Dış Kapının Dış Mandalı

&

İçimden, en derinlerden kopup gelen bir hıçkırık misali, engelleyemediğim sorular zihnimi talan etmiş, ben yine ben olmaktan fazla uzak, yoklukta sallanıyorum.

Kafam darma duman. İçim paramparça. Harbi parçalanmış ama. Harbi harbi bir şeyler tepetaklak. Harbi harbi bitmişim, kırgınım, yorgunum.

Herkese karşı bir yorgunluk bu, her şeye karşı. Yıkılan hayallerime ve yıkılmasında payı olan insan müsveddelerine.

Yılmışlığımın yanında hafif bir umut hüzmesi var tabi, ruhumun en narin kısımlarından kopup gelen. Ama yeterli değil melankolimi bastırmaya, zihnimdeki konuşan sesleri susturmaya. Ne yeterli olur ki sanki, yüzlerce sesin sessiz çığlıklarını susturmaya?

Düşünmekten çatlayacak kıvama erişen beynim uyku sinyalleri gönderirken her çıkış bulamadığında yaptığı gibi, benimde geriye yapabileceğim tek şeyi eyleme dökmem fazla zaman almadı. Gözlerimi yumdum ve derin nefes aldım. Yarın susacaklar mı? Yoksa bir parça daha mı kopup gidecek yüreğimden gökyüzüne karışmak için? Ya da ben, ben olarak uyanabilecek miyim yarın? Her şey bir yana, gözlerimi kapatıp sesleri susturmayı başardığımı hayal etmekten öteye gidebilecek mi uyku adına varsaydıklarım?