Bazen ölüm kurtuluş gibi geliyor. Herşeyden hatta herkesden. Bakıyorum yanımda kimse yok. Bakıyorum kardeşim dediğim insanlar bir bir terketmişler beni. Bakıyorum deli gibi sevdiğim adam bile başka birinin yanında. Bakıyorum da kendimi uçurumun kıyısında buluyorum. Bakıyorum da yüksekten korkan ben bu uçurumun kıyısından atlamayı bile göze alıyorum. Sonra tam adım atacakken ailem geliyor aklıma annem babam her zaman mutlu olmam için çabalayan. Ve anında vazgeçiyorum. Sonra bakıyorum da onlar benim hep mutlu olmamı istediler diyorum ama ben mutlu değilim diye düşünüyorum. Ve uçurumun kıyısından bırakıyorum kendimi aşağıya. Ne mi oluyor sonra? Yumuşacık yatağımdan sıçrıyorum. Terler içinde uyanıyorum ve hiçbir zaman yapamayacağım rüyamı düşünüyorum korktuğum için değil de ailemi üzmek istemediğim için yapamadığımı anlıyorum. Kendimi yatağa geri bırakıyorum. Yine uykusuz geçireceğim bir geceye daha merhaba diyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalemimden Dökülenler
NonfiksiBu bir hikaye değil aslında. Bu benim hayatım. Bu bir günlükte değil. Bu benim hissettiğim duyguların tercümanı. Bu sevgi,aşk,romantizm'i konu alan bir kitap değil. Bu hayatı konu alan bir başyapıt. Bu benim özüm. Bu kitap aslında benim. Kapak için...
