Through the Dark (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 39: Medelijden

Pov Louis

Niall ademt gelukkig weer rustig en hij is gestopt met tandenklappen. Hij ligt wel nog steeds te trillen. Hij heeft zich helemaal opgerold en ligt tegen mijn borst aan. Ik hoop dat hij het snel wat warmer krijgt, want dit is echt niet normaal. Zelf heb ik het bloedheet en Niall ligt te trillen van de kou.

Als Liam terug komt lopen, kijkt hij nerveus. "Wat zei de dokter?" Vraag ik meteen. Liam begint voorzichtig: "Hij zei dat wij alles al goed doen. Dit zou moeten helpen om zijn temperatuur omhoog te brengen, anders zou hij ook niet weten wat we kunnen doen. Alleen... Alleen een infuus met warme vloeistof." Ik voel meteen dat Niall overeind wilt komen, maar ik hou hem stevig vast. "Nee!" Roept hij. "Je had het beloofd. Je zei dat ik niet naar het ziekenhuis zou hoeven." Niall raakt helemaal in paniek en probeert mij van zich af te duwen. "Ik ga niet. Laat me los. Je loog tegen me Liam, ik haat je. Verdomme, Louis laat me los. Ik haat jullie." Raast Niall. Ik blijf hem gewoon stevig vasthouden, ik weet dat hij er niets van meent en zeg: "Niall, ik laat je niet los. Je mag blijven vechten, maar ik laat je niet los en het kost jou alleen maar meer energie. Als je even rustig word, kan Liam het verder uitleggen." Niall huilt en blijft vechten. "Sorry Ni, maar ik laat je echt niet los. Probeer te kalmeren. Je bent veilig bij mij."

Na een paar minuten heeft Niall het eindelijk opgegeven en ligt hij met zijn gezicht verstopt in mijn schouder te huilen. Ik streel hem over zijn rug en zeg: "Niall, je hoeft niet te huilen. Er is nog niets aan de hand." Liam staat verdrietig toe te kijken, dus ik zeg: "Liam, leg het nog eens uit." Liam komt naast het matras zitten en streelt door Niall's haar. "De huisarts denkt dat dit gaat werken. Hij denkt dat je temperatuur op deze manier vanzelf beter wordt. Alleen als het veel slechter word, moet je naar het ziekenhuis. Maar de huisarts en ik denken niet dat dat nodig is." Legt Liam rustig uit. Ik ga verder: "En als het echt niet anders kan, blijven wij de hele tijd bij je. Je zal niet alleen zijn. Wij beschermen je." Niall snikt zachtjes: "Please, laat me gewoon hier blijven."

Als Niall gestopt is met huilen, zeg ik: "Ni, laten we iets afspreken." Niall kijkt mij verbaast aan en ik veeg de tranen van zijn gezicht. "Wij zullen eerst alles proberen om jouw temperatuur beter te krijgen. Pas als het echt gevaarlijk laag wordt gaan we naar het ziekenhuis en dan blijven we ook de hele tijd bij je. Maar dan moet jij proberen kalm te blijven. Want elke keer zo'n paniekaanval krijgen is echt niet goed voor je. Je hoeft je nergens zorgen om te maken, oké?" Ga ik verder. Niall knikt en zegt: "Het spijt me. Ik meende het niet toen ik zei dat ik jullie haatte. Ik wil gewoon echt niet naar het ziekenhuis." Liam streelt weer over zijn hoofd en zegt: "Geeft niets. We weten wel dat je het niet meent, maar Louis heeft wel gelijk. Je moet echt proberen rustig te blijven." Niall knikt weer en legt vermoeid zijn hoofd neer. "Probeer maar te slapen, NiNi. Ik blijf bij je." Zeg ik zachtjes. Niall mompelt iets, rolt zich weer helemaal op en verstopt zijn gezicht weer in mijn schouder. Ik streel over zijn rug en zeg zachtjes: "Ga maar lekker slapen. Alles is goed. Je bent veilig bij mij. We zijn er voor je. We laten jou nooit alleen. Je bent veilig."

Ik blijf net zo lang doorpraten, tot ik merk dat hij in slaap is gevallen. Ik zucht even. Ik heb af en toe zo'n medelijden met hem. Hij raakt zo snel in paniek en flipt dan echt helemaal. Ik weet dat dat door die hersenkneuzing komt en dat het vanzelf goed moet komen, maar het is zo verschrikkelijk om het steeds te zien. Het breekt echt mijn hart, om Niall zo in paniek te zien.