de-nog steeds huilende- Cain tegen hem aan.Het ziet er niet uit alsof dit de eerste keer is dat hij zo zit met Cain. Ik vind het persoonlijk wel schattig. Zo'n grote stoere vent met zo'n klein schattig ventje. I ship it. 

"Dus, Gabriel, hoe oud ben je?" Ik, Hunter, Finn, Lorena en natuurlijk Gabriel en Cain (die nog steeds bij Gabriel op schoot zit) zitten nu in de verlaten leerlingenkamer van Griffoendor. Ik had verwacht dat Cain naast Gabriel ging zitten, maar hij had daar blijkbaar andere ideeën over. Hij ligt nu opgekruld op Gabriel's borst te slapen.  "Ik ben achttien." Ik knik. "Dus je zit in het zesde jaar?" Hij schud zijn hoofd. "Ik ben een 'speciaal geval'. Op een rare manier werd ik een jaar te laat ontdekt. Gelukkig wisten ze daardoor wel dat Day hierheen kon, en kon zij op tijd." Zijn gezicht betrekt als hij het over Day heeft. "Waarom moest Day weg van Zweinstein en jij niet?' Hij lachte vreugdeloos. "Day heeft een ongeluk gehad, waardoor ze met spoed naar het ziekenhuis gebracht werd. Ze hebben het voorkomen dat ze doodging, maar ze is grote delen van haar geheugen kwijt. Aangezien ze nooit de meest geweldige heks was, is er besloten dat het handiger is dat ze hier niet meer komt. Ze herinnert zich helemaal niks meer van Zweinstein. Gelukkig wel van Pap en Mam..." Tranen staan in de ogen van iedereen. Dit was een van de ergste dingen die je kon gebeuren. En dan dringt het tot mij door. Hij zei dat ze niks meer van Zweinstein wist, en alleen nog maar hun vader en moeder. 'Weet ze wel... Wie jij en Cain zijn?" Hij schudt zijn hoofd. "Ze heeft Cain ontmoet op Zweinstein, en ik ben geadopteerd toen zij twee was. Ik was toen vijf. In het begin mochten we elkaar echt niet," Hij lacht even, maar hij wordt al snel weer serieus. "We begonnen elkaar pas echt aardig te vinden toen ik negen was. En echt goede vrienden pas toen ik elf was. Maar aangezien bijna al onze goede herinneringen van ons twee zich op Zweinstein afspelen, heeft ze geen idee meer wie ik ben." Een traan rolt over zijn wang, in het donkerbruine haar van Cain. Ik kijk hun allebei geschokt aan. Hoe erg moet het zijn, als je eigen zusje je niet eens meer herinnert. Cain wordt langzaam wakker, en kijk naar Gabriel. Hij glimlacht, en drukt een kusje op zijn neus. Gabriel lacht terug, en geeft hem een kus op zijn haar. Dan realiseert Cain dat er ook andere mensen zijn, en hij wordt vuurrood. 'Hoe aardig ik jullie ook vind, ik denk dat ik maar een opstap. Kom je, Cain?" Cain knikt. Als iedereen ze gedag heeft gezegd, en ze de deur uit zijn, beginnen we allemaal ook op te staan. "Mensen, ik ga slapen, tot morgen!" roep ik. een paar schreeuwen wat terug, terwijl ik de trap oploop. Gelukkig kan ik nu eindelijk gaan slapen...