Secrets-HP//ON HOLD\\

020: Illusion and Reality

Helena DeRose/Potter

Aurum en Argentum. Wat betekent dat? Wat betekende dat hele gebeuren dat ik net zag??

"Ach, arm kindje toch. Ik wist wel dat die ouwe puistenkop jouw herinderingen aan ons ging wissen.... Maar dat maakt voor nu niet uit. Ik ga even fijntjes vechten met meneer Malfidus hier, en jij zorgt ervoor dat Valentino er niet tussenkomt, deal?"

Te sprakeloos voor woorden knikte ik maar, en nam ik het kleine veulentje mee naar een stukje verderop. Ik ging natuurlijk wel kijken hoe het gevecht gaat, duh. Dan raakt het mij pas echt. Dat kleine meisje.... Dat was ik... Dat meisje die op Zorlandos zat? Dat was ik ook.

Aurum en Argentum

Wat betekent het? Wie of wat is het? Ken ik het? Mijn hoofd zit vol met vragen. Vragen waarop deze paarden een antwoord hebben....

Maar genoeg daarover. Malfidus is daar een gestoord paard aan het aanvallen. Dat wil ik niet missen. In eerst instantie ziet het er uit als of ze gewoon naar elkaar staren, en dan beginnen die slierent rook naar Malfidus te drijven. Langzaam gaan ze naar zijn gezicht, maar hij beweegt niet. Net wanneer ik denk dat ze hem aanraken, zie ik hem zijn stok richten op Unique, en het volgende moment wankelt Unique en trekken de slierten zich terug. Je kan de pijn zien op Malfidus zijn gezicht, en in de ogen van Unique. Dan steigert ze, en de rookslierten komen steeds dichterbij....

Er valt wat op mijn haar. Verward scheur ik mijn ogen los van het tafereel voor mij, en kijk ik naar de lucht. Mijn ogen verwijdden zich. Wat een paar minuten geleden nog gewoon blauw was, was nu inktzwart. Regendruppels vielen steeds sneller naar beneden, de wind begon te fluiten, bliksem schoot door de lucht. Mijn ogen gingen naar het gevecht voor mij, terwijl ik probeerde Valentino enigzins warm en droog te houden. Malfidus keek ik naar boven, verward. De slierten kwamen weer dichterbij, bijna zijn gezicht rakend. Ik snapte het  opeens. "MALFIDUS!" Schreeuw ik keihard. Hij kijkt mij verward aan. Zijn ogen staat wazig. "Dit is wat ze wilt! Ze wilt Chaos zaaien! Concentreer je op Unique!" Hij  kijkt mij nog langer aan, en ik zie de waas voor hem wegtrekken. Hij schreeuwt een spreuk, die ik niet kan horen door het lawaai van de regen en de bliksem. Valentino rilt, en ik trek hem nog strakker tegen mij aan. Ik ben helemaal doorweekt. Mijn zwarte haar kleeft tegen mijn hoodie aan, die zwaar naar beneden hangt vanwege al het gewicht. Er klinkt er een lange, schelle kreet van nood door de lucht.

En dan stopt het. De bliksem stopt, de regen stopt, de lucht wordt weer blauw. Ik kijk naar Malfidus. Hij heeft gewonnen. Unique staat met haar hoofd laag, een prachtig versierd hoofdstel en zadel op haar. Ik ren naar Malfidus toe, en hij kijkt mij verdwaast aan. "Ik leef nog..." zegt hij verbaasd. Dan dringt het echt tot hem door. "Ik leef nog! En we hebben nu Valentino en Unique!" Ik knik, grijnzend. "Goed gedaan, weirdo. Nu nog Zorlandos en Wally!" Zijn gezicht betrekt weer. "Moest je dat nou zeggen?" Zucht hij. "Ja." En dan lachen we. Deze Malfidus mag ik wel. Een beetje.

"En je weet zeker dat dit veilig is?" Vraagt Malfidus voor de zoveelste keer aan mij. "Ja. Nou eigenlijk, nee, maar we hebben geen keuze!" Zeg ik grijnzend. Malfidus zat in het zadel van Unique, aangezien ik geweigerd had in het zadel te gaan zitten. Toen bood hij aan om ervoor te gaan zitten. Ik sloeg hem. Dus nu zit ik achter het zadel. Malfidus is  bang dat ik eraf val, en ik ben bang dat we te laat komen. "Kom op Malfidus, ik overleef het wel. En nu, draven!"

