Dış Kapının Dış Mandalı

&

Kelimelerim cümlelere ve cümlelerim paragraflara dönüştükçe rahatlıyorum. Bir kitapta bahsi geçen palyaço gibiyim şu sıralar. Siz bilmesenizde olur palyaçoyu. Ama derin izler bıraktı, bunu bilin. Ah, kendisini anlatmamı isteyen her derdim, her acım sancısından kıvranıyor kendini yazdırabilmek için.
Yok, o kadar kolay değil. Onları yazarsam benden giderler, benim olmazlar. Benim olmazlarsa ben olmam. Ben acılarımla bir bütünüm ne kadar benliğimi kaybetsem ve dipsiz her zihin kuyusunda benden bir parça bulunsa da.

İçimde yas ilan etmiş, karaları bağlamış neye ağladığı belli olmayan kelebekler var. Onlar bile terk edecek beni. Gidecekler çünkü yas bitecek. Yas bittiği zaman kaybettiğim benliğim bir köşeden çıkacak, beni ben yapacak. O gün, işte o gün kaybedeceğim ne varsa elimde. Kaldıramayacağım çünkü benliğimde bulunan acılar da benimle birleştiğinde omuzlarım acıdan çökecek, kamburum çıkacak. Çıkan kamburum bana anlatacak yaşadıklarımı. Kamburum büyüdükçe her gün hissedeceğim yaklaştığımı. Sona yaklaştığımı. Yaklaştığım sonda beni bekleyen belirsizliğin acısını.