Gitti.
Ellerimden kayıp gitti sevdiğim adam. Ve ben, ben hiç bir şey yapamadan onu izledim. Ağladım. Hıçkırarak ağladım. Ama gelmedi. Hiç gelmemişti zaten. Gelir mi söylesem? Çok özledim desem gelir mi? Aydınlatır mı gecemi? Anlamıyor mu beni? Onun olmadığı yerde güneş yok benim gökyüzümde. Kalbimde bir boşluk var. Koskoca bir boşluk. Dolduramıyorum bu boşluğu. Doldurabilecek tek bir kişi var. Ama oda yok. Hayatında bir arkadaş olarak olsa bile girmeyi o kadar çok isterdim ki. İki yıldır saplantılı bir plotoniğim sadece. Her zaman beyaz atlı prensimin geleceğine inanırdım oysa. Ama saplantılı bir plotonik oldum. Ah ne büyük bir ironi. Bu yayımladığım şey bir hikaye değil bir roman değil. Ben bunu sadece içimi dökmek için yazıyorum. Ve bununla mutluyum. Ben sadece kendi çapında aptal aşık bir kızım. Ve sadece seviyorum. Tanrı'nın bana gönderdiği en büyük hediye olan o adamı seviyorum. İyi ki varsın adam. Yolun açık olsun. Seni seviyorum. Sevmeye devam edeceğim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalemimden Dökülenler
No FicciónBu bir hikaye değil aslında. Bu benim hayatım. Bu bir günlükte değil. Bu benim hissettiğim duyguların tercümanı. Bu sevgi,aşk,romantizm'i konu alan bir kitap değil. Bu hayatı konu alan bir başyapıt. Bu benim özüm. Bu kitap aslında benim. Kapak için...
