Secrets-HP//ON HOLD\\

21: Shape of You

Helena DeRose/Potter

Het zachte geluid van regen klinkt gerustellend in vergelijking met de vragen die ik zojuist heb moeten doorstaan. Malfidus en ik waren als laatste teruggekeerd, in verband met het feit dat ik te erg aan het trillen was om normaal te lopen. Iedereen was geschokt toen ze mij betraand en trillend op Zorlandos aan zagen komen. Ik ben meteen naar mijn kamer gegaan, met behulp van Malfidus en Lorena. Ik negeerde iedere vraag die mensen stelde. tot overmaat van ramp voelde ik dat het vanavond een bloedmaan zou zijn. Mijn benen jeukte om te gaan rennen, maar mijn hoofd was te moe om te focusen. Iets wat ik vroeg heb geleerd, is dat je niet ongefocust moet veranderen. Ik laat mijzelf op mijn bed vallen, en sluit mijn ogen. Mijn natte, zwarte haren liggen verspreid over het witte kussen. Ik maak verschijnelijk het hele bed vies en nat, maar ik heb nu geen tijd om daar over na te denken. 

---------------------------

Met een schok vliegen mijn ogen open. Ik spring rechtop, en val meteen weer neer. Mijn rug steekt. Mijn ogen verwijdden wanneer ik realiseer hoe laat het is en waar ik ben. Ik ben omringd door slapende meisjes, terwijl de wolvenhormonen door mij heen vliegen. Ik sta weer op, ditmaal iets langzamer. Ik bijt om mijn lip om de kreun van pijn binnen te houden. Ik strompel naar de deur, en open het. Zo snel mogelijk loop ik de trap af, door de leerlingenkamer en naar het portret.

--------------------------------

Geschreeuw klinkt door de nacht. Mijn geschreeuw. Ik voel mijn botten vervormen, en mijn ogen worden te groot voor mijn kassen. Mijn haar trekt zich terug in mijn hoofd, en ik val op de grond. Nog een schreeuw. De pijn is bijna onverdraagbaar. Normaal is het nooit zo erg, waarom nu wel? Ik kijk naar mijn handen, en zie met zwarte haren bedekte poten. Poten gemaakt om te rennen. Een schok van pijn trekt nog een keer door mij heen. Mijn schedel is vervormd en gebroken tot het een wolvenschedel was. Ik hef mijn kop op, en sta langzaam op. Een hoopje kleding ligt naast mij op de grond. Ze lijken zo klein in vergelijking met deze gedaante. Ik weet dat ik veel groter ben in deze gedaante dan normale weerwolven.

Een takje breekt achter mij. Ik draai geschokt om. Wie is er rond dit tijdstip nou weer buiten? Ik zak door mijn poten en kruip naar de plek waar ik het hoorde, buik over de grond. Ik spitste mijn oren, en ademde diep in door mijn neus. Het was een man- nee, een jongen. Ik sluip iets harder nu, nieuwsgierig.

Een blonde haar op de grond. Een bloedspoor.

Verward sluip ik door. Ik schud mijn kop. Meer takken breken. Ik richt mij in mijn volle lengte op, en ren erop af.

En ik stop.

Malfidus staat daar, met bloed over zijn rechterarm heen en tranen over zijn wangen.

Wat doet hij hier? Ik zet een stap naar voren.

Hij draait zich om. Zijn ogen verwijdden zich wanneer hij mij ziet. Langzaam loopt hij naar achter, en hij pakt een grote tak.

"K-Kom niet d-dichterbij, wolf!"

Ik snuif. Langzaam zet ik nog een paar stappen naar voren. Malfidus verbleekt nog meer. Hij strompelt naar achter.

Ik zet nog een stap.

Hij rent weg.

verwonderd kijk ik hem na.

Waarom is deze jongen zo bang voor wolven, waarom huilt hij, en waarom is er zoveel bloed op zijn arm?