Na een kwartier draven zag ik het eindelijk. Hoefafdrukken. Ik beval Malfidus te gaan stappen- nou nee, ik vroeg aan Unique of ze wou stappen- en ik sprong er behendig af. Nu volg ik dus de hoegafdrukken terwijl Malfidus nog steeds hoog boven mij op Unique zit.

"DeRose... Voel jij dat ook?" Ik kijk hem vragend aan. "Wat?" Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Die kou.... Het lijkt op Dementors, maar dan duizend keer erger...."
Mijn ogen verwijdden.
Zorlandos.

Na nog vijf minuten het spoor volgen, hoorde ik wat. Langzaam sloop ik erheen, en het was wat ik dacht dat het was. Een enorm paard, minstens twee meter, stond naast twee zilveren bloemen, en een klein, lichtbruin veulentje. De hengst was dezelfde als de hengst die ik zag in Unique's visioen. Zijn enorme spieren bolden op onder zijn glanzende zilveren vacht. Zijn lange zwarte manen waren een sterk contrast met zijn eng intelligente ogen. Zwarte doodsmist zwerfde rond zijn machtige hoeven. Ik keek naar Malfidus naast mij, zijn gezicht wit van angst. Raar, dat ik niks voelde. Misschien was ik inderdaad wel gek, zoals Unique zei. Dus ik stapte de open plek op, in mijn doorweekte hoodie, en met zeiknat haar.

"Helena Potter..."

Ik keek met een raar gevoel toe hoe Zorlandos naar mij toe stapte. We stonden oog in oog nu, hij had zijn hoofd verlaagt naar mijn ooghoogte.

"Welkom terug, Helena. Iedereen hier heeft je gemist."

Na die woorden drukte hij even zijn neus tegen mijn voorhoofd aan. En ik sloeg mijn armen om zijn machtige nek heen, mijn hoofd begravend in zijn zilveren vacht. De geur van zijn vacht bracht herinderingen terug. Ik dacht dat ik al mijn hele leven in het weeshuis woonde. Tranen vulde mijn ogen, terwijl ik dacht aan mijn leven. Míjn leven.

"Je weet het hè? Naar achter leunen, en stil blijven zitten. We gaan nu galopperen! " Ik knikte enthousiast. Voor iedereen die mij niet kende had het raar geweest, een vijfjarige galopperend zonder zadel op de enige echte Hengst van Angst, maar voor mij was het geweldig. Ik hield ervan om paard te rijden.

"Nyhx, ik weet dat je dit niet leuk vindt, okay? Maar het moet gebeuren...." Nyhx knikte even met haar hoofd, de vieze groentes doorslikkend. Ik moest even lachen om het gezicht die ze erbij trok. "Ew, waarom moet ik dit ook al weer?" "Omdat het helpt tegen lichte koorts, wat jij nu hebt, weet je nog?" Lachte ik.

"Kom maar naar buiten! Ik zal je geen pijn doen, ik zweer het!" Ik zat voor de grotopening waar Morta haar pups nu al een paar maanden inhield. Elke dag zat ik daar een paae uur, hopend dat ee van de pups zou verschijnen. Zor zei dat dit speciale wolven waren. Ze konden praten in je gedachten als je een band met je hadden, en ze hechtten zich meestal maar aan een persoon. Ik wou bijna opstaan, maar toen zag ik eindelijk twee hoofdjes naar voren komen. De ene had een gouden vacht, met prachtige gouden ogen. De andere had een zilveren vacht, net zoals Zorlandos. Zijn ogen waren ook prachtig zilver. De pups liepen langzaam naar mij toe, en ik tilde ze op. "Zor, Mira, Niek, Haven, Ny, Sam! Kijk eens!" De paarden keken mij aan, trots in hun ogen. "Onthoudt dit moment goed, kleintje. Deze wolfjes zullen voor altijd bij je zijn. Ze zullen je altijd weer weten te vinden, waar je ook bent. Je kunt ze eindeloos vertrouwen. Net zoals je ons voor altijd kunt vertrouwen."

Die herinneringen.... Waarom wist ik dit niet eerder? Ik ben hier opgegroeid, niet in dat stomme weeshuis! Toen ik mijn hoofd optilde, zag ik twee grote wolven op mij afkomen. Een zilver. Een goud. Mijn ogen werden nog groter. Ze renden op mij af, en ik sloeg mijn armen om hun heen, mijn gezicht begravend in hun vacht. Ik ging zitten op de koude bosgrond, door tranen overmand, maar nog steeds knuffelend met de wolven.

Mijn wolven.

Aurum en Argentum

Goud en Zilver.