Through the Dark (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 28: Alleen

Ik heb al heel veel reacties op de Q&A, leuk! Blijf vooral vragen sturen! Vrijdag beantwoord ik alle vragen in één keer.

Pov Niall

Ik lig languit op mijn rug in het gras. Ik had echt even tijd alleen nodig. Het was mijn eigen idee om naar die dvd te kijken, maar ik vond het steeds moeilijker worden. Uiteindelijk kon ik er echt niet meer naar kijken. Ik snap zelf eigenlijk ook niet waarom, maar ik werd er echt verdrietig van. Gewoon, omdat ik me er niets meer van kan herinneren. Ook omdat ik de fans echt heel erg teleur moet gaan stellen. Ik kan, en niet zingen, en geen gitaar spelen. Na dat optreden, gaan alle fans echt een hekel aan mij hebben. Misschien kan ik beter helemaal niet gaan.

Blijkbaar lig ik al een kwartier in de tuin, want Zayn komt naar me toe gelopen. Hij zegt helemaal niets, maar gaat gewoon naast mij liggen. Ik vind het eigenlijk wel fijn dat hij niets zegt, want ik wil er niet over praten. Na een tijdje pakt hij mijn hand en knijpt er zachtjes in. "Je bent niet alleen, he. Wij zijn er voor je." Zegt hij zachtjes. "I know." Antwoord ik. Daarna zijn we alle twee weer helemaal stil. Ook al wilde ik net alleen zijn, het voelt nu fijn dat er iemand bij mij is, die me steunt. Ook al praten we niet, alleen het feit dat hij er in, doet me al goed. Ik weet nu dat dat optreden wel goed gaat komen, want de jongens zullen mij er doorheen helpen. Zij zullen mij blijven steunen, al verpest ik het hele optreden. "Het gaat wel weer." Zeg ik en ik ga weer rechtop zitten. Zayn gaat ook rechtop zitten en laat mijn hand los. "Gelukkig maar. Zullen we naar binnen gaan?" antwoord hij. Ik knik en we lopen terug naar binnen.

Als we binnen zijn, vraagt Liam meteen: "Alles oké?" Ik knik en antwoord met een glimlach naar Zayn: "Ja, alles is goed. Zayn en ik hebben een goed en vooral lang gesprek gehad." Zayn begint meteen te lachen, waardoor iedereen hem verbaast aankijkt. Louis staat op en zegt: "Sorry jongens, maar ik ga mijn bed in. Ik ben gesloopt." "Ik ga ook meteen mijn bed in." Zeg ik er achteraan. Louis en ik lopen samen naar boven. Voordat Louis zijn kamer in loopt, vraagt hij nog: "Zeker weten dat alles goed is?" Ik knik en hij zegt: "Oké mooi. Slaap lekker dan." "Slaap lekker." Antwoord ik. Daarna ga ik mijn kamer in.

Als ik mijn shirt uit heb en een joggingsbroek aan heb, ga ik op de rand van mijn bed zitten. Ik moet weer denken aan vannacht en durf eigenlijk niet alleen te blijven. Ook al ligt mijn deur eruit, dus kunnen ze snel bij mij zijn. Ik twijfel of ik naar Louis, of naar beneden ga. Ik voel me echt een aansteller. De jongens hebben al honderden keren gezegd dat ik altijd naar ze toe mag komen, maar ik wil ze nergens mee lastig vallen.

Uiteindelijk besluit ik toch naar Louis toe te gaan. Ik klop op zijn deur en hoor hem roepen: "Kom maar." Ik doe zijn deur open en zie dat hij zich ook net omgekleed heeft. Gelukkig heb ik hem niet wakker gemaakt. Hij kijkt mij even verbaast aan. "Ik uhm, ik durf eigenlijk niet meer alleen te blijven, na wat er vannacht gebeurd is." Leg ik beschaamd uit. Ik kijk hem niet eens aan, ik ben echt een aansteller. "Niall, doe eens niet zo raar." Zegt Louis. Ik wist het, hij vindt mij ook een aansteller. Ik draai me meteen om, om weer naar mijn eigen kamer te gaan en mompel: "Sorry." Maar nog voor ik bij de deur ben, zegt Louis streng: "Niall." Dus ik draai me weer naar hem om. Hij komt naar mij toelopen, legt zijn hand onder mijn kin en duwt mijn hoofd omhoog, zodat ik hem aankijk. Hij haalt zijn hand door mijn haar en gaat verder: "Doe eens niet zo raar. Je kunt mij gewoon aankijken als je dat zegt. Daar hoef je je toch helemaal niet voor te schamen. We hebben toch gezegd dat je altijd bij ons terecht kunt, met alles. Je hoeft je nergens voor te schamen. Kom maar bij mij liggen." Opgelucht geef ik hem een knuffel en ga daarna in zijn bed liggen. Ik dacht echt dat hij vond dat ik me aanstelde, maar ik had kunnen weten dat hij zoiets nooit zou zeggen